Υπογράφεται κοντά στην πόλη του Τιλσίτ στην Ανατολική Πρωσσία (σημ. Sovetsk) μεταξύ των αυτοκρατόρων Ναπολέοντα του Α΄ της Γαλλίας και Αλεξάνδρου του Α΄της Ρωσίας η ομώνυμη συνθήκη ή μάλλον η πρώτη από δύο συνθήκες ειρήνευσης μεταξύ των δύο αυτοκρατοριών.
Μετά από συντριπτική ήττα στο Φρήντλαντ στις 14 Ιουνίου, στην οποία ο ρωσικός στρατός έχασε 20.000 από τους 60.000 άνδρες του και δύο αιματηρές ισοπαλίες στο Εϋλάου και στο Χάιλσμπεργκ νωρίτερα το ίδιο έτος, η στρατιωτική δύναμη της Ρωσίας είχε εξαντληθεί. Και πλέον αντιμετώπιζε την γαλλική καταδίωξη στο έδαφος της Πρωσσίας.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 7 Φεβρουαρίου 1807: Μάχη στο Εϋλάου, σφαγή στο χιόνι
Έτσι ο τσάρος Αλέξανδρος, επέλεξε να συναντηθεί πάνω σε μια σχεδία στο μέσον του ποταμού Νιέμεν, με τον Ναπολέοντα -που ο ίδιος χαρακτήριζε δημόσια “σφετεριστή”- και να υπογράψει μια συνθήκη μονομερούς ειρήνευσης με τη Γαλλία.
Με τον τρόπο αυτό, η Ρωσία εγκατέλειπε τον 4ο Συνασπισμό, μια πολυεθνική συμμαχία κατά της Γαλλίας, και υποσχόταν ευμενή ουδετερότητα στον Ναπολέοντα, αφήνοντάς τον ανενόχλητο να κάνει ό,τι ήθελε στην Ευρώπη. Που με την Αυστρία και τη Ρωσία εξημερωμένες και την Πρωσσία να είναι στο έλεος του, μόνο η Βρετανία πλέον του αντιστεκόταν ουσιαστικά.
Στο Τιλσίτ η Ρωσία θα γινόταν μέρος του “ηπειρωτικού αποκλεισμού” κλείνοντας τα λιμάνια της στα αγγλικά πλοία αλλά θα κέρδιζε μια μερίδα από το πρωσσικό βασίλειο, που δυο μέρες μετά, σε δεύτερη συνθήκη θα έχανε το ήμισυ των εδαφών του χάριν της “ειρήνης”. Όσα εδάφη του δεν δίνονταν στην Ρωσία ως δώρο καλής θέλησης, θα συγκροτούσαν το βασίλειο της Βεστφαλίας, το δουκάτο της Βαρσοβίας, την ελεύθερη πόλη του Ντάντσιχ κι άλλα θα δίνονταν σε άλλα κράτη-παρίες του Παρισιού.
O Ναπολέων προς στιγμήν έδειχνε να έχει πετύχει παντού: ο πιο πολυπληθής στρατός εναντίον του είχε βγει από το παιχνίδι, οι μεγάλοι του αντίπαλοι είχαν ταπεινωθεί, η Πρωσσία διαμελίστηκε και οι μικροί του σύμμαχοι κέρδιζαν από τα εδάφη της, προσφέροντάς του προστασία και στρατεύματα. Ενώ ο ίδιος επικεντρωνόταν στον μεγαλύτερο αντίπαλό του, τη Βρετανία.
Η Ρωσία θα “γλύψει τις πληγές της” αναδιοργανώνοντας τον στρατό της και αναμένοντας τη ‘ρεβάνς’ που ο Κορσικανός θα της προσφέρει 5 χρόνια μετά: όταν αφήνοντας τις εκδηλώσεις φιλίας θα εισβάλει με στόχο τη Μόσχα, με τον μεγαλύτερο στρατό που είχε δει ποτέ η Ευρώπη.
