Ξεσπά η Νοεμβριανή Εξέγερση στην Πολωνία, όταν οι σπουδαστές της στρατιωτικής σχολής της Βαρσοβίας κατέλαβαν το οπλοστάσιο της πόλης και κινήθηκαν κατά του ανακτόρου Belweder, έδρα του κυβερνήτη του Συνεδρίου της Πολωνίας.
Η Πολωνία αποτέλεσε ένα αρχαίο και κατά τον ύστερο Μεσαίωνα ένα εξαιρετικά ισχυρό βασίλειο. Μαζί με τη Λιθουανία, οι ηγεμόνες της Πολωνίας κυριάρχησαν στην περιοχή της βορειοανατολικής Ευρώπης, ενώ η στρατιωτική της ισχύ αντιπαρατέθηκε με Οθωμανούς, Κοζάκους και Ρώσους ηγεμόνες.
Αυτός ήταν ο λόγος που οι Ρώσοι και Γερμανοί γείτονές της απεργάζονταν για αιώνες την καταστροφή της. Τέσσερις φορές στην ιστορία της η Πολωνία διαμελίστηκε μεταξύ των γειτονικών βασιλείων και οι Πολωνοί επαναστάτησαν επανειλημμένα για την ανάκτηση της ελευθερίας τους. Το 1807, ο Ναπολέων Βοναπάρτης έδωσε νέα πνοή στο πολωνικό όνειρο για ανεξαρτησία ιδρύοντας το δουκάτο της Πολωνίας και στρατολογώντας μαζικά Πολωνούς αξιωματικούς και στρατιώτες στις δυνάμεις του. Προς στιγμήν, τα πολωνικά οράματα για αναγέννηση έδειχναν να πραγματοποιούνται, αλλά η ήττα του Ναπολέοντα στη Ρωσία το 1812 και η καταστροφή του στο Βατερλώ, έθεσαν την Πολωνία στο στόχαστρο των συντηρητικών μοναρχιών της Ευρώπης.
Το 1815, το Συνέδριο της Ιεράς Συμμαχίας που καθόριζε τους χάρτες της μεταναπολεόντειας Ευρώπης, διαμέλισε την Πολωνία για άλλη μια φορά. Η Πρωσία πήρε το δυτικό τμήμα που στο εξής αποτέλεσε το Μεγάλο Δουκάτο της Ποζνανίας και η Ρωσία έλαβε τη μερίδα του λέοντος, ενσωματώνοντας το κεντρικό και ανατολικό τμήμα συμπεριλαμβανομένης της Βαρσοβίας.
Η ρωσική κατοχή άφηνε πολλά περιθώρια αυτονομίας, εκχωρούσε Σύνταγμα και επέτρεπε τη λειτουργία κοινοβουλίου, τη διατήρηση στρατιωτικών δυνάμεων σε καθήκοντα αστυνόμευσης και τη λειτουργία πανεπιστημίων, σχολών και εμπορικών προνομοίων.
Ο ίδιος ο τσάρος Αλέξανδρος ο 1ος ήταν αρκετά ευφυής να μην προκαλέσει τους Πολωνούς στεφόμενος (και) βασιλιάς της Πολωνίας, αφήνοντας την αντιβασιλεία και διακυβέρνηση στον αδερφό του, Μεγάλο Δούκα Κωνσταντίν Πάβλοβιτς. Ωστόσο, ο διάδοχός του στον τσαρικό θρόνο, Νικόλαος ο 1ος δεν είχε παρόμοιες ευαισθησίες. Ο Νικόλαος καταπάτησε το πολωνικό Σύνταγμα, ενώ επιδίωξε τη διάλυση κάθε είδους κοινωνικών και πολιτικών οργανώσεων (από φοιτητικές, έως φιλολογικές, μασονικές, αλλά και συνωμοτικές διαφόρων επιδιώξεων), που ήταν πολύ δημοφιλείς στη συντηρητική Ευρώπη του 19ου αιώνα. Οι κινήσεις του Νικολάου αποτελούσαν ακριβώς ό,τι ο προκάτοχός του Αλέξανδρος ήθελε να αποφύγει: ερέθισαν τους Πολωνούς και ο λαός κυριολεκτικά έβραζε.
Η αφορμή δόθηκε όταν κυκλοφόρησε η φήμη πως ο Πολωνικός στρατός θα στελνόταν στο Παρίσι για να διαλύσει την εκεί Ιουλιανή επανάσταση που είχει ξεσπάσει πριν λίγους μήνες. Κινούμενος εντός μιας συνομωτικής ομάδας στη στρατιωτική σχολή της Βαρσοβίας, ο εύελπις Piotr Wysocki ξεσήκωσε τους σπουδαστές, που βάδισαν κατά του κυβερνείου στο ανάκτορο Belweder. Σύντομα, τα νέα διαδόθηκαν και οπλισμένοι πολίτες πλαισίωσαν τους ευέλπιδες και συγκρούστηκαν με τη ρωσική φρουρά, αναγκάζοντάς την να αποσυρθεί βόρεια της Βαρσοβίας.
Η εξέγερση του Νοεμβρίου έδωσε μια στιγμιαία αναλαμπή στο όνειρο των Πολωνών. Μεγάλες προσωπικότητες της πολιτικής, των γραμμάτων και του στρατού συνήλθαν άμεσα για να αποφασίσουν το επόμενο βήμα, που όλα έδειχναν ότι θα μπορούσε να είναι μια μορφή ανεξαρτησίας για το παλιό βασίλειο.
Πολλοί ηγέτες της νέας επαναστατικής κυβέρνησης συνέστησαν σύνεση και προσπάθησαν να συνεννοηθούν με τον Μεγάλο Δούκα Κωνσταντίν, αλλά παραμερίστηκαν από την ριζοσπαστική μερίδα υπό τον Maurycy Mochnacki. Ο τελευταίος προπαγάνδισε με πάθος τη γενική εξέγερση για την ανεξαρτησία της Πολωνίας.
Όμως, ο τσάρος Νικόλαος θα μετακινήσει γρήγορα ισχυρές μονάδες στρατού που θα εισέλθουν στα πολωνικά εδάφη. Μάχες θα λάβουν χώρα με πολωνικές μονάδες και οπλισμένους πολιτοφύλακες, που παρόλη την αγωνιστικότητά τους θα κάμφθούν σταδιακά. Η Νοεμβριανή εξέγερση θα καταπνιγεί οριστικά ένα έτος αργότερα, τον Οκτώβριο του 1831.
