Οι ελληνικές δυνάμεις, που πραγματοποιούν επιθετική αναγνώριση προς την περιοχή του Εσκί Σεχίρ, συγκρούονται με τις τουρκικές δυνάμεις της «τουρκικής Εθνοσυνελεύσεως» υπό τον Μιραλάϊ (συνταγματάρχη) Μουσταφά Ισμέτ, κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό του Ινονού.
Η ελληνική επιθετική ενέργεια εξαπολύθηκε με αποφασιστικότητα αλλά και προσοχή στις 6 Ιανουαρίου 1921 (Νέο Ημερολόγιο) με τμήματα επιπέδου τάγματος να προωθούνται προς το Εσκί Σεχίρ, καταλαμβάνοντας σειρά χωριών και συγκρουόμενα με τουρκικά τα οποία απώθησαν ύστερα από σκληρό αλλά σύντομο αγώνα. Οι Τούρκοι αντεπιτέθηκαν αλλά αποκρούστηκαν με πολλές απώλειες. Τις επόμενες μέρες, η ελληνική προέλαση συνεχίστηκε με τους Τούρκους να προσπαθούν να αμυνθούν αλλά χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.
Η μάχη συνεχίστηκε μέχρι τις πρωινές ώρες της 11ης Ιανουαρίου (νέο Ημερολόγιο) με τους Τούρκους να υποχωρούν μπροστά στην αριθμητική και υλική υπεροχή του ελληνικού στρατού. Το επόμενο πρωί, ωστόσο, βλέποντας τους Τούρκους να ενισχύονται με την άφιξη νέων μεραρχιών, η ελληνική διοίκηση αποφάσισε να υποχωρήσει μη έχοντας τα μέσα για παρατεταμένο αγώνα.
Οι Τούρκοι, αν και ηττημένοι, πανηγυρίζουν το γεγονός σαν μεγάλη νίκη και ο Μουσταφά Ισμέτ παίρνει το επίθετο «Ινονού» (θα αναδειχθεί μετά ως πρωθυπουργός της Τουρκίας και Πρόεδρος της). Ωστόσο, η αλήθεια είναι πως ο τουρκικός στρατός αντιμετώπισε την καταστροφή στο πεδίο και σώθηκε μόνο από την ελληνική αναποφασιστικότητα. Η ελληνική ηγεσία, από την πλευρά της, απέδωσε την υποχώρηση σε τακτική κίνηση αφού «η επιχείρηση πέτυχε τους σκοπούς της και μπορούσε πλέον να ολοκληρωθεί».
