Ο Σοβιετικός στρατός επιτίθεται στην Ανατολική Καρελία το 1944 απωθώντας τους Φινλανδούς και ανακαταλαμβάνοντας την περιοχή που έχασε το 1941.
Η Σοβιετική Ένωση είχε επιτεθεί κατά της γειτονικής χώρας το 1939 με ασήμαντη αφορμή, ως μέρος του σχεδίου της να βελτιώσει τη συνοριακή γραμμή σε κρίσιμες περιοχές (παρόμοιες εισβολές είχαν γίνει στις περιοχές της Ρουμανίας, της Αρμενίας και της Άπω Ανατολής). Αλλά στη Φινλανδία οι Σοβιετικοί έπρεπε να πολεμήσουν με μεγάλη ένταση για να τα καταφέρουν. Αυτός ήταν ο σκληρός και πολύνεκρος “Χειμερινός Πόλεμος”, στον οποίο οι Φινλανδοί διέπρεψαν, αλλά δυστυχώς οι αριθμοί και η διεθνής απομόνωση ήταν εναντίον τους. Η Φινλανδία αναγκάστηκε να προβεί σε επώδυνες εδαφικές παραχωρήσεις, περιλαμβανομένης της ανατολικής Καρελίας, της ευρύτερης περιοχής του Λένινγκραντ.
Το 1941 οι Φινλανδοί συμμάχησαν με τους Γερμανούς, επανεξοπλίστηκαν και επιτέθηκαν μαζί με γερμανικές μονάδες, ανακαταλαμβάνοντας την φινλανδική Καρελία. Το 1943, με τη Γερμανία σε υποχώρηση, οι Σοβιετικοί επέστρεψαν και αφού νίκησαν τους Φινλανδούς, απαίτησαν την εκδίωξη των γερμανικών μονάδων από τη χώρα. Οι Γερμανοί αρνήθηκαν να φύγουν και ο πόλεμος θα συνεχιζόταν επί φινλανδικού εδάφους. Τον Ιούνιο του 1944, οι Σοβιετικοί συγκέντρωσαν 19 συνολικά Μεραρχίες και επιτέθηκαν σφοδρά για να απωθήσουν τους Φινλανδούς, στρατοπεδευμένους κοντά στο Λένινγκραντ.
Οι Φινλανδοί από την άλλη, είχαν συγκεντρώσει υλικό και πυρομαχικά. Διαδοχικές γραμμές άμυνας προετοιμάστηκαν με σπουδή. Η πρώτη περιλάμβανε χαρακώματα και πολυβολεία αλλά οι εργασίες είχαν καθυστερήσει και δεν είχαν ολοκληρωθεί πλήρως. Μια άλλη γραμμή άμυνας με σταθερά πολυβολεία και πυροβολεία από σκυρόδεμα βρισκόταν λίγο πιο πίσω αλλά και αυτή ήταν σε μεγάλο βαθμό ανολοκλήρωτη.
Οι Σοβιετικοί κατέστρωσαν ένα επιθετικό σχέδιο για να παρασύρουν τον φινλανδικό στρατό ακριβώς στις πρώτες γραμμές αμύνης του, στον ισθμό της Καρελίας. Για τον σκοπό αυτό οργανώθηκαν σε δύο φάλαγγες εισβολής, μία προς Vyborg και μία προς το Petrozavodsk, που θα συνέκλιναν ανατολικά και δυτικά της Καρελίας απωθώντας και πιέζοντας ταυτόχρονα τον φινλανδικό στρατό.
Η συγκέντρωση του σοβιετικού πυροβολικού ήταν εντυπωσιακή, φτάνοντας τα 120 πυροβόλα και όλμους ανά χιλιόμετρο μετώπου, ενώ στα σημεία πίεσης υπήρχαν έως και 220 πυροβόλα. Ακόμα και τα μεγάλα πλοία του στόλου της Βαλτικής (θωρηκτό “Οκτωβριανή Επανάσταση” και καταδρομικά “Κίροφ” και “Μαξίμ Γκόρκυ”) συνέβαλαν στον 10ωρο βομβαρδισμό των Φινλανδών με τα πυροβόλα τα 280 και 310 mm. Η ορμή των ανδρών του Κόκκινου Στρατού ήταν μεγάλη και παρά την αντίσταση που συνάντησαν, μέχρι τις 15 Ιουνίου η πρώτη φινλανδική γραμμή είχε κονιορτοποιηθεί και διασπαστεί.
