(Μικρασιατική Εκστρατεία) – Ξεκινούν οι επιχειρήσεις της Στρατιάς Μικράς Ασίας προς καταδίωξη, κύκλωση και καταστροφή των Κεμαλικών δυνάμεων στην Ανατολία.
Η επιχείρηση αποτελεί συνέχεια συμπλοκής μικρού αναγνωριστικού αποσπάσματος του Ελληνικού Στρατού με τουρκικά τμήματα υπό τον συνταγματάρχη Μουσταφά Ισμέτ τον Ιανουάριο έξω από την Προύσσα. Στην συμπλοκή εκείνη, οι Έλληνες αντιμετώπισαν για πρώτη φορά τον νέο αναδιοργανωμένο στρατό της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης και αν και κέρδισαν τη μάχη, απωθώντας τους Τούρκους και προξενώντας τους μεγαλύτερες απώλειες, υποχώρησαν, εφόσον ο στόχος της επιχείρησης ήταν αναγνωριστικός. Οι Τούρκοι το παρουσίασαν στο εσωτερικό και διεθνές μέτωπο ως μεγάλη νίκη και ονόμασαν τη συμπλοκή “Πρώτη Μάχη του Ινονού”.
Μεσολάβησαν προσπάθειες ειρήνευσης στο Λονδίνο όπου οι Τούρκοι, με την πεποίθηση της νίκης, προσπάθησαν να κεφαλαιοποιήσουν την πρόσφατη “νίκη” τους. Όταν δεν τα κατάφεραν, αποχώρησαν και οι επιχειρήσεις επανεκκίνησαν. Το ελληνικό επιτελικό σχέδιο καλούσε για μια γενική επίθεση που θα διασπούσε και θα κύκλωνε τις τουρκικές δυνάμεις, δίνοντας ένα ξεκάθαρο αποτέλεσμα που θα εξασφάλιζε τη νίκη και το τέλος του πολέμου. Οι Τούρκοι ενισχύθηκαν και αυτοί αλλά υστερούσαν ακόμα σε αριθμούς και υλικό.
Στις 23 Μαρτίου (10 Μαρτίου με το παλιό Ημερολόγιο) το Γ΄ΣΣ ξεκίνησε από την Προύσσα με κατεύθυνση προς το Δορύλαιο (Εσκί Σεχήρ) και το Α΄ΣΣ από το Ουσάκ προς τη Νικόπολη (Αφιόν Καραχισάρ). Οι Τουρκικές δυνάμεις ήταν ταγμένες αμυντικά και ακολούθησαν σκληρές συγκρούσεις, ελληνική προέλαση και τουρκικές επιβραδυντικές επιχειρήσεις προς το Ινονού.
Οι επιχειρήσεις δεν θα στεφθούν με επιτυχία (δηλαδή την καταστροφή του εχθρού) με αποτέλεσμα, το μεν Γ΄ΣΣ να επιστρέψει στις θέσεις εξόρμησής του μέχρι τα τέλη του μήνα, ενώ το Α΄ΣΣ να φτάσει στην τοποθεσία Τουμλού Μπουνάρ. Στις 31 Μαρτίου (νέο Ημερολόγιο), οι Τούρκοι έλαβαν ενισχύσεις και αντεπιτέθηκαν τοπικά, επιτυγχάνοντας μικρά εδαφικά κέρδη ενώ οι συγκρούσεις συνεχίστηκαν μέχρι τον Απρίλιο.
Αν και ως σύγκρουση ήταν μια τακτική ισοπαλία, ο αντίκτυπός της θα κάνει τις Ευρωπαϊκές Δυνάμεις να αναγνωρίσουν την ύπαρξη ισχυρής τουρκικής αντιπολίτευσης, ικανής να αντέξει έναντι ενός οργανωμένου ευρωπαϊκού στρατού, σαν τον ελληνικό και να αποστείλουν αντιπροσώπους στην Άγκυρα για επαφές. Επίσης, μετά τη 2η μάχη του Ινονού ξεκινά η μεταστροφή της πολιτικής των Γάλλων και των Ιταλών, που στο εξής θα αρχίσουν να στηρίζουν τις θέσεις του Μουσταφά Κεμάλ. Ο συνταγματάρχης (Μιραλάι) Μουσταφά Ισμέτ θα λάβει το επίθετο “Ινονού” για τη δράση του και θα εξελιχθεί σε έναν από τους στενότερους συνεργάτες του Κεμάλ και μελλοντικός πρωθυπουργός και πρόεδρος της Τουρκίας.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 10/23 Μαρτίου 1921: “Το τελικόν χτύπημα κατά του Κεμάλ” και η 2η Μάχη του Ινονού
