Στρατός των Σταυροφόρων (1.200 ιππότες, 3.000 ελαφροί ιππείς, 15.000 πεζικό και 500 τουρκόπουλοι) κυκλώνεται και υποκύπτει σε 40.000 Άραβες υπό τον Σαλαντίν. Είναι η σημαντικότερη από πλευράς απωλειών μάχη στην ιστορία των σταυροφοριών, και γεγονός που έγειρε οριστικά την πλάστιγγα στην ισορροπία δυνάμεων στους Αγίους Τόπους.
Tα βαθύτερα αίτια πίσω από τη μάχη και συντριπτική ήττα στο Χαττίν, βρίσκονται στη διχόνοια μεταξύ των Χριστιανών Φράγκων στους Αγίους Τόπους. Η ισχύς του βασιλέα της Ιερουσαλήμ Βαλδουίνου του 4ου είχε μειωθεί, καθώς κατέρρεε από λέπρα, κάτι που τον ωθούσε να κάνει βεβιασμένες κινήσεις. Μόλις διαγνώστηκε με την ασθένεια, και καθώς δεν ήταν παντρεμένος ή με παιδιά, προσπάθησε να χτίσει ισχυρούς δεσμούς για το θρόνο παντρεύοντας την αδελφή του Σιβύλλα με τον Γάλλο ευγενή Γκυ ντε Λουζινιάν.
Ο τελευταίος αποδείχθηκε μοιραία προσωπικότητα για το βασίλειο, διαμορφώνοντας προσωπικές συμμαχίες με πόλους εξουσίας, όπως τους Ναΐτες ιππότες και νεοφερμένους ευγενείς σαν τον Ρεϋνάλδο της Σαντιγιόν. Από την άλλη, μια ομάδα ευγενών υποστήριζαν το δικαίωμα στο θρόνο της ετεροθελούς αδερφής της Σιβύλλας, Ιζαμπέλας.
Ο Βαλδουίνος μπέρδεψε ακόμα περισσότερο τα πράγματα όταν προσπάθησε να ακυρώσει τον γάμο της Σιβύλλας με τον Γκυ ντε Λουζινιάν, χωρίς να τα καταφέρει. Σε μια κίνηση που κανείς δεν κατάλαβε, ανακήρυξε συμβασιλέα και διάδοχό του τον 6χρονο ανηψιό του, Βαλδουίνο Μομφερατικό. Το 1185 ο Βαλδουίνος πέθανε και βασιλιάς ανακηρύχθηκε ο νεαρός ως Βαλδουίνος ο 5ος.
Την ίδια στιγμή, οι Μουσουλμάνοι περνούσαν μια μοναδική περίοδο ομόνοιας. Ένας κουρδικής καταγωγής στρατιωτικός διοικητής, ο Γιούσουφ αλ Τικρίτι, γνωστός ως Σαλαχ-αλ ντιν (ο “ενάρετος της Πίστης”) ή Σαλαδίνος κατά τις χριστιανικές πηγές, είχε καταφέρει, ξεκινώντας από το Τικρίτ και τη Μουσούλη, να εξελιχθεί στον μεγαλύτερο και ικανότερο πολιτικό και στρατιωτικό ηγέτη του Ισλάμ. Φθάνοντας να ανακηρυχθεί βεζύρης της Αιγύπτου, ενώ είχε καταλάβει τις πόλεις της Αντιοχείας και της Δαμασκού. Ωθούμενος από κρυστάλλινη στρατηγική σκέψη σε συνδυασμό με βαθιά γνώση του Κορανίου, είχε ενώσει τις φυλές και τα βασίλεια των Αράβων μουσουλμάνων σε μια προσπάθεια να ανακτήσουν την Ιερουσαλήμ από τους σταυροφόρους.
Ο Σαλαντίν είχε υποστεί μια σημαντική ήττα από τους τελευταίους στη μάχη του Μοντκιζάρντ το 1177, αλλά είχε αναλάβει, συγκεντρώνοντας δυνάμεις και κερδίζοντας άλλες αναμετρήσεις. Το 1186 ο νεαρός Βαλδουίνος ο 5ος έχοντας κολλήσει και αυτός λέπρα, πεθαίνει και η συνοχή των δύο χριστιανικών παρατάξεων κρέμεται πάλι σε μια κλωστή.
Μια από τις τελευταίες πράξεις του Βαλδουίνου του 5ου ήταν να κλείσει ειρήνη με τον Σαλαντίν αλλά ο Γκυ ντε Λουζινιάν, υποκινούμενος πιθανότατα από τον υπερβολικά φιλόδοξο Ρεϋνάλδο της Σαντιγιόν, άρχισε να επιτίθεται σε καραβάνια του Σαλαντίν. Ο τελευταίος προκάλεσε τον Γκυ οπότε αυτός συγκέντρωσε όσες δυνάμεις μπορούσε, κάπου 18.000-20.000 άνδρες και προέλασε στην έρημο μέσα στον Ιούνιο για να συναντήσει τον στρατό των Μουσουλμάνων.
Ο στρατός του Σαλαντίν ήταν από τους μεγαλύτερους που είχε συγκεντρώσει ηγέτης του Ισλάμ, κάπου 40.000 περιλαμβανομένων 12.000 τακτικών ιππέων. Αφού τους ανεφοδίασε κατάλληλα, έκλεισε συμμαχίες με τοπικούς αρχηγούς και τους Δρούζους της περιοχής που υπέφεραν από τις επιθέσεις των σταυροφόρων και κρατώντας τις πηγές νερού κοντά στην Σεπφώριδα (αρχ. Νεοκαισάρεια και σημ. Sepphoris βόρεια της Ναζαρέτ), οργάνωσε μια τεραστίων διαστάσεων ενέδρα.
Όπως υπολόγιζε, οι σταυροφόροι του βασιλείου της Ιερουσαλήμ παρασύρθηκαν μέσα στο καλοκαίρι στην έρημο και καταβεβλημένοι από τη ζέστη και την αφυδάτωση, που επέτειναν οι βαριές πανοπλίες και οι θώρακες, αιφνιδιάστηκαν και υπέκυψαν κάτω από τον καταιγισμό βελών του μουσουλμανικού στρατού.
Ο χριστιανικός στρατός εξαλείφθηκε. Όσοι δεν σκοτώθηκαν στο πεδίο της μάχης, αιχμαλωτίστηκαν. Μαζί τους και πολλοί ευγενείς όπως ο Γκυ ντε Λουζινιάν. Ο ίδιος ο Ρεϋνάλδος της Σαντιγιόν αποκεφαλίστηκε με εντολή του Σαλαντίν. Ως αποτέλεσμα, τα χριστιανικά βασίλεια και δουκάτα κατέρρευσαν και οι Μουσουλμάνοι κατέλαβαν σύντομα την Ιερουσαλήμ.
Ο Σαλαντίν έχοντας συντρίψει τους σταυροφόρους και κυριεύσει την Ιερουσαλήμ, απελευθέρωσε τον Γκυ ντε Λουζινιάν που απαίτησε μέρος των εδαφών του πίσω αλλά οι άλλοι ευγενείς, του γύρισαν την πλάτη. Ο Γκυ θα πολιορκήσει το φρούριο της Άκρας και το γεγονός θα πυροδοτήσει την οργάνωση της 3ης Σταυροφορίας δύο χρόνια μετά, με τους βασιλείς Φίλιππο της Γαλλίας και Ριχάρδο της Αγγλίας. Ο τελευταίος θα αποζημιώσει τον Γκυ για τις υπηρεσίες του και θα του προσφέρει τη διοίκηση της Κύπρου, για τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του.
