Με την έναρξη της συμμαχικής απόβασης στη Βόρειο Αφρική και το πέρασμα πολλών γαλλικών κτήσεων σε συμμαχικά χέρια, ο Χίτλερ αποφασίζει να διαλύσει το κράτος του Βισύ στη Γαλλία. Η επιχείρηση ονομάστηκε Επιχείρηση Anton (Fall Anton) και ολοκληρώθηκε στα τέλη του μήνα, με τις γερμανικές και ιταλικές δυνάμεις να καταλαμβάνουν το σύνολο της Γαλλίας.
Η κατάσταση στη μητροπολιτική Γαλλία δεν είχε αλλάξει ιδιαίτερα από την Άνοιξη του 1940, όταν ο γερμανικός στρατός εισέβαλε και κατόρθωσε να καταβάλει τις αγγλογαλλικές δυνάμεις στα παράλια της Φλάνδρας και της βόρειας Γαλλίας παρακάμπτοντας το μεγάλο εμπόδιο της αμυντικής “γραμμής Μαζινώ”. Με την κυβέρνηση να καταρρέει και με τους Βρετανούς να αποσύρονται, η διακυβέρνηση της χώρας πέρασε στα χέρια του γηραιού στρατάρχη Πεταίν, που αποδέχθηκε ταπεινωτικούς όρους συνθηκολόγησης για να σταματήσουν οι μάχες.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 10 Μαΐου 1940: “Fall Gelb” η Μάχη της Γαλλίας ξεκινά
Στη συνέχεια η Γαλλία διαιρέθηκε, στο βόρειο τμήμα υπό γερμανική κατοχή που περιλάμβανε τις ακτές προς τη θάλασσα της Μάγχης, το Παρίσι κ.λπ. ενώ στο νότο δημιουργήθηκε το υποτίθεται “Ελεύθερο Τμήμα” (zone libre) με πρωτεύουσα το Βισύ (Vichy).
Το νεόκοπο Γαλλικό κράτος είχε επίσης υπό τη διοίκησή του την Αλγερία και τις αποικίες. Αν και προσπάθησε να οργανώσει την οικονομία και τις εργατικές και κοινωνικές δομές σε ένα πρότυπο εθνικό και σοσιαλιστικό αντιμετώπισε την αδιαφορία και αποστασιοποίηση του λαού. Ενώ οι στενές σχέσεις με τις αρχές της γερμανικής κατοχής, το έκαναν εξάρτημα του Βερολίνου, εφαρμόζοντας παρεμφερείς με τους Ναζί πρακτικές αντισημιτισμού και αντιμπολσεβικισμού.
Οι Γερμανοί δεν ήταν απόλυτα ικανοποιημένοι από τη διευθέτηση. Έχοντας την υπεροχή του νικητή έναντι των προαιωνίων αντιπάλων τους, θεωρούσαν πως η κατοχή θα έπρεπε να διευρύνεται σε όλη τη Γαλλία. Όμως η πολιτική σκοπιμότητα και η ανάγκη οικονομίας δυνάμεων έκαναν το Βερολίνο να πει “ναι” στην αυτοδιοίκηση του Βισύ. Παρόλα αυτά, ένα εναλλακτικό σχέδιο αιφνιδιαστικής άλωσης της υπόλοιπης Γαλλίας συντάχθηκε από το γερμανικό επιτελείο, εβδομάδες μόνο μετά την ανακωχή της 22ας Ιουνίου 1940.
Το σχέδιο δράσης αποκαλείτο επιχείρηση “Αττίλας“. Κρατήθηκε μυστικό και το Νοέμβριο του 1942, με τη συμμαχική απόβαση στη Βόρειο Αφρική και την απόσπαση της αφρικανικής ακτής από τις δυνάμεις του Βισύ, βγήκε από τα συρτάρια και αναθεωρήθηκε βιαστικά για άμεση εφαρμογή.
Στις 10 Νοεμβρίου 1942, δύο γερμανικές και μία ιταλική Στρατιά κινήθηκαν στην ελεύθερη περιοχή του Βισύ. Η 1η γερμανική Στρατιά εκκίνησε νότια από την περιοχή του Βισκαϊκού κόλπου προκειμένου να εξασφαλίσει τη δυτική ζώνη και την έξοδο διαφυγής προς τα ισπανικά σύνορα ενώ η 7η κατέλαβε το Βισύ και κινήθηκε προς την Τουλόν και το μεγάλο έπαθλο, το ναύσταθμο του γαλλικού στόλου. Ταυτόχρονα, η 4η ιταλική Στρατιά κατέλαβε τη γαλλική Ριβιέρα και στις 11 Νοεμβρίου και την Κορσική, για να “κλείσει” τα νώτα προς τις συμμαχικές δυνάμεις.
Οι μικρές τοπικές μάχες θα συνεχίζονταν ως τις 27 Νοεμβρίου που τα γερμανικά τεθωρακισμένα της 7ης Μεραρχίας Panzer με στοιχεία της 2ας SS Panzer ‘Das Reich’ μπήκαν στον ναύσταθμο της Τουλόν. Παρά την ταχύτατη προετοιμασία, όμως, απέτυχε να συλλάβει τον γαλλικό στόλο που αυτοβυθίστηκε στα αγκυροβόλιά του εκείνη τη μέρα. Το τελευταίο επεισόδιο προβλήθηκε ιδιαίτερα από το συμμαχικό Τύπο, ως τελευταία πράξη αντίστασης και πνεύματος τιμής, που διακατείχε ακόμα την ηγεσία και τα πληρώματα του ναυτικού της Γαλλίας.
Παρά την απώλεια των 3 θωρηκτών, 7 καταδρομικών και 67 ακόμα μικρότερων πολεμικών και βοηθητικών πλοίων, που θα μπορούσαν -υπό προϋποθέσεις- να δημιουργήσουν έναν γερμανικό στόλο στη Μεσόγειο, ο Χίτλερ θεώρησε θετικό πως τα πλοία αυτά απωλέσθηκαν εξίσου για τους Συμμάχους, που άλλωστε είχαν μεγαλύτερη ελευθερία στον ναυτικό αγώνα, χαρακτηρίζοντας την επιχείρηση ‘Anton’ επιτυχία των γερμανικών όπλων.
