Αρχίζει στις 29 Ιουνίου (16 Ιουνίου με το παλιό ημερολόγιο) ο Β΄ Βαλκανικός Πόλεμος με την επίθεση των Βουλγάρων κατά των πρώην συμμάχων τους, Σέρβων και Ελλήνων. Με τον Α’ Βαλκανικό -δηλαδή του συνασπισμού των τεσσάρων βαλκανικών κρατών κατά της Οθωμανικής αυτοκρατορίας- να έχει λήξει με πρωτόγνωρη επιτυχία από πλευράς τους, τα προβλήματα της μετέπειτα συνεργασίας έγιναν γρήγορα περισσότερο από εμφανή.
Στην ουσία, η σύμπηξη της Βαλκανικής Συμμαχίας δεν έγινε με την οργανωμένη επαφή της Σερβίας, της Βουλγαρίας, της Ελλάδας και του Μαυροβουνίου, αλλά με επιμέρους διμερείς συμφωνίες, για χώρους δράσης και αντίστοιχα ανταλλάγματα. Την αρχική Σερβο-Βουλγαρική συμφωνία που καθόριζε την κοινή δράση σε Μακεδονία, Βοσνία και Θράκη, ακολούθησε σύντομα η Ελλάδα με συμφωνία με τη Σερβία, για να συνεχιστεί το γαϊτανάκι με συμφωνία Μαυροβουνίου με τη Σερβία. Γεγονός ήταν πως ενώ κοινός σκοπός του πολέμου ήταν η εκδίωξη των Οθωμανών από τα βαλκανικά εδάφη, οι εδαφικοί στόχοι κάθε έθνους αλληλοκαλύπτονταν, ειδικά στην περιοχή της Μακεδονίας. Αυτή ήταν η αιτία ξεσπάσματος του β΄γύρου των συγκρούσεων.
Οι τύχες του πολέμου έφεραν τους Έλληνες στη Θεσσαλονίκη πριν από τον Βουλγαρικό στρατό, ενώ ακόμα και οι Σέρβοι προέλασαν νοτιότερα από ότι αρχικά είχε συμφωνηθεί με τους Βουλγάρους. Ως αποτέλεσμα η Βουλγαρία θεωρούσε τη σύγκρουση αναπόφευκτη και ενώ ο στρατός της ήταν κινητοποιημένος, χτύπησε πρώτη.
Όμως ο πόλεμος θα εξελιχθεί σε καταστροφή για την ίδια. Αν και παρέτασσε τον μεγαλύτερο αριθμητικά στρατό των πρώην συμμάχων, οι απώλειες που είχε υποστεί στις μάχες κατά των Τούρκων ήταν σημαντικές.
Από την άλλη, Σερβία και Ελλάδα δεν αιφνιδιάστηκαν και αμέσως άρχισαν τις επιχειρήσεις εναντίον των Βουλγάρων που βρέθηκαν σε μειονεξία διεξάγοντας αμυντικές μάχες. Στον πόλεμο μετείχαν και δύο ακόμα χώρες, η Ρουμανία -ο μεγάλος αμέτοχος των Βαλκανίων- που βρήκε την ευκαιρία να αποσπάσει την επαρχία της Δοβρουτσάς και η Οθωμανική Τουρκία, που αντεπιτέθηκε και πίεσε τον βουλγαρικό στρατό από τα Στενά της Τσατάλτζας, στη γραμμή Αίνου-Μηδείας ανακαταλαμβάνοντας όλη σχεδόν την ανατολική Θράκη.
Ο Β΄ Βαλκανικός θα αποδειχθεί πιο άγριος και πιο αιματηρός από τον Α’. Τα βαλκανικά κράτη δεν πολεμούσαν πλέον τον “ωραίο” αγώνα κατά του Οθωμανού τυράννου, αλλά μεταξύ τους για την κυριαρχία στα προσφάτως απελευθερωμένα εδάφη.
