Σε ένα επεισόδιο μεσούντος του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου ομάδες στρατιωτών και ναυτών (ευρωπαϊκής και μεξικανικής κυρίως καταγωγής) που υπηρετούσαν στο Λος Άντζελες, στην Καλιφόρνια, συγκρούστηκαν με ομάδες νεαρών λατινοαμερικανικής, αφροαμερικανικής και φιλιππινοαμερικανικής καταγωγής.
Οι τελευταίοι διαδήλωναν τις τελευταίες μέρες εξαιτίας ενός φόνου που είχε γίνει και είχε εξάψει τα φυλετικά πάθη, ιδίως κατά των λευκών στρατιωτών και ναυτών που είχαν κατακλύσει την πόλη λόγω του πολέμου.
Οι διαδηλωτές διακρίνονταν λόγω των Zoot suits, των ιδιαίτερων κοστουμιών με φαρδιά γραμμή και στενά άκρα και μέση που ήταν πολύ διαδεδομένα εκείνη την περίοδο μεταξύ κυρίως aφρικανικής, ιταλικής και λατινοαμερικανικής καταγωγής νέων. Ομάδες νέων με zoot suits είχαν εμπλακεί σε πολλά περιστατικά καυγάδων, τραυματισμών και λεκτικών προκλήσεων.
Έτσι στις 3 Ιουνίου του 1944 ομάδα ναυτών σε έξοδό της στην πόλη του Λος Άντζελες έγινε στόχος ομάδας νεαρών zoot suits με αποτέλεσμα να επέμβει η αστυνομία. Τα πάθη ήταν τόσο έντονα που σύντομα μεγάλες ομάδες από τους παρακείμενους στρατώνες κατέκλυσαν την πόλη ξυλοκοπώντας και γδύνοντας ομάδες zoot suits.
Η πολιτεία πήρε το μέρος των στρατιωτικών χαρακτηρίζοντας τα zoot suits «συνώνυμο των κακοποιών», ενώ ο Τύπος κατέγραψε τις επιθέσεις των στρατευσίμων ως «έχοντες καθαρτήρια αποτελέσματα». Προσπάθειες περί του αντιθέτου ή κατά της βίας και του ρατσισμού αντιμετωπίστηκαν σχεδόν ως προδοσία. Από την ένταση δεν γλύτωσε ούτε η Πρώτη κυρία, Έλινορ Ρούζβελτ, που χαρακτήρισε τις επιθέσεις τίποτα λιγότερο από ρατσιστικές για να χαρακτηριστεί από τον Τύπο ως σχεδόν κομμουνίστρια.
Στις 21 Ιουνίου επιτροπή της Γερουσίας κατέφθασε στο Λος Άντζελες για να εξετάσει τα γεγονότα και να διαπιστώσει αν συνδέονταν με «σχέδιο του Άξονα να σπείρει την διχόνοια μεταξύ ΗΠΑ και λατινοαμερικανικών κρατών».
Τελικά, τον Οκτώβριο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το συμβάν ήταν κομμουνιστική συνωμοσία και το ζήτημα έκλεισε. Από τα Zoot suit riots θα ξεπηδούσε ένα κίνημα κατά του ρατσισμού και των διακρίσεων που θα συντάραζε τις ΗΠΑ στις επόμενες δεκαετίες, με φυσιογνωμίες όπως ο Λουίζ Βαλντέζ, ο Ρίτσαρντ Ράητ, ο Σεζάρ Χαβέζ, ο Ραλφ Έλλισον κι ο Μάλκομ «Χ».
