Οι τελευταίοι Αιγύπτιοι στρατιώτες αποχωρούν από το Μωριά, με τη συνοδεία βρετανικών πλοίων και γαλλικού στρατού. Στο τελευταίο πλοίο επιβιβάζεται και ο ίδιος ο Ιμπραήμ πασάς.
Μετά τη ναυμαχία του Ναυαρίνου (9/20 Οκτωβρίου 1827) και την εκεί καταστροφή του τουρκο-αιγυπτιακού στόλου, ο Αιγυπτιακός στρατός στην Πελοπόννησο απειλούνταν με αφανισμό, εφόσον εξέλειπαν τα μέσα ανεφοδιασμού και επικοινωνίας του με τις βάσεις του στην Τυνησία και στην Αίγυπτο.
Με παρέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων, ο χεδίβης της Αιγύπτου Μωχάμετ Άλι συναίνεσε στην αποχώρηση του εκστρατευτικού του σώματος, χωρίς να συνεχίσει τις επιχειρήσεις κατά των Ελλήνων επαναστατών. Η διαπραγμάτευση αυτή δεν πτόησε βέβαια τον Ιμπραήμ από το να καταστρέψει αρκετά ακόμα χωριά και να εκθεμελιώσει την Τριπολιτσά, εκτονώνοντας την οργή του και τη μανία των στρατιωτών του για την απώλεια του στόλου.
Με τις επαναστατικές δυνάμεις των Ελλήνων χωρισμένες και απομειωμένες και επιπλέον έτοιμες να στραφούν η μία εναντίον της άλλης, όπως και πριν την έλευση των Αιγυπτίων, η Γαλλία ήταν η μόνη πρόθυμη να αποστείλει δύναμη στρατού για να περιφρουρήσει την τάξη και να εγγυηθεί την τήρηση των συμφωνιών μετά το Ναυαρίνο. Καθώς ούτε η Βρετανία επιθυμούσε κάτι τέτοιο, ούτε η Ρωσία μπορούσε να στείλει στρατό.
Η γαλλική δύναμη τέθηκε υπό τις διαταγές του στρατηγού Νικολά Μαιζόν (Nicolas Joseph Maison), 58 ετών τότε και βετεράνου των εκστρατειών του Μεγάλου Ναπολέοντα στην Πρωσσία, στην Ισπανία και στη Ρωσία. Αντιγράφοντας τον Κορσικανό, ο Μαιζόν θα αποβιβαστεί στον Μωριά και θα χρησιμοποιήσει έναν συνδυασμό επίδειξης δύναμης και προσωπικής γοητείας, καταλαμβάνοντας έτσι αμαχητί τα φρούρια Μεθώνης, Κορώνης και Πύλου καθώς και τις πόλεις των Πατρών και του Ρίου. Μαζί του έφερε και πολυπληθή αποστολή χαρτογράφων, χρονογράφων και άλλων επιστημόνων, που θα οργανώσουν εξερευνητικές αποστολές στον ελλαδικό χώρο και θα ιδρύσουν, κατόπιν, τη Γαλλική Σχολή Αθηνών.
Οι Γάλλοι αξιωματικοί και ο Μαιζόν προσωπικά, θα πρωτοστατήσουν στην κατά το δυνατό ειρηνική αποχώρηση των Αιγυπτίων από τα ισχυρά τους κάστρα και θα αποτρέψουν πράξεις αντεκδίκησης και από τις δύο πλευρές. Ενώ θα εγκαταστήσουν την τάξη στις απελευθερωμένες ελληνικές κοινότητες, που έμοιαζαν ξανά έτοιμες να βυθιστούν στις εμφύλιες συγκρούσεις.
Αν και προς στιγμή οι Γάλλοι αντιμετωπίστηκαν με κάποια καχυποψία, αφού οι Έλληνες δεν κατανοούσαν την “ευνοϊκή” τους στάση έναντι των Τουρκο-Αιγυπτίων, γρήγορα έγινε αντιληπτό πόσο κρίσιμος ήταν ο ρόλος του μικρού, πειθαρχημένου τμήματος του Μαιζόν, που έλαβε τα εύσημα σε αναφορές σημαντικών ανδρών της εποχής και στα απομνημονεύματα των μεγάλων οπλαρχηγών.
