Σε μια αποφασιστική κίνηση, ο στρατός των Βορείων Πολιτειών επιτίθεται κατά της αντίπαλης στρατιάς των Νοτίων, του Τενεσί, καταστρέφοντάς την.
To 1864 τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά στο στρατόπεδο της Συνομοσπονδίας των Νοτίων Πολιτειών της Αμερικής. Στις αρχές Δεκεμβρίου, ο στρατός των Βορείων, υπό τον στρατηγό Γουίλιαμ Τ. Σέρμαν, κατέλαβε τη σημαντική πόλη της Ατλάντα, ολοκληρώνοντας την “πορεία προς τη θάλασσα” διαμέσου των μετόπισθεν των Νοτίων στην πολιτεία της Τζώρτζια, νικώντας αποφασιστικά τις δυνάμεις του Νοτίου στρατηγού Τζων Μπελ Χουντ.
Ο τελευταίος, οργισμένος για την αποτυχία του να αναχαιτίσει τους Βορείους εισβολείς βιαζόταν να πάρει τη ρεβάνς και να αποτρέψει τον Σέρμαν από το να ενωθεί ξανά με τις γραμμές του. Η βιασύνη αυτή θα θολώσει την κρίση του βετεράνου στρατηγού. Ο Χουντ ήταν ήδη ένα ράκος. Είχε χάσει το ένα του πόδι και είχε το ένα του χέρι σακατεμένο από προηγούμενες μάχες ενώ πλέον είχε ροπή προς το ποτό. Παρόλα αυτά, θα ριχθεί στην καταδίωξη των Βορείων, οι οποίοι όμως παρέτασσαν υπερδιπλάσιες δυνάμεις, καλύτερα εξοπλισμένων στρατιωτών.
Αφού προσπάθησε να διακόψει τις γραμμές ανεφοδιασμού των Βορείων και απέτυχε, με τον Σέρμαν να λεηλατεί συστηματικά τα εφόδια και τις αποθήκες των περιοχών που προέλαυνε για να θρέψει τον στρατό του και να τα στερήσει από τους Νοτίους, ο Χουντ ελίχθηκε και προσπάθησε να εμπλέξει την εχθρική στρατιά τμηματικά, νικώντας διαδοχικά τις φάλαγγες προέλασής της. Η πρώτη προσπάθεια στο Spring Hill απέτυχε, με τους Βορείους να ξεγλιστρούν την τελευταία στιγμή προς αγανάκτησή του. Μια δεύτερη προσπάθεια τον οδήγησε να εκτελέσει διαδοχικές μετωπικές επιθέσεις κατά ισχυρά οχυρωμένων θέσεων των Βορείων στη μάχη του Franklin, που μείωσαν τη δύναμη της στρατιάς του από τους 31.000 σε 22.000 άνδρες μόνο, με τους Βορείους να διαφεύγουν και πάλι προς την πόλη του Νάσβιλ.
Το Δεκέμβριο του 1864, η ταλαιπωρημένη στρατιά του Χουντ έφτασε μπροστά στο Νάσβιλ, όπου τον περίμεναν 55.000 Βόρειοι καλά οχυρωμένοι σε προετοιμασμένες θέσεις και ξεκούραστοι. Αντί να επαναλάβει τις μετωπικές εφόδους που “μάτωσαν” τόσο τον στρατό του στο Franklin, ο Χουντ κύκλωσε την πόλη και κατασκεύασε παρόμοια οχυρωματικά έργα περιμένοντας τους Βορείους να επιτεθούν πρώτοι. Το σχέδιό του ήταν να φθείρει αρκετά τον αντίπαλο αναγκάζοντάς τον σε επιθέσεις εναντίον του, οπότε οι Νότιοι θα αντεπιτίθονταν και θα σάρωναν τους Βορείους καταλαμβάνοντας την πόλη. Τουλάχιστον έτσι πίστευε.
Στις 15 Δεκεμβρίου, οι Βόρειοι εφόρμησαν πραγματοποιώντας μια παραπλανητική κίνηση στο δεξί του στρατού των Νοτίων, ενώ το κύριο σώμα κρούσης βάδιζε σε μια ευρεία υπερκέραση από τα αριστερά. Η επίθεση πέτυχε, με το δεξιό του Χουντ να καθηλώνεται κατορθώνοντας με κόπο να συγκρατήσει την εχθρική επίθεση. Το αριστερό δέχθηκε μετά από λίγο ισχυρότατη πίεση, που εκδιώξε τους Νοτίους από τους προμαχώνες τους, αν και με σημαντική φθορά των επιτιθεμένων.
Την επομένη, 16 Δεκεμβρίου, οι Βόρειοι επανέλαβαν την επίθεσή τους στο ίδιο μοτίβο, καθηλώνοντας το δεξιό των Νοτίων ενώ ισχυρές δυνάμεις θα έπλητταν το αριστερό και τελικά θα ανέτρεπαν όλη την παράταξη. Οι δυνάμεις των Νοτίων είχαν αποδυναμωθεί σημαντικά αλλά η μείωση της έκτασης του μετώπου τις είχε κάνει πιο πυκνές. Ο Χουντ ήλπιζε ακόμα στην επιτυχία αρνούμενος να υποχωρήσει. Όμως, το αριστερό των Νοτίων διαλύθηκε αποκαλύπτοντας το σύνολο της παράταξής του. Τη νύχτα, ο Χουντ αναγκάστηκε να παραδεχθεί την ήττα και υποχώρησε.
Η ήττα στο Νάσβιλ εξάλειψε ουσιαστικά κάθε κίνδυνο για τον στρατό του Σέρμαν. Από τους 22.000 άνδρες που είχαν οι Νότιοι όταν έφτασαν μπροστά στην πόλη, 2.500 περίπου σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν, 4.500 αιχμαλωτίστηκαν από τον εχθρό και 2.000 λιποτάκτησαν. Αν υπολογίσουμε την κατάσταση που βρισκόταν ο στρατός του Νότου σε εκείνη τη φάση, με λιωμένα ρούχα, διαλυμένα παπούτσια και χωρίς εφόδια για να αντιμετωπίσει το κρύο του Χειμώνα και με τη μία αποτυχία να διαδέχεται την άλλη, ο Χουντ δεν είχε πλέον στρατό. Ένας ιστορικός σημέιωσε: “αν ο Χουντ πλήγωσε βαριά τον στρατό του στο Franklin, τον σκότωσε στο Νάσβιλ δυο εβδομάδες μετά”.
Ο Χουντ, που έφερε ακέραια τη ευθύνη της ήττας, ξέσπασε σε μια καταιγίδα οργής κατηγορώντας τους πάντες και τα πάντα εκτός του ιδίου. Το επόμενο έτος, αποστρατεύτηκε και δεν ανέλαβε ξανά άλλη διοίκηση.
