Η 4η Γερμανική Στρατιά Panzer επιχειρεί ανεπιτυχώς να διασπάσει τον σοβιετικό κλοιό που έχει παγιδεύσει την 6η Στρατιά στο Στάλινγκραντ, κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Μια εβδομάδα μετά την ολοκλήρωση της σοβιετικής περικύκλωσης των δυνάμεων του Άξονα -της 6ης Στρατιάς- στο θύλακα του Στάλινγκραντ (επιχείρηση “Ουρανός”), είχε καταστεί φανερό πως οι προσπάθειες της γερμανικής αεροπορίας δεν ήταν αρκετές για να συντηρήσουν τους 300.000 άνδρες που είχαν αποκοπεί. Έτσι, ο Γερμανός στρατάρχης Έριχ φον Μάνσταιν, διοικητής του βραχύβιου σχηματισμού “Αποσπάσμα Στρατιάς Ντον”, πρότεινε μια κλασσική κρούση με την υποστήριξη τεθωρακισμένων και αεροπορίας, για να διασπαστεί ο κλοιός και να επιτραπεί στην 6η Στρατιά να διαφύγει.
Το σχέδιο της επιχείρησης “Χειμερινή Καταιγίδα” (Unternehmen Wintergewitter) εγκρίθηκε αλλά από την πρώτη στιγμή συνάντησε προβλήματα εντός του γερμανικού επιτελείου. Ο Μανστάιν ζήτησε τέσσερις τουλάχιστον μεραρχίες Panzer αλλά μόλις τρεις του δόθηκαν, καθώς οι διοικητές άλλων τμημάτων του μετώπου δεν επιθυμούσαν να αποδυναμωθεί ο δικός τους τομέας. Και από αυτές, όμως, μόνο η 6η Panzer ήταν έτοιμη, ενώ η άφιξη της 23ης Panzer στη γραμμή εξόρμησης γινόταν αργά και η διάθεση της 17ης Panzer ήταν ακόμα αβέβαιη την ώρα της επίθεσης. Επιπλέον, όλες οι μονάδες αντιμετώπιζαν μέχρι την τελευταία στιγμή προβλήματα με τα αποθέματα πυρομαχικών, που κρίνονταν επιεικώς ανεπαρκή.
Παρόλα αυτά, ο σκοπός της επιχείρησης -η διάσωση των συναδέλφων τους μέσα στην ερειπωμένη πόλη- τέθηκε υπεράνω κάθε δυσκολίας και στις 12 Δεκεμβρίου οι γερμανικές δυνάμεις επιτέθηκαν με μια δύναμη κρούσης 17.000 ανδρών και 250 περίπου αρμάτων και 44.000 ακόμα ανδρών ως ενισχύσεις σε δεύτερη φάση. Η 6η Μεραρχία Panzer έμοιαζε απελπιστικά μόνη αλλά η αλήθεια ήταν πως ενώ ο Μάνσταϊν πάσχιζε να βρει περισσότερες τεθωρακισμένες μονάδες για να διατρήσει τις σοβιετικές γραμμές, η STAVKA -το Γενικό Επιτελείο του Κόκκινου Στρατού- αδυνατούσε να συγκεντρώσει περισσότερες δυνάμεις εναντίον του, αφού ήταν όλες μπλεγμένες στον “κυκεώνα” του Στάλινγκραντ.
Παρόλα αυτά, η μοναχική 6η Panzer απέδωσε καλά. Αντιμετωπίζοντας ένα ολόκληρο Σώμα Στρατού (IV Σώμα τεθωρακισμένου Ιππικού), κατόρθωσε σε λίγες μέρες να διαλύσει την 85η Σοβιετική Μεραρχία Ιππικού, να αποδεκατίσει την 115η Μεραρχία Ιππικού και να “ξεδοντιάσει” την 65η Τεθωρακισμένη Ταξιαρχία καταστρέφοντας 56 άρματα από τα 93 της τελευταίας. Ένας από τους λόγους των μεγάλων απωλειών ήταν ότι οι σοβιετικές μονάδες δεν είχαν καταφέρει να ανανεώσουν το υλικό τους, με αποτέλεσμα οι σοβιετικοί σχηματισμοί να παρατάσσουν μόνον άρματα Τ-34 και ελαφρά Τ-70. Τα τελευταία είχαν τόσο αναιμική θωράκιση και ελαφρύ οπλισμό, που ήταν ανίκανα να αντιμετωπίσουν τα γερμανικά άρματα απευθείας.
Η επιχείρηση, αν και πέτυχε να αιφνιδιάσει τους Σοβιετικούς την πρώτη μέρα, συνάντησε προοδευτικά σημαντική αντίσταση, ενώ η κατάρρευση του αριστερού της γερμανικής παράταξης λόγω της κατανίκησης της 8ης ιταλικής στρατιάς από τη σοβιετική αντεπίθεση «Μικρός Κρόνος» και ο δισταγμός του Πάουλους να συνδράμει με έξοδο της 6ης Στρατιάς από την πόλη, ανάγκασαν τον Μανστάιν να σταματήσει τη 10η μέρα.
