Η ιδέα ενός καθίσματος που θα εκτινασσόταν μαζί με τον πιλότο βοηθώντας τον στην κρίσιμη στιγμή εμφανίστηκε γύρω στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1916, ο Βρετανός μηχανικός κι εφευρέτης αλεξιπτώτων Everard Calthrop, πατεντάρησε το σχέδιο ενός καθίσματος αεροπλάνου που εκτινασσόταν με τη χρήση πεπιεσμένου αέρα. Το 1929 ένας άλλος μηχανικός, ο Ρουμάνος Anastace Dragomir, πατεντάρησε την ιδέα μιας “κυψέλης αλεξιπτώτου”, ένα απορριπτόμενο κάθισμα για διαφυγή από αεροπλάνο ή άλλο όχημα και το δοκίμασε στο αεροδρόμιο Ορλύ του Παρισιού και στο Βουκουρέστι.
Έπρεπε όμως να φτάσουμε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο για να δούμε την ιδέα του εκτινασσομένου καθίσματος όπως το ξέρουμε σήμερα, να αναπτύσσεται. Τόσο η σουηδική Saab όσο και γερμανικές εταιρίες, με πρώτη την Heinkel, ανέπτυξαν ανεξάρτητα, τέτοιες κατασκευές. Η δεύτερη ξεκίνησε να το εφαρμόζει στο πρωτότυπο αεριωθούμενο μαχητικό Heinkel He-280 από το 1940.
Η μοίρα έμελλε να δώσει στο He-280 την πρωτιά και της χρήσης σε πραγματικές συνθήκες. Στις 13 Ιανουαρίου 1943, στη διάρκεια δοκιμαστικής πτήσης, ο γερμανός πιλότος, ταγματάρχης Helmut Schenk, έχασε τον έλεγχο των χειριστηρίων και το αεροσκάφος έμεινε ακυβέρνητο. Ο Schenk έκανε δοκιμές των νέων κινητήρων jet, Argus As 014, που θα χρησιμοποιούνταν στο αεριωθούμενο βλήμα Fieseler Fi 103 (ένας επανδρωμένος V-1), όταν διαπίστωσε πως τα πτερύγια είχαν παγώσει τελείως, ενώ πετούσε σε χιονοθύελλα. Από ύψος 2.400 μέτρων χρησιμοποίησε το κάθισμα που λειτούργησε τέλεια, οπότε πέρασε στην ιστορία ως ο πρώτος διασωθείς από τη νέα εφεύρεση. Το αεροσκάφος του κατέπεσε και δεν ανακαλύφθηκε ποτέ.
Το He-280 δεν τέθηκε τελικά σε παραγωγή αλλά το εκτινασσόμενο κάθισμα έγινε στάνταρ εξοπλισμός κάθε μαχητικού αεροσκάφους, με πρώτο το νυχτερινό αναχαιτιστικό Heinkel He 219 “Uhu”.
