Μετά το Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1877 και τη συνθήκη του Βερολίνου, η Βουλγαρία ήταν ένα νεαρό, ανοργάνωτο και ασθενές κράτος, βασισμένο κυρίως στην ρωσική υποστήριξη που έφτανε μέχρι και στην οργάνωση και διοίκηση του στρατού της, από εκατοντάδες αποσπασμένους αξιωματικούς.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 6/18 Σεπτεμβρίου 1885: Η Βουλγαρία προσαρτά την Ανατολική Ρωμυλία
Η εξέγερση των Βουλγάρων κατοίκων στην Ανατολική Ρωμυλία το Σεπτέμβριο του 1885 άφησε την Βουλγαρία εκτεθειμένη: αν υποστήριζε την ένωση με αυτή την αυτόνομη οθωμανική επαρχία η Ρωσία θα απέσυρε την προστασία της. Αν δεν την υποστήριζε, η πολιτική ηγεσία και ο γερμανικής καταγωγής ηγεμόνας της, πρίγκηπας Αλέξανδρος Μπάντενμπεργκ, θα έχαναν την υποστήριξη των εθνικιστών που κυριαρχούσαν στην χώρα.
Έτσι, ρισκάροντας τα πάντα, ο Αλέξανδρος της Βουλγαρίας διάλεξε να στηρίξει την εξέγερση. Ως αποτέλεσμα, οι Ρώσοι σύμβουλοι αποχώρησαν από τον στρατό αφήνοντας Βουλγάρους αξιωματικούς μέχρι το βαθμό του λοχαγού για να διοικήσουν τα συντάγματα του. Βλέποντας σε αυτή την αποδιοργάνωση μιας ευκαιρία επέκτασης, η γειτονική Σερβία εισέβαλε στη βορειοδυτική Βουλγαρία. Όμως, οι βουλγαρικές μονάδες προκάλυψης καθυστέρησαν επιτυχώς τους Σέρβους στα ορεινά περάσματα, επιτρέποντας στον στρατό να συγκεντρωθεί.
Η αποφασιστική μάχη δόθηκε στην Σλίβνιτσα, 22 χλμ. δυτικά της Σόφιας. Εκεί οι Βούλγαροι είχαν οργανωθεί αμυντικά με 49 τάγματα πεζικού και 22 πυροβολαρχίες. Λόγω της έλλειψης εμπείρων αξιωματικών που θα μπορούσαν να διοικήσουν μεγάλους σχηματισμούς, η οργάνωση τους παρέμενε σε επίπεδο λόχου και τάγματος καθόλη τη διάρκεια της μάχης. Απέναντί τους τάχθηκαν 5 μεραρχίες του Σερβικού Στρατού, 21 ίλες ιππικού και 46 πυροβολαρχίες, που σταδιακά ενισχύονταν φθάνοντας περίπου τους 40.000 άνδρες.
Οι Βούλγαροι λάμβαναν και αυτοί ενισχύσεις, ακόμη και από εφεδρικές πολιτοφυλακές από περιφέρειες, με βουλγαρικά ακόμη και μουσουλμανικά τμήματα εθελοντών να πυκνώνουν τις τάξεις τους.
Στις 10 το πρωί της 17ης Νοεμβρίου, το σερβικό πεζικό εξαπέλυσε μια πρώτη κρούση στο κέντρο της βουλγαρικής παράταξης. Αντιμετωπίζοντας λασπωμένο έδαφος, μετά από έντονη βραδυνή βροχή, πυκνή ομίχλη και ισχυρά πυρά από υπερυψωμένες, οχυρές θέσεις, οι Σέρβοι αποκρούστηκαν με 1.200 νεκρούς και τραυματίες.
Μια δεύτερη επίθεση στο βουλγαρικό αριστερό, απωθήθηκε με βουλγαρική αντεπίθεση δύο ταγμάτων. Μια ακόμα επίθεση στο κέντρο, αποκρούστηκε με μεγάλες απώλειες. Τις σερβικές κινήσεις δυσκόλευε και η απουσία ισχυρής υποστήριξης από το πυροβολικό, που παρέτασσε λίγα σύγχρονα και αξιόπιστα πυροβόλα, αφήνοντας τη διεξαγωγή του αγώνα κυρίως στις ξιφολόγχες του πεζικού.
Στις 19 Νοεμβρίου, οι Σέρβοι επιτέθηκαν ξανά, συγκεντρώνοντας δύο μεραρχίες πεζικού κατά του αριστερού της βουλγαρικής παράταξης αλλά και πάλι, αν και με πολύ δυσκολία μα και τύχη, οι Βούλγαροι κατόρθωσαν να τους αποκρούσουν με τρία τάγματα υπό τη διοίκηση ενός λοχαγού. Κατόπιν, ο πρίγκηπας Μπάντεμπεργκ διέταξε γενική αντεπίθεση που κλόνισε τους κουρασμένους Σέρβους και τους απώθησε.
Η νίκη ανήκε στους Βουλγάρους, που κατόρθωσαν στη συνέχεια και να καταδιώξουν τον σερβικό στρατό μέσα στη Σερβία. Προς το τέλος του μήνα Νοεμβρίου, νέες συγκρούσεις έλαβαν χώρα κοντά στο χωριό Πιρότ όπου και πάλι οι Σέρβοι ηττήθηκαν και παραχώρησαν έδαφος. Σε αυτό το σημείο, όλοι είχαν φτάσει στο όριο της αντοχής τους. Τον Δεκέμβριο, η παρέμβαση των Ρώσων και Αυστριακών οδήγησε τις δύο χώρες σε διπλωματική λύση, που επικύρωσε την επιβίωση του βουλγαρικού βασιλείου. Το πρώτο στοίχημα του νέου κράτους είχε κερδηθεί.
