Το 1942 ήταν μια δύσκολη χρονιά για του συμμάχους στο μέτωπο του Ειρηνικού. Μετά από την Ιαπωνική επίθεση στο Περλ Χάρμπορ το Δεκέμβριο του 1941, ο αυτοκρατορικός στρατός και το ναυτικό της Ιαπωνίας εξαπέλυσαν σειρά από επιθέσεις και εκστρατείες σε όλο το εύρος της νοτιοανατολικής Ασίας και των νησιών του δυτικού Ειρηνικού. Προκειμένου να εκμεταλλευτούν όσο το δυνατόν περισσότερο την νίκη τους και να καταβάλουν τις απομονωμένες δυνάμεις των Συμμάχων.
Στο μυαλό του ιαπωνικού επιτελείου δεν υπήρχε μάλλον αμφιβολία πως οι ΗΠΑ θα ανέκαμπταν από το Περλ Χάρμπορ. Αυτό ήταν θέμα χρόνου. Έτσι, στόχος των εκστρατειών ήταν να κυριαρχήσουν στις περισσότερες περιοχές θέτοντας την Αυστραλία και την Ινδία εντός βεληνεκούς και καταλαμβάνοντας τα στρατηγικά περάσματα και τις πηγές πρώτων υλών μέχρι να ανακτήσουν οι Αμερικανοί τις δυνάμεις τους.
Τον Ιανουάριο του 1942, σε μια σειρά από επιτυχημένες εκστρατείες στη Μαλαισία, στην Ταϋλάνδη, στις Φιλιππίνες, στις Ολλανδικές Ανατολικές Ινδίες, στη Σιγκαπούρη, στο Γκουάμ, στα νησιά του Σολομώντα και στο Χονγκ Κονγκ, οι Ιάπωνες εισέβαλαν και στα νησιά της Παπούα-Νέα Γουινέα. Αν αυτά καταλαμβάνονταν, θα αποτελούσαν ιδανική βάση για εισβολή στην Αυστραλία. Το τελευταίο, ήταν ο φόβος των Αυστραλών αλλά όχι σκοπός των Ιαπώνων. Έχοντας αναλύσει το σενάριο, οι Ιάπωνες είχαν κρίνει την κατάκτηση της Αυστραλιανής ηπείρου πέρα από τις δυνατότητές τους και είχαν περιοριστεί στο να την απομονώσουν από τις ΗΠΑ.
Και ο τελευταίος, όμως, στόχος περνούσε από την επικράτησή τους στην Παπούα-Νέα Γουινέα. Εκεί, μια σκληρή μάχη δόθηκε μέσα στις επόμενες εβδομάδες μεταξύ 20.000 περίπου συμμαχικών στρατευμάτων και 11.000 Ιαπώνων. Από τις 16 Νοεμβρίου 1942, αυστραλιανές και αμερικανικές δυνάμεις επιτέθηκαν κατά των ιαπωνικών προγεφυρωμάτων, σε ένα εξαιρετικά δύσκολο περιβάλλον ζούγκλας που αποστερούσε και από τους δύο αντιπάλους τη δυνατότητα μεταφορών και ελιγμών. Ταυτόχρονα, τους εξέθετε στη ζέστη, στις ασθένειες όσο και στην πείνα.
Η απόδοση των συμμαχικών στρατευμάτων (ειδικά της αμερικανικής 23ης Μεραρχίας Πεζικού) δεν ήταν και η καλύτερη, γεγονός που υπέβαλε τους τελευταίους σε μεγάλες απώλειες και παρέτεινε την αγωνία της μάχης. Τελικά, όμως, απέτρεψε τους Ιάπωνες από το να προελάσουν και να καταλάβουν την πρωτεύουσα, Πορτ Μόρεσμπι. Έτσι, το πείσμα των Συμμάχων και η κόπωση των Ιαπωνών τελικά έγειραν την πλάστιγγα στην πολυήμερη μάχη της Buna Gona, όπως ονομάστηκε, η οποία έγινε κατά μήκος μιας σειράς ιαπωνικών προγεφυρωμάτων στα παράλια.
Οι Ιάπωνες υποχώρησαν και οχυρώθηκαν με μάχες οπισθοφυλακών με χαρακτηριστική στωϊκότητα και πείσμα, αλλά στο τέλος καταβλήθηκαν από τις ασθένειες και την έλλειψη τροφής, ενώ παρατηρήθηκαν δείγματα κανιβαλισμού.
