Η μάχη των Αρδεννών φτάνει στο τέλος της. Με την Αμερικανική αντεπίθεση σε πλήρη ανάπτυξη, οι τελευταίες γερμανικές άμυνες διασπάστηκαν και απωθήθηκαν.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 16 Δεκεμβρίου 1944: Μάχη των Αρδεννών, το τελευταίο χαρτί του Χίτλερ
Ο Αμερικανός στρατηγός Πάττον, βασικός παράγοντας στην ανακούφιση του θύλακα της Μπαστόν, πρότεινε ένα τολμηρό σχέδιο αντεπίθεσης, που θα κύκλωνε τις γερμανικές δυνάμεις στη βάση των αξόνων προέλασής τους καταστρέφοντάς τες τελείως. Aλλά ο Μοντγκόμερυ αντιπρότεινε ένα πιο προσεκτικό, σταδιακής απώθησης του εχθρού εφαρμόζοντας πίεση στη μέση της γερμανικής προέλασης.
Οι Αμερικανοί στρατηγοί Μπράντλεϋ και Αϊζενχάουερ συμφώνησαν με τις εκτιμήσεις του Βρετανού στρατάρχη στον οποίο ανατέθηκε η διοίκηση της 1ης Αμερικανικής Στρατιάς βορείως του ποταμού Μεύση. Ο Πάττον ήταν έξαλλος από τη δεύτερη αυτή χειραγώγηση της αμερικανικής ηγεσίας από τον “Μόντυ” (η πρώτη ήταν η παρέμβασή του στην εκστρατεία στη Σικελία, όπου και πάλι ακύρωσε το φιλόδοξο σχέδιο του Πάττον έναντι μιας πιο «προσεκτικής» στρατηγικής, που άφηνε όμως τις δάφνες και την πρωτοκαθεδρία των επιχειρήσεων στους Βρετανούς) αλλά δεν είχε περιθώρια αντίδρασης. Μαζί του τάχθηκαν αρκετοί επιχειρησιακοί διοικητές αλλά δεν είχε σημασία.
Η συμμαχική αντεπίθεση ήταν τελικά αργή, με τις τεθωρακισμένες δυνάμεις να αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα στα στενά, χιονισμένα και λασπωμένα δρομολόγια, που είχαν ταλαιπωρήσει και τα Panzer στην αντίθετη κατεύθυνση. Ενώ κόστισε 80-100 χιλιάδες νεκρούς, τραυματίες κι αγνοουμένους σε κάθε πλευρά (μόλις 1.400 Βρετανοί στην τελική φάση των επιχειρήσεων) και διεξήχθη σε περιβάλλον και καιρικές συνθήκες εξαιρετικά δυσμενείς για τους απλούς πεζούς, που σήκωσαν το βάρος των μαχών.
Η μάχη βέβαια είχε κριθεί και ο χαμένος ήταν οι γερμανικές ελπίδες για οποιαδήποτε ανάκαμψη ή διαπραγματευτικό πλεονέκτημα (αν υπήρχε ποτέ περίπτωση για κάτι τέτοιο), αφού οι Αρδέννες κατανάλωσαν τις τελευταίες ναζιστικές εφεδρείες.
