Με την Γαλλία σε επαναστατικό αναβρασμό από τον Ιούλιο του 1789, σειρά από ανακατατάξεις έλαβαν χώρα εντός της γαλλικής κοινωνίας και πολιτείας μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Κατεδαφίζοντας γρήγορα το Παλαιό Καθεστώς της αριστοκρατικής δεσποτείας που κρατούσε τις τάξεις των χειρονακτών, εμπόρων και τεχνιτών και λογίων, μακρυά από κάθε πολιτική εξουσία.
Τον Μάιο του 1789, με την αφόρητη πίεση της κοινής γνώμης, ο βασιλιάς Λουδοβίκος ο 16ος επέτρεψε τη συγκρότηση μιας συνέλευσης των Τάξεων, των λαϊκών και αριστοκρατικών δυνάμεων καθώς και του κλήρου. Η λειτουργία της αποδείχθηκε προβληματική και μια δεύτερη Εθνοσυνέλευση συγκροτήθηκε και λειτούργησε χωρίς την βασιλική έγκριση, προωθώντας ριζοσπαστικά διατάγματα.
Τον Ιούλιο, μετά τα γεγονότα της Βαστίλης, η Εθνοσυνέλευση προχώρησε στην κατάργηση των προνομίων του κλήρου, προκαλώντας την αντίδραση του Πάπα. Τον ίδιο μήνα ψήφισε τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη, ενώ μέχρι τον Μάιο του επομένου έτους τα δικαιώματα της αριστοκρατίας και του κλήρου καταργήθηκαν πλήρως, μετατρέποντας τη Γαλλία σε κοσμικό κράτος ισονομίας.
Ο Λουδοβίκος προσπάθησε να αντιδράσει στις ενέργειες της Εθνοσυνέλευσης αλλά κάθε του διακήρυξη έβρισκε αντιμέτωπο τον λαό, ενώ υποστηριζόταν μόνο από τις ξένες μοναρχίες, πράγμα που τον αποξένωνε όλο και περισσότερο. Τον Απρίλιο του 1792, η Γαλλία κήρυξε τον πόλεμο στην Αυστρία ενώ τον Ιούνιο η Πρωσσία κήρυξε τον πόλεμο στη Γαλλία. Η θέση του Λουδοβίκου ήταν με την πλευρά των εχθρών της Γαλλίας. Τον Αύγουστο, οι μάζες της παρισινής Κομμούνας, της ανεπίσημης κυβέρνησης της Γαλλίας, όρμησαν στο παλάτι Tuileries και τον συνέλαβαν.
Οι εξελίξεις ξεπερνούσαν την φαντασία των ανθρώπων της εποχής, που ποτέ δεν είχαν φανταστεί πως θα ζούσαν χωρίς βασιλιά ή αριστοκρατικό σύστημα. Η Γαλλική Δημοκρατία, ωστόσο, ήταν πια γεγονός. Τον Σεπτέμβριο του 1792 ο Γαλλικός στρατός κέρδισε μια αναμέτρηση κατά των Πρώσσων στο Valmy. Ο ενθουσιασμός οδήγησε τον λαό στο επόμενο βήμα: τον Ιανουάριο του 1793 ο Λουδοβίκος οδηγήθηκε στην γκιλοτίνα. Μέχρι το τέλος του έτους θα τον ακολουθήσει και η βασίλισσα.
Η αντίδραση των ξένων δυνάμεων εντάθηκε. Ο προσεκτικός ρυθμός προέλασης που είχαν ακολουθήσει εγκαταλείφθηκε και πλέον περισσότερες μοναρχικές Δυνάμεις πέρασαν τα σύνορα και βάδισαν κατά του Παρισιού. Κάτω από την πίεση της εισβολής από Αυστρία, Πρωσσία, Ισπανία, Βρετανία, Πεδεμόντιο και των Ηνωμένων Ολλανδικών Επαρχιών, η Γαλλική Εθνοσυνέλευση αποφασίζει και νομοθετεί την υποχρεωτική στράτευση των πολιτών για την αντιμετώπιση του εθνικού κινδύνου.
