Η «κυβέρνηση του Φλένσμπουργκ» (Flensburger Regierung), η τελευταία του γερμανικού Γ΄ Ράιχ στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με επικεφαλής το Ναύαρχο Κάρλ Νταίνιτς, καταργείται.
Η κυβέρνηση ιδρύθηκε στις 2 Μαΐου 1945, αμέσως μετά την αυτοκτονία του Χίτλερ στο Βερολίνο, όπου ο ίδιος και πολλοί αξιωματούχοι της Ναζιστικής Γερμανίας είχαν αποκλειστεί. Οι θεσμικές θέσεις του ανωτάτου άρχοντος (Reichspräsident) και του πρωθυπουργού (Ministerpräsident) χωρίστηκαν και πάλι, ανατρέποντας την πράξη ενοποίησης των εξουσιών του 1934 που εγκατέστησε τον Χίτλερ προσωπικά ως “Ηγέτη και Καγκελάριο του Ράιχ”. Έτσι, ο αρχηγός του Ναυτικού, Ναύαρχος Νταίνιτς, ορίστηκε ως πρόεδρος και υπουργός Οικονομικών και ο Λουτζ κόμης του Σβέριν φον Κρόσιγκ ως επικεφαλής υπουργός (πρωθυπουργός) και υπουργός Εξωτερικών.
Με σημαντικό τμήμα της Γερμανίας να μην κατέχεται ακόμη από συμμαχικά στρατεύματα και ισχυρές μονάδες των ενόπλων δυνάμεων να παραμένουν εμπόλεμες, αυτή η τελευταία κυβέρνηση σχηματίστηκε (με έδρα την πόλη Φλένσμπουργκ) για να διατηρήσει κάποια τάξη και να συντηρήσει ίσως μια σπίθα ελπίδας για τη Γερμανία της επόμενης μέρας. Ως ένα ακόμη οργανωμένο κράτος, ικανό να εκκινήσει διαπραγματεύσεις και να συζητήσει όρους παράδοσης περιορίζοντας τα βάσανα του γερμανικού λαού. Τουλάχιστον, έτσι έβλεπε την κατάσταση η ομάδα αυτή των αξιωματούχων του κατεστραμμένου Ράιχ.
Ο Νταίνιτς που ονομάστηκε «ο Φύρερ της ήττας» είχε διεξαγάγει διαπραγματεύσεις ανακωχής με τους Συμμάχους και ήλπιζε να διατηρήσει τη θέση του. Ο Τσώρτσιλ, ρεαλιστής της παλιάς σχολής, φαίνεται πως ήταν θετικός σε μια τέτοια προοπτική, με το βλέμμα στην ισχυρή παρουσία του Κόκκινου Στρατού πλέον στο μέσον της Ευρώπης, επιθυμώντας μια στιβαρή μεταπολεμική Γερμανία που θα δρούσε ως “ανάχωμα” στον σοβιετικό οδοστρωτήρα.
Οι Αμερικανικές και Σοβιετικές αντιρρήσεις όμως οδήγησαν στην άνευ όρων παράδοση των Ναζί, και στις 23 Μαΐου στη διάλυση και σύλληψη των μελών της μεταβατικής αυτής κυβέρνησης. Η κατάργηση της δημιούργησε ένα κενό που θα έπαυε να υπάρχει στις 5 Ιουνίου, με την υπογραφή της “διακήρυξης του Βερολίνου” από τους Συμμάχους, που ανακήρυξε τη Γερμανία κατεχόμενο έδαφος και παρέδωσε όλες τις εξουσίες στα όργανα της Βρετανικής, της Αμερικανικής, της Γαλλικής και της Σοβιετικής κυβέρνησης.
