Στην αναστατωμένη από τους πολέμους και τις επαναστάσεις Ευρώπη του 19ου αιώνα, ο Πόλεμος του Δευτέρου Συνασπισμού βρίσκεται ήδη στο δεύτερο έτος του. Με πρωτοστάτες τη Μεγάλη Βρετανία, την Αυστρία και τη Ρωσία, οι ναυτικές, στρατιωτικές και οικονομικές δυνάμεις των παλαιών μοναρχιών προσπαθούν για μια ακόμα φορά να περιορίσουν την επαναστατημένη Γαλλία από τις κτήσεις που απέσπασε στον πρώτο γύρο στη βόρειο Ιταλία και να την επαναφέρουν στα αρχικά της σύνορα, ανατρέποντας το επαναστατικό καθεστώς και αποκαθιστώντας τη μοναρχία. Μπροστά τους βρισκόταν μια νέα δύναμη, ένας “ταραχοποιός” με το όνομα Ναπολέων Βοναπάρτης.
Με τη Ρωσία να έχει αποσυρθεί προσωρινά, ύστερα από την τολμηρή εκστρατεία τους στις ιταλικές Άλπεις και την Ελβετία, ο Κορσικανός στρατηγός επέστρεψε από μια εκστρατεία στη Συρία και την Αίγυπτο έτοιμος να αντιμετωπίσει τους παλιούς του εχθρούς, τους Αυστριακούς στην Ιταλία. Θέλοντας να κάμει μια επιθετική επιστροφή στα εδάφη της πρώτης εκστρατείας του, ο Ναπολέων πέρασε τις Άλπεις τον Μάϊο και διέσχισε τον ποταμό Πάδο αποκόπτοντας τις γραμμές ανεφοδιασμού του Αυστριακού στρατάρχη Μέλας.
Η πρώτη του νίκη ήρθε στο Μοντεμπέλο κσι γρήγορα κινήθηκε κατά της κύριας μάζας του Αυστριακού στρατού στην Αλεσσάνδρια του Πεδεμοντίου. Εκεί υπέπεσε σε σφάλμα. Πλανημένος από τις πληροφορίες ενός διπλού κατασκόπου, ο Ναπολέων χώρισε τις δυνάμεις του στέλνοντας σημαντικά τμήματα βόρεια και νότια. Έτσι, αιφνιδιάστηκε όταν οι Αυστριακοί επιτέθηκαν στις απομειωμένες δυνάμεις του στρατηγού Μπερτιέ, κοντά στην πόλη του Μαρένγκο.
Παρά την υστέρησή τους, οι Γάλλοι απέκρουσαν δύο φορές τους Αυστριακούς και ενισχύθηκαν από την άφιξη του στρατηγού Λανν. Στο σημείο αυτό ο Ναπολέων έδειξε τις ικανότητές του συνδυάζοντας καλά υπολογισμένες ενέργειες και την τόλμη της εξαπάτησης. Κατόθωσε να διατηρήσει τις θέσεις του και να αντεπιτεθεί κερδίζοντας τη νίκη.
Οι Αυστριακές απώλειες έφτασαν το 45% της δύναμής τους. Οι Γαλλικές απώλειες ήταν σαφώς μικρότερες αλλά μεταξύ τους έπεσαν και άξιοι στρατηγοί (Λουί Ντεζαίς). Η μάχη κέρδισε στον Nαπολέοντα την Ιταλία και εδραίωσε τη φήμη του ως στρατηγιστή και πολεμάρχου, κάτι χρήσιμο για την θέση του ως Πρωθυπάτου της γαλλικής δημοκρατίας φέρνοντάς τον ένα βήμα κοντύτερα στο αυτοκρατορικό στέμμα.
