Κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου στην πρώην Ανατολική Γερμανία, τα σύνορα, όπως και σε όλες τις χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας άλλωστε, ήταν περίκλειστα κι η ελεύθερη μετακίνηση των πολιτών ή άλλες ελευθερίες ήταν ένα άπιαστο όνειρο.
Σε αυτό το περιβάλλον κι υπό αυτές τις συνθήκες, οι πολίτες είχαν δυο επιλογές: να κάνουν υπομονή, ή να κάνουν απόπειρα απόδρασης. Αυτή είναι η ιστορία μίας από τις πολλές παράτολμες απόπειρες που έλαβαν χώρα εκείνη τη σκοτεινή περίοδο.
Πρόκειται για την ιστορία του Γκέρχαρντ Φ. Βάγκνερ και της οικογένειάς του από την Δρέσδη. Ο Βάγκνερ ήταν μηχανικός με πανεπιστημιακές σπουδές στον χώρο. Ήθελε να δραπετεύσει και παράλληλα είχε αρκετή εμπιστοσύνη στις γνώσεις και τις ικανότητές του που ξεκίνησε την υλοποίηση μίας παράτολμης ιδέας.
Η ιδέα λοιπόν ήταν να κατασκευάσει μόνος του και υπό συνθήκες άκρας μυστικότητας ένα αεροπλάνο το οποίο θα μπορούσε να μεταφέρει τον εαυτό του, την γυναίκα του και τα τρία του παιδιά (ηλικιών 17, 16 και 6 ετών) στην Δυτική Γερμανία.
Η ιδέα όσο απλή ενδεχομένως ακουγόταν τόσο δύσκολη ήταν στην υλοποίησή της. Ακριβώς επειδή για προφανείς λόγους η όλη προσπάθεια έπρεπε να μείνει μυστική, δεν έπρεπε να κινηθεί υποψία για κανένα λόγο.
Έτσι όλα τα υλικά κατασκευής έπρεπε να ήταν διαθέσιμα ελεύθερα στο εμπόριο της περιοχής. Δεν μπορούσε να παραγγείλει εξειδικευμένα υλικά ή εξαρτήματα ούτε από άλλη πόλη ούτε φυσικά από το εξωτερικό. Έπρεπε να δουλέψει με ό,τι είχε.
Το σοβαρότερο πρόβλημα ήταν βέβαια ο κινητήρας. Πού να βρεις κινητήρα για να δώσει αρκετή ώση σε ένα αεροσκάφος και να τον αποκτήσεις χωρίς να το μάθει κανείς; Αδύνατο.
Η απαραίτητη ιπποδύναμη τελικά εξασφαλίστηκε από μία πρωτότυπη πηγή. Το μοτέρ μίας μοτοσικλέτας MZ-ES-250/2. Κι επειδή ο μεγαλύτερος εμπορικά διαθέσιμος κινητήρας στην Αν. Γερμανία δεν ξεπερνούσε τα 250 κυβικά, δεν ήταν αρκετός. Έτσι χρησιμοποίησε δυο.
Επρόκειτο για μοτέρ αξιόπιστα και αρκετή ροπή αν και ιδιαίτερα απλά στην λειτουργία τους, δίχρονα και με αρκετή ιπποδύναμη για να δώσει κίνηση σε δυο έλικες που ήταν προσαρμοσμένες στους άξονες μετάδοσης κίνησης. Πλέον τα μοτέρ αυτά δεν θα γυρνούσαν αλυσίδες ή διαφορικά, αλλά δυο απλές δίφυλλες έλικες.
Το υπόλοιπο αεροσκάφος φτιάχτηκε κι αυτό από αντίστοιχα υλικά. Μεταλλικές δοκοί, ξύλινες επιφάνειες, πολυεστέρας. Τα σκέλη προσγείωσης ήταν κι αυτά δανεισμένα από μοτοσικλέτες. Ήταν αυτούσιοι οι εμπρόσθιοι τροχοί με το αμορτισέρ τους.
Ολόκληρη η δομή της ατράκτου και των πτερύγων ήταν σπαστή ώστε το αεροσκάφος να μπορεί να αποσυναρμολογηθεί και να κρυφτεί σχετικά εύκολα αλλά και να μεταφερθεί με ένα απλό τρέιλερ αυτοκινήτου. Έτσι το μεγαλύτερο κομμάτι δεν ξεπερνούσε σε μήκος τα τέσσερα μέτρα.
Κατά πάσα πιθανότητα, επρόκειτο για το μικρότερο σε όγκο και βάρος αεροσκάφος και μάλιστα πέντε ατόμων που κατασκευάστηκε ποτέ. Η δε κατασκευαστικές του αντοχές έρχονταν αναπόφευκτα σε δεύτερη μοίρα καθώς το μόνο που θα ζητούνταν από το αεροσκάφος αυτό θα ήταν να απογειωθεί, πετάξει μία σχετικά μικρή απόσταση και να προσγειωθεί.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι ο Βάγκνερ σχεδίαζε πριν την πτήση της απόδρασης να πραγματοποιήσει πρώτα μία δοκιμαστική πτήση με μόνο τον ίδιο σαν επιβάτη προκειμένου να πιστοποιήσει ότι το αεροσκάφος μπορούσε να πετάξει.
