Στη συνέχεια της μακράς Ουκρανικής κρίσης στα εδάφη κυρίως της κριμαϊκής χερσονήσου, κεκαλυμμένη ρωσική επέμβαση λαμβάνει χώρα με την εμφάνιση των «μικρών πράσινων ανθρώπων».
Η κρίση ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 2013, μέσα από μια επεισοδιακή και αμφισβητούμενη εκλογική διαδικασία μεταξύ του ρωσόφιλου προέδρου Βίκτωρ Γιανούκοβιτς και του ευρωπαϊστή διεκδικητή της προεδρίας Βίκτωρ Γιουσένκο, που έληξε με την εκλογή του πρώτου. Οι υποστηρικτές του Γιουσένκο δεν δέχθηκαν το αποτέλεσμα και κατέβηκαν σε ειρηνικές διαδηλώσεις στους δρόμους μιλώντας -μάλλον βάσιμα- για νοθεία. Οι διαδηλώσεις αντιμετωπίστηκαν με ασυνήθιστη αστυνομική βία οδηγώντας σε πολλούς τραυματισμούς ακόμα και θανάτους στις επόμενες εβδομάδες.
Καθώς η πόλωση μεταξύ των υποστηρικτών του Γιουσένκο και του Γιανούκοβιτς κορυφωνόταν, νέα ζητήματα έκαναν την εμφάνισή τους στους δρόμους, με ομάδες διαδηλωτών να θέτουν θέμα ουκρανικής κυριαρχίας σε περιοχές ρωσοφώνων, όπως οι ανατολικές επαρχίες του “Ντονμπάς” και η χερσόνησος της Κριμαίας. Η κρίση άρχισε να λαμβάνει χαρακτήρα εμφυλίου και ενώ η κυβέρνηση κατέρρεε, ένοπλες ομάδες έκαναν την εμφάνισή τους στην Κριμαία ταυτόχρονα με την διαφυγή του Γιανούκοβιτς στη Ρωσία. Η κατάσταση ήταν κρίσιμη αφού η παρουσία οπλισμένων διαδηλωτών που ήδη συγκρούονταν βίαια στους δρόμους πολλών πόλεων (Χάρκοβο, Κίεβο, Συμφερούπολη, Μαριούπολη, Οδησσό) θα οδηγούσε σε σοβαρή αιματοχυσία τη στιγμή που τα στρατεύματα της Ουκρανίας ήταν ακέφαλα.
Στις 28 Φεβρουαρίου, μια ομάδα στρατιωτών με πράσινες στολές χωρίς διακριτικά και φέροντας μάσκες εμφανίστηκαν στο αεροδρόμιο της Συμφερούπολης στην Κριμαία, κατέλαβαν κεντρικά πόστα και χωρίς βία οργάνωσαν την άμυνα και ασφάλεια των εγκαταστάσεων. Σύντομα, η παρουσία τους επεκτάθηκε και σε οδικούς κόμβους, στις περισσότερες στρατιωτικές βάσεις της Κριμαίας και στο ναύσταθμο και στο κοινοβούλιο της Συμφερουπόλεως. Είχε προηγηθεί στις 27/2 η κατάληψη του τοπικού κοινοβουλίου από ρωσόφιλους διαδηλωτές.
Τα «πράσινα ανθρωπάκια» όπως τα χαρακτήρισαν ντόπιοι και ξένοι, έφεραν τελευταίας τεχνολογίας εξοπλισμό των ρωσικών ειδικών δυνάμεων, ήταν εξαιρετικά πειθαρχημένα και προσεκτικά και η παρουσία τους εμπέδωσε, μαζί με τον αιφνιδιασμό που πέτυχαν, την τήρηση της τάξης στην περιοχή. Κι αυτό χωρίς να ανοίξουν πυρ, χωρίς να υποστηρίξουν ανοιχτά καμία πλευρά και χωρίς πίεση στον πληθυσμό.
Κέρδισαν μάλιστα το χαρακτηρισμό «ευγενικά ανθρωπάκια» αφού μιλούσαν ελάχιστα στους περαστικούς και όταν τους ρωτούσαν απαντούσαν αόριστα αλλά με μεγάλη ευγένεια. Ήταν φυσικά Ρώσοι στρατιώτες, πιθανότατα του 45ου Ανεξαρτήτου Συντάγματος Αναγνώρισης Σπετσνάζ της Φρουράς, δηλαδή τμήμα των επιλέκτων Αερομεταφερομένων ρωσικών δυνάμεων, παρά το ότι ο Πούτιν αρνιόταν κατηγορηματικά κάθε ανάμιξη ρωσικών δυνάμεων στην περιοχή και χαρακτήριζε τους ενόπλους ως «αγανακτισμένους που εξοπλίστηκαν από τις αποθήκες του Ουκρανικού Στρατού». Η επιχειρήση ήταν η αρχή της κατάληψης της Κριμαίας από τη Ρωσία, η οποία άλλωστε διατηρούσε εκεί μεγάλες στρατιωτικές βάσεις, ενώ η πλειονότητα του πληθυσμού ήταν ρωσικής καταγωγής και φιλορωσική.
Στους επόμενους μήνες, τα «πράσινα ανθρωπάκια» θα εμφανιστούν και πάλι και σε μεγάλους αριθμούς στην ανατολική Ουκρανία στις συγκρούσεις στο Ντόνμπας.
