Η μέρα το 2004 ήταν η επομένη των προεδρικών εκλογών στην Ουκρανία, όπου οι οι οπαδοί του ηττημένου Βίκτωρ Γιουσένκο, ξεκινούν διαδηλώσεις στην πρωτεύουσα Κίεβο και σε άλλες πόλεις, κρατώντας πορτοκαλί σημαίες και σύμβολα στα εθνικά χρώματα.
Αιτία ήταν οι κατηγορίες κατά του νικητή Βίκτωρ Γιανούκοβιτς για ευρεία νοθεία στην εκλογική διαδικασία, για εκφοβισμό ψηφοφόρων και διαφθορά. Οι διαδηλώσεις της “Πορτοκαλί επανάστασης” όπως ονομάστηκε, κράτησαν πάνω από δύο μήνες και παρά τον παλμό τους υπήρξαν ειρηνικές επιτυγχάνοντας τελικά τον σκοπό τους: το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε την επανάληψη των εκλογών στις οποίες ο Γιουσένκο κέρδισε λαμβάνοντας το 52% ενώ ο Γιανούκοβιτς το 44%.
Αυτό, όμως, δεν ήταν το τέλος αλλά μάλλον η αρχή. Στα επόμενα χρόνια η κληρονομιά της “Πορτοκαλί Επανάστασης” άφησε μια παρακαταθήκη που λειτούργησε διχαστικά για την ουκρανική κοινωνία. Η χώρα ισορροπούσε μεταξύ Δύσης με την οποία επιθυμούσε στενότερες οικονομικές και πολιτικές σχέσεις (ανοίγματα στο ΝΑΤΟ, αίτημα για είσοδο στην Ε.Ε.) και της σχέσης της με τη Ρωσία, με την οποία παρέμενε ακόμα ιδιαίτερα εναγκαλισμένη.
Ο Γιουσένκο παρέμεινε πρόεδρος της χώρας ως το 2010. Τη χρονιά εκείνη έχασε από τον Γιανούκοβιτς που ανήλθε ξανά στην προεδρία. Τα τέσσερα επόμενα ο ίδιος θα διαχειριστεί προβληματικά τον κοινωνικό διχασμό, οδηγώντας την Ουκρανία σε μεγαλύτερη πρόσδεση στην Μόσχα. Με αποτέλεσμα ένα νέο, αλλά πλέον πολύ βίαιο γύρο αντίδρασης με τα γεγονότα του Euromaidan το 2014, στην κατάληψη της Κριμαίας από τη Ρωσία και την απόσχιση των ανατολικών επαρχιών, δηλαδή το πρελούδιο της εισβολής του 2022.
