Πρωτοστάτης στον αγώνα της ανεξαρτησίας, η Μάνη, αποτελούσε ήδη από την αρχή της οθωμανικής κατάκτησης ιδιαίτερο τμήμα της Πελοποννήσου, καθώς τα απόκρημνα βουνά και η δυσπρόσιτη τοποθεσία, την καθιστούσαν ένα μικρό κράτος εν κράτει. Οι Τούρκοι, είτε από απροθυμία να την καθυποτάξουν είτε επειδή αποφάσισαν πως δεν είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για μια φτωχή περιοχή πάνω στα βουνά, άφησαν την Μάνη ήσυχη και σε συνδυασμό με το αδάμαστο πνεύμα των κατοίκων της, έφτασαν να τους αναγνωρίζουν ως εν δυνάμει αυτόνομους.
Οι Μανιάτες ήταν από τους πρώτους που σήκωσαν τη σημαία της επανάστασης του 1821 στη νότια Ελλάδα. O περήφανος χαρακτήρας τους όμως, τους ώθησε να εμπλακούν στις διχόνοιες, που εκκίνησαν με προστριβές μεταξύ των οπλαρχηγών και κατέληξαν στους εμφυλίους πολέμους το διάστημα 1824-1825.
Στην αναταραχή αυτή, οι Οθωμανοί κάλεσαν το αυτόνομο χεδιβάτο της Αιγύπτου να καταστείλει την ελληνική επανάσταση. Με τη βοήθεια του, που διέθετε στρατό εκπαιδευμένο από Ευρωπαίους, η Ελληνική επανάσταση θα έσβηνε και οι Αιγύπτιοι θα κρατούσαν την Πελοπόννησο και την Κρήτη. Έτσι, με τους Έλληνες χωρισμένους, τον Κολοκοτρώνη στη φυλακή, τον γιό του Πάνο νεκρο και τον Νικηταρά να έχει διαφύγει για να μην βρει ανάλογη τύχη, ο Ιμπραήμ πασάς, θετός γιός του χεδίβη, αποβιβάστηκε με τον αιγυπτιακό στρατό στην Μεθώνη.
Το 1825 ο Ιμπραήμ κατέλαβε την Τρίπολη και ισοπέδωσε το Άργος, όταν οι επαναστάτες τον σταμάτησαν λίγο πριν φτάσει στο Ναύπλιο, όπου ήταν η έδρα της κυβέρνησης. Τον Δεκέμβριο, οι Αιγύπτιοι ενώθηκαν με τις δυνάμεις του Κιουταχή που πολιορκούσαν το Μεσολόγγι και μέχρι τον Απρίλιο του 1826, η πόλη έπεσε. Ωστόσο, η παρενόχληση των μετόπισθεν στην Πελοπόννησο συνεχιζόταν.
Αποφασισμένος να σπάσει το απόστημα της επανάστασης, την ορεινή Μάνη, ο Ιμπραήμ κάλεσε τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη να παραδοθεί αλλά αυτός αρνήθηκε. Έτσι με 7.000 τακτικούς πεζούς και ιππείς, ο Ιμπραήμ ξεκίνησε από την Καλαμάτα για να κάψει τη Μάνη. Περίπου 1.000 Μανιάτες, ενισχυμένοι με 500 φυγάδες από άλλες περιοχές, ανέβηκαν στο στενό της Βέργας, που ήλεγχε την πρόσβαση προς τη δυτική Μάνη και είχε οχυρωθεί από παλιότερα.
Τρείς φορές ανέβηκαν οι Αιγύπτιοι τις πλαγιές και τρείς φορές αποκρούστηκαν με απώλειες. O Ιμπραήμ έστειλε τότε 1.500 άνδρες με πλοία να αποβιβαστούν στον όρμο του Διρού και να επιτεθούν στους υπερασπιστές από τα νώτα, αλλά οι Έλληνες αναδιοργανώθηκαν έγκαιρα και έθεσαν το αιγυπτιακό σώμα υπό διασταυρούμενα πυρά, με αποτέλεσμα να απεμπλακεί αφήνοντας πίσω πολλούς νεκρούς.
Ο Ιμπραήμ θα επιτεθεί άλλη μια τελευταία φορά κατά μέτωπο αλλά και πάλι θα αποκρουστεί εγκαταλείποντας το πεδίο. Η μάχη ήταν η μοναδική επιτυχία της επανάστασης το 1826 και εξασφάλισε την ασφάλεια της Μάνης, που δεν δέχτηκε ξανά επίθεση.
