Αιγυπτιακός στρατός υπό τον Ιμπραήμ πασά, γιο του χεδίβη Μωχάμετ Άλι, αποβιβάζεται στην Μεθώνη και κινείται προς την Πύλο. Αυτή η απόβαση των Αιγυπτιακών στρατευμάτων, που είχαν ευρωπαϊκού επιπέδου πειθαρχία και εξοπλισμό, θα αποτελέσει τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την Ελληνική επανάσταση του 1821.
Άλλωστε, το προηγούμενο έτος (1824) η επανάσταση είχε περάσει δύο εμφύλιες συγκρούσεις. Οι μισοί οπλαρχηγοί φυλακίστηκαν, πολλοί ήταν οι νεκροί, ενώ τα λιγοστά αποθέματα σε χρυσό και εφόδια κατασπαταλήθηκαν. Στην Πελοπόννησο βρίσκονταν σώματα Ρουμελιωτών που επέβαλαν με τη βία την θέληση της κυβέρνησης σκοτώνοντας και τρομοκρατώντας ενώ οι Πελοποννήσιοι αρνούντο να πολεμήσουν με τους αρχηγούς τους, όπως τον Κολοκοτρώνη, φυλακισμένους.
Η κυβέρνηση του Γεωργίου Κουντουριώτη αποδείχθηκε ανίκανη να οργανώσει την άμυνα έναντι των Αιγυπτίων, που αποβίβασαν ανεμπόδιστοι περί τους 4.000 τακτικούς πεζούς και 500 ιππείς, με τις λιγοστές ελληνικές μονάδες να είναι χωρίς επιμελητεία και να ψάχνουν για ψωμί στα γύρω χωριά.
Ο Ιμπραήμ, ανέλαβε αμέσως δράση κινούμενος κατά των κοντινών κάστρων, επιδιώκοντας να συγκρουστεί με τα άτακτα σώματα που βρίσκονταν υπό τη διοίκηση ενός Υδραίου πλοιάρχου, χωρίς εμπειρία σε πολεμικές επιχειρήσεις στην ξηρά. Ένα μήνα μετά, νέες ενισχύσεις 7.000 πεζών και 400 ιππέων θα κάνουν το στρατό του Ιμπραήμ ακόμη πιο απειλητικό.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 20 Μαΐου/1 Ιουνίου 1825: Μανιάκι, η θυσία του Παπαφλέσσα και των λιγοστών μαχητών του
Παρά τη μόρφωσή του και τις αδιαμφισβήτητες ικανότητές του ως στρατιωτικός διοικητής, ο Ιμπραήμ παρέμενε ένας Ανατολίτης δυνάστης. Στον Μωριά διέταξε μαζικές σφαγές, καταστροφές, βασανισμούς και εξανδραποδισμούς. Θα χρειαστεί η θυσία του Παπαφλέσσα και όλων των ανδρών του στο Μανιάκι και μεγάλες καταστροφές στην Πελοπόννησο για να πειστεί η ελληνική ηγεσία να παραμερίσει τις διαφορές της και να απελευθερώσει τους φυλακισμένους οπλαρχηγούς, ώστε να οργανώσει μια ενωμένη αντίσταση κατά των Τουρκο-Αιγυπτίων.
