Ο Ισπανικός στρατός γνωρίζει μια από τις μεγαλύτερες ήττες του από τις δυνάμεις του Γάλλου στρατάρχη Βικτώρ κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντιων πολέμων. Αν και επέλεξε το πεδίο της μάχης και υπερίσχυε αριθμητικά σε πεζικό, οι χαλαρής πειθαρχίας και εκπαίδευσης στρατιώτες του πλαγιοκοπήθηκαν και διαλύθηκαν.
Ο ισπανικός στρατός, υπό τον στρατηγό Ντον Γκεγκόριο ντε λα Κουέστα είχε γνωρίσει ήδη την ήττα από τους Γάλλους στον ποταμό Τάγο. Θέλοντας να σταθεί και να δώσει μάχη, ο Ντον Κουέστα, απέφυγε να καταφύγει στην οχυρωμένη πόλη Μπαταχόθ αλλά κινήθηκε προς τον ποταμό Μεδεγίν, από όπου ανέμενε ενισχύσεις. Πράγματι, στις 27 Μαρτίου, ενώθηκε με μια δύναμη 4.500 πεζών και 250 ιππέων, με τον στρατό του πλέον να αριθμεί 19.000 πεζούς, 3.000 ιππείς και 30 πυροβόλα. Ο Ντον Κουέστα είχε πια τη δύναμη που θεωρούσε ότι ήταν αρκετή για να αντισταθεί στους Γάλλους και εγκαταστάθηκε αμυντικά στο σημείο.
Ο στρατάρχης Βικτώρ από την πλευρά του είχε ξεκινήσει την εκστρατεία με 22.000 άνδρες (15.000 πεζούς, 5.500 ιππείς και 1.600 πυροβολητές με 60 πυροβόλα). Πλέον, μετά από συγκρούσεις, φρουρές που έπρεπε να αφήσει πίσω του και τις ασθένειες, είχε απομείνει με 13.000 πεζικό, 4.500 ιππικό και 60 πυροβόλα.
Φτάνοντας στο πεδίο, οι Γάλλοι είδαν ένα περίεργο θέαμα: υπερτερώντας μόνο σε πεζικό, οι Ισπανοί ήταν παρατεταγμένοι σε μήκος 4 μιλίων σε μια ευθεία γραμμή, με βάθος μόλις τεσσάρων ανδρών και χωρίς εφεδρείες. Οι Γάλλοι ήταν καλύτερα εκπαιδευμένοι και οι στρατιώτες τους ήταν έμπειροι σε μάχες, ενώ είχαν μεγαλύτερη κινητικότητα χάρη στο ιππικό τους και ισχύ πυρός αφού παρέτασσαν διπλάσιο αριθμό πυροβόλων. Επιπλέον, οι Γάλλοι έρχονταν στο πεδίο της μάχης με τον αέρα του νικητή. Έτσι, ο Βίκτωρ έταξε το σύνολο σχεδόν του ιππικού του στο δεξί κέρας, υποστηριζόμενο από πεζικό, ενώ οργάνωσε ένα ισχυρό κέντρο και ένα λιγότερο δυνατό αριστερό.
Διαβλέποντας μια ευκαιρία, ένας Ισπανός διοικητής μεραρχίας επιτέθηκε στο αδύναμο γαλλικό αριστερό που αναδιπλώθηκε με τάξη. Ο Βικτώρ τότε επιτέθηκε στο δεξί με την ισχύ του ιππικού του. Έναντι αυτών επέλασε το ισπανικό ιππικό, που όμως, μπροστά στη θέα των πολυαρίθμων εχθρών ανέστρεψε και υποχώρησε χωρίς να κάνει επαφή με σπάθες ή με πιστόλες. Η ισπανική υποχώρηση εξέθεσε το δεξί της παράταξής τους στους Γάλλους που εκμεταλλεύτηκαν την εξέλιξη στο έπακρο, διαλύοντας το αποκαλύπτοντας το κέντρο. Με μια συνδυασμένη επίθεση οδήγησαν τους Ισπανούς σε κατάρρευση παρά την αντίσταση που αρχικά προέβαλαν.
Το αποτέλεσμα ήταν μια κανονική σφαγή. Χιλιάδες Ισπανοί στρατιώτες ποδοπατήθηκαν από το γαλλικό ιππικό που δεν έδειξε έλεος. Σε πολλές περιπτώσεις, οι Γάλλοι δεν σεβάστηκαν τους κανόνες του πολέμου και ολόκληρες μονάδες του εχθρού εξοντώθηκαν είτε αντιστέκονταν ή όχι. Από τους Ισπανούς, οι 16.000 σκοτώθηκαν και 2.000 περίπου αιχμαλωτίστηκαν.
Παραδόξως, η μεγάλη γαλλική νίκη δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Οι εντολές του Βικτώρ ήταν να καταλάβει την οχυρωμένη Μπαταχόθ, όχι να εμπλέξει τον ισπανικό στρατό τόσο μακρυά από τους αντικειμενικούς του σκοπούς. Εκπληκτικό ήταν ότι ο Ντον Κουέστα δεν υποβιβάστηκε αλλά αντίθετα τιμήθηκε, ενισχύοντας τη θέση του στη στρατιωτική χούντα που πολεμούσε κατά των Γάλλων, αφού ο στρατός του έδωσε μια αξιοπρεπή μάχη με τους Γάλλους επιδεικνύοντας μαχητικότητα. Η ακόλουθη ήττα του Γαλλου στρατάρχη Σουλτ στην Πορτογαλία θα έφερνε γρήγορα έναν νέο παίκτη στην Ιβηρική: τον Βρετανό λόρδο Άρθουρ Γουέλσλυ, μετέπειτα δούκα του Γουέλλινγκτον.