Η πραγματική πτήση θα ήταν στα εσωτερικά σύνορα πάνω από το Χοφ της Βαυαρίας, αλλά πριν από αυτήν θα γινόταν η δοκιμαστική, ο χώρος της οποίας θα ήταν μία λωρίδα επίπεδου διαδρόμου στο εγκατελειμένο ανθρακορυχίο κοντά στο Λέιπζιγκ.
Δυστυχώς και ενώ ο Βάγκνερ είχε προλάβει να ολοκληρώσει το αεροσκάφος του, καθώς συνελήφθη αυτός κι οικογένειά του μία μέρα πριν προλάβει να πραγματοποίησει τα σχέδιά του. Οδηγήθηκαν στο δικαστήριο όπου δικάστηκαν με την κατηγορία της «θρασύτατης προετοιμασίας παράνομης διάσχισης των συνόρων».
Φυσικά καταδικάστηκαν κι έμειναν ένα χρόνο στην φυλακή. Έπειτα και καθώς η ιστορία τους πήρε δημοσιότητα, προκάλεσε την παρέμβαση μίας ομάδας Αυστριακών πολιτικών που πέτυχαν να εξασφαλίσουν την απέλασή τους στην Δυτική Γερμανία.
Αξίζει να σημειωθεί ότι στα πλαίσια της έρευνας και της εξασφάλισης στοιχείων ενοχής για τον Βάγκνερ και την οικογένειά του, η Επιθεώρηση Αεροπλοΐας της Ανατολικής Γερμανίας εξέτασε το αεροσκάφος του και πιστοποίησε ότι ήταν ικανό να πετάξει. Ωστόσο πραγματική πτήση δεν έγινε ποτέ.
Το αεροσκάφος φυσικά κατασχέθηκε ως πειστήριο και μετά την δίκη μεταφέρθηκε στο Μουσείο Γερμανικής Ιστορίας (Museum für Deutsche Geschichte) όπου λόγω μεγάλης ποσότητας διαθέσιμου υλικού, είχε δημιουργηθεί ξεχωριστή πτέρυγα με όλα τα πρωτότυπα μέσα και τεχνάσματα (Fluchtmobile) που είχαν επινοηθεί για τον ίδιο και μοναδικό σκοπό: Την απόδραση στην ελευθερία.
Τελικά, με την πτώση του υπαρκτού το 1990 και την ένωση των δυο Γερμανιών, το αεροσκάφος επιστράφηκε στον Βάγκνερ ο οποίος μαζί με την οικογένειά του είχε την τύχη να ζήσει αρκετά ώστε να δει την χώρα του να ενοποιείται ξανά και το προηγούμενο καθεστώς να καταρρέι, μία τύχη που άλλοι δεν μπόρεσαν να μοιραστούν.
Υπό μία έννοια, ο Βάγκνερ ίσως και να ήταν τυχερός μέσα στην ατυχία του. Το γεγονός ότι συνελήφθη πριν προλάβει να δραπετεύσει με το αυτοσχέδιο αεροπλάνο ίσως και να ήταν η σωτηρία του ίδιου και της οικογένειάς του. Ακόμα και μετά την μία και μοναδική δοκιμαστική πτήση δεν θα υπήρχε κάποια εγγύηση ότι το αεροπλάνο θα κατάφερνε να τους πάει με ασφάλεια μέχρι τον προορισμό τους.
Επιπλέον, πολλοί άλλοι πριν από αυτόν είχαν δοκιμάσει να αποδράσουν από αέρος, όχι βέβαια κατασκευάζοντας μόνοι τους το αεροπλάνο τους, και μάλιστα πολλοί τα κατάφεραν, ωστόσο δυστυχώς οι περισσότεροι είχαν εντοπιστεί και καταρριφθεί. Αυτό θα ήταν μία πιθανότητα και για τον Βάγκνερ που πιθανόν αν γνώριζε ίσως να μην ξεκινούσε καν την κατασκευή.
Το αεροσκάφος σώζεται μέχρι σήμερα αφού παραχωρήθηκε από τον Βάγκνερ στο μουσείο Γερμανικής Αεροπορίας Deutsches Museum Flugwerft Schleißheim) στο Μόναχο της Βαυαρίας όπου είναι προσβάσιμο στο κοινό.
Ο δε Βάγκνερ βρίσκεται εν ζωή και συνεχίζει να ασχολείται με σχεδίαση και κατασκευή υπερελαφρών αεροπλάνων, όπως το GFW-3, ένα πετυχημένο ανεμοπλάνο το οποίο δεν είχε ανάγκη να το φτιάξει πλέον κρυμμένος από όλους και όλα και στερημένος από τα απαραίτητα υλικά κι εργαλεία.
Τεχνικές προδιαγραφές Wagner Dowa 81:
- Έτος κατασκευής: 1981
- Κατασκευαστής: Γκέρχαρντ Βάγκνερ
- Πλήρωμα / επιβάτες: 5 άτομα
- Ταχύτητα: 90-200 χ.α.ώ.
- Βάρος κενό: 240 κιλά
- Βάρος απογείωσης: 580 κιλά
- Επιφάνεια πτερύγων: 8,61 τ.μ.
- Εκπέτασμα πτερύγων: 9 μέτρα
- Διάδρομος απογείωσης: 450 μέτραΚινητήρας: 2 μοτέρ 250 κ.ε. από μοτοσικλέτες MZ-ES-250 συνολικής απόδοσης 28 kW (38 ίπποι)
Πρώτη δημοσίευση 21/9/2018
