Με την άλωση της Τριπολιτσάς τον Οκτώβριο του 1821, οι Έλληνες επαναστάτες κατόρθωσαν να ελέγξουν την ενδοχώρα του Μωρέως. Απέμεναν, όμως, σημαντικές πόλεις στα παράλια που ανεφοδιάζονταν συστηματικά από τον τουρκικό στόλο. Η Καλαμάτα έπεσε πρώτη τον Απρίλιο του 1821 και ακολούθησε η Κόρινθος το Φεβρουάριο του 1822. Η Πάτρα ήταν ο επόμενος και πιο κρίσιμος στόχος.
Με τον Χουρσίτ μπέη και τον τουρκικό στρατό στην Ήπειρο να πολεμάει κατά του Αλή πασά, ήταν απαραίτητο οι πόλεις των Πατρών και του Μεσολογγίου να περάσουν στα χέρια των επαναστατών «σφραγίζοντας» την πύλη της Πελοποννήσου από τα δυτικά. Αν η Αθήνα έπεφτε, τότε η Στερεά και ο Κορινθιακός κόλπος θα ήταν στα χέρια των Ελλήνων.
Η Πάτρα όμως ήταν δύσκολη περίπτωση. Με αρχηγό τον Κολοκοτρώνη οι επαναστάτες κινούνταν συστηματικά όλο και κοντύτερα στην πόλη, καταλαμβάνοντας θέσεις, όπως το Σαραβάλι και τη Χαλανδρίτσα, συμπλεκόμενοι διαδοχικά με τουρκικά αποσπάσματα.
Στις αρχές Μαρτίου, τα σώματα των οπλαρχηγών Ζαΐμη, Πετμεζαίων, Λεχουρίτη και Σαρδελιάνη διατάχθηκαν να καταλάβουν το ύψωμα της Μονής Γηροκομείου (Αχαΐας). Η περιοχή είχε ένα παλιό μοναστήρι του 10ου αιώνα με ψηλούς πέτρινους τoίχους σε δεσπόζον ύψωμα που λειτουργούσε σαν γηροκομείο. Η κίνηση εξελίχθηκε σε αγώνα δρόμου, αφού τμήμα του τουρκικού στρατού από την Πάτρα κινήθηκε γρήγορα στην ίδια κατεύθυνση για να καταλάβει τη θέση.
Οι Έλληνες έφτασαν πρώτοι (σώμα Πατρινών του Καρατζά και Καλαβρυτινοί) και αμέσως ενεπλάκησαν με τους Τούρκους. Σύντομα, τα σώματα του «Γενναίου» Κολοκοτρώνη (γιός του Θεόδωρου), του Πλαπούτα και του Καραχάλιου ενίσχυσαν τους Έλληνες στο Γηροκομείο αλλά και οι Τούρκοι ενισχύθηκαν εξίσου.
Σημαντική ήταν η συμβολή του Καραχάλιου, που οδήγησε το σώμα του διαμέσου των τουρκικών σωμάτων με μια σημαία. Σε μια στιγμή, ένας Τούρκος τον χτύπησε και έπεσε αλλά ξανασηκώθηκε και συνέχισε την προέλασή του. Η πράξη σάστισε τους Τούρκους που άρχισαν να υποχωρούν καταδιωκόμενοι τελικά από τους Έλληνες.
Μετά τη μάχη, η πόλη των Πατρών περισφίχθηκε ακόμα περισσότερο φτάνοντας μερικούς μήνες μετά στα πρόθυρα της παράδοσης. Τελικά, όμως, η διαμάχη μεταξύ οπλαρχηγών και Διοικητικού, που θα διακόψει τη ροή εφοδίων προς το στρατόπεδο των πολιορκητών, θα οδηγήσει την επιχείρηση σε μαρασμό. Η πολιορκία θα λυθεί τον Ιούλιο και η Πάτρα θα παραμείνει σε τουρκικά χέρια για όλη τη διάρκεια της επανάστασης, μέχρι την αποχώρηση των Τουρκο-Αιγυπτίων και την άφιξη του Γάλλου στρατηγού Μαιζόν το 1828.