Ο Γαλλικός στρατός ήταν από τους μεγαλύτερους και ισχυρότερους της Ευρώπης, ως τότε, κληροδότημα του βασιλιά Λουδοβίκου του 14ου και βασιζόταν τόσο σε επαγγελματίες στρατιώτες, όσο και σε ξένους μισθοφόρους υπό τη διεύθυνση ικανών αξιωματικών αριστοκρατικής καταγωγής, που λάμβαναν επιμελή εκπαίδευση βασισμένη στη σύγχρονη τεχνολογία. Η Γαλλική Επανάσταση ανέτρεψε αυτό το σκηνικό, αποκεφαλίζοντας την ηγεσία του, διώκοντας τους αξιωματικούς και απαξιώνοντας την εκπαίδευση. Κομματάρχες τοποθετήθηκαν ως επιμελητές ενώ ο στρατός φθειρόταν ολοένα λόγω κακοδιαχείρισης, λιποταξιών και ήττων στα πεδία της μάχης.
Το μέτρο της στράτευσης των πολιτών που θα υπερασπίζονταν τη Δημοκρατία προτάθηκε ήδη από το 1789, το πρώτο έτος της επανάστασης, από έναν επαναστάτη πρώην σωματοφύλακα, τον Εντμόν Ντυμπουά ντυ Κρανσέ. Που κάλεσε για τη δημιουργία επαναστατικού στρατού, «που θα στελεχωνόταν από παλλαϊκή στράτευση από την οποία κανείς δεν θα εξαιρείτο, είτε χρηματίζοντας είτε προσφέροντας αντικαταστάτη». Το μέτρο δεν πέρασε τότε, αλλά το 1793 η κατάσταση είχε εκτραχυνθεί και στις 23 Ιουλίου η πόλη του Μάιντζ έπεσε στα χέρια του εχθρού.
Η Εθνοσυνέλευση άκουσε τον βουλευτή Μπερτράν Μπαρέρ να ζητά «εν ονόματι του Γαλλικού Έθνους» να νομοθετήσει τη μαζική στράτευση (Levée en masse) επιτρέποντας στον γαλλικό λαό να ξεσηκωθεί ως ένα σώμα για την υπεράσπιση της ανεξαρτησίας. Το νομοθέτημα εγκρίθηκε στις 16 Αυγούστου και κυρώθηκε στις 23, επιστρατεύοντας 1.500.000 ανύπαντρους, αρτιμελείς άνδρες ηλικίας 18-25 ετών όπου «από τη στιγμή εκείνη και μέχρι οι εχθροί του Έθνους να εκδιωχθούν από τα εδάφη της Δημοκρατίας, άπαντες Γάλλοι δεσμεύονται για διαρκή υπηρεσία στο στράτευμα». Στην πράξη, ο Γαλλικός στρατός δεν επιστράτευσε ποτέ περισσότερους από 800.000 άνδρες αλλά και πάλι το μέτρο επέτρεψε να παρατάξει περισσότερους από όλα τα άλλα έθνη μαζί.
Αν και ποτέ το μέτρο δεν έγινε αγαπητό από τον γαλλικό λαό, η πρακτική απέδωσε στη Γαλλία τη μάζα του στρατού που ζητούσε και ήταν σύμφωνη με τα επαναστατικά ιδεώδη του υπεύθυνου πολίτη, που στρατευόταν για να υπερασπιστεί τη Δημοκρατία.
Τα χρόνια που ακολούθησαν σφυρηλάτησαν τις γαλλικές ένοπλες δυνάμεις σε έναν καλογυμνασμένο και αποτελεσματικό στρατό, υπό την καθοδήγηση νέων αξιωματικών, εξελισσόμενων με βάση την αξία τους στο πεδίο. Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως η Levee en masse απέδωσε στη Γαλλία έναν Ναπολέοντα και την Παλιά Φρουρά του, κερδίζοντας τις μάχες σε πανευρωπαϊκό μέτωπο στα επόμενα 15 χρόνια.