Η δεύτερη φάση της επίθεσης αποδείχθηκε πολύ πιο δύσκολη. Παρά την διάσπαση των γραμμών τους, οι Φινλανδοί αποδείχθηκε δύσκολο να καταστραφούν. Οι μονάδες τους διασκορπίστικαν σε μικρές ομάδες μέσα στα πυκνά δάση. Επιπλέον, στις 13 Ιουνίου ο στρατάρχης Μαννερχάιμ, επικεφαλής του στρατού, ζήτησε ενισχύσεις από τους Γερμανούς. Τις έλαβε στη μορφή σύγχρονου εξοπλισμού, εφοδίων και ιδιαίτερα αντιαρματικών για αγώνα πεζικού (ρουκέτες Panzerfaust και φορητούς αντιαρματικούς εκτοξευτές Panzerschreck) καθώς και μικρές αλλά επίλεκτες μονάδες μάχης, όπως το απόσπασμα Kuhlmey και την 303η Ταξιαρχία Πυροβόλων Εφόδου.
Παρά τις ενισχύσεις, η Φινλανδία ζήτησε να διαπραγματευτεί, αλλά η Μόσχα απάντησε πως μόνο μετά την άνευ όρων παράδοσή της, θα συζητούσαν την ειρήνευση. Η άτεγκτη στάση των Ρώσων έκανε τους Φινλανδούς να πολεμήσουν με το πείσμα που δίνει η απόγνωση. Με 250 χιλιάδες άνδρες υπό τα όπλα και τη στήριξη του Βερολίνου η Φινλαδία δήλωσε πως θα πολεμούσε μέχρι το τέλος στο πλευρό της Γερμανίας. Οι μάχες ξεκίνησαν πάλι στις 25 Ιουνίου.
Με δυσκολία οι Σοβιετικοί διέσπασαν και την τελευταία γραμμή άμυνας αλλά δεν κατάφεραν να επιφέρουν την κατάρρευση των Φινλανδών. Επιπλέον, το δύσκολο έδαφος ακύρωνε στην πράξη τολμηρούς ελιγμούς και τη δράση των τεθωρακισμένων. Στις τελευταίες μέρες του Ιουνίου, το Μέτωπο του Λένινγκραντ προσπάθησε να κυκλώσει τις θέσεις των Φινλανδών με διπλή υπερκέραση αλλά χωρίς επιτυχία. Προς τα τέλη Ιουλίου, το σοβιετικό Γενικό Επιτελείο διέταξε το Μέτωπο του Λένινγκραντ να τηρήσει αμυντική στάση και να αποστείλει δυνάμεις για να λάβουν μέρος στην επιχείρηση “Μπαγκρατιόν” κατά των Γερμανών.
Στην κατεύθυνση του Petrozavodsk, η κατάσταση δεν ήταν καλύτερη. Οι μεγάλοι αριθμοί απώθησαν τους Φινλανδούς διέσπασαν τη γραμμή αλλά απέτυχαν να τους παγιδεύσουν. Με τοπικές αντεπιθέσεις και έξυπνη χρήση του πυροβολικού τους οι Φινλανδοί κατάφεραν να παραμένουν ενεργοί αποδυναμώνοντας την σοβιετική επίθεση και οδηγώντας τη σε τέλμα.
Θα ακολουθήσει η ανακωχή το Σεπτέμβριο του 1944, όπου η Φινλανδία θα αποκηρύξει τη Γερμανία και θα υποχρεωθεί σε αποζημιώσεις προς την ΕΣΣΔ. Μετά τον πόλεμο οι Φινλανδοί πέτυχαν να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους σε ένα καθεστώς πολιτικής ουδετερότητας, αλλά όχι και να ανακτήσουν την Καρελία που έχασαν για πάντα.
