Σε μια προσπάθεια να αναχαιτίσει την σαρωτική προέλαση του βορειοκορεατικού στρατού στη νότια Κορέα και να διασώσει το εκστρατευτικό σώμα των Ηνωμένων Εθνών, ο αμερικανός Στρατηγός Ντάγκλας ΜακΆρθουρ αποβιβάζει 40.000 άνδρες με 261 πλοία στο μικρό λιμάνι της Ιντσόν, στα μετόπισθεν του εχθρού. Για να προελάσει μετά προς την πρωτεύουσα Σεούλ απειλώντας να αποκόψει πλήρως τον Βορειοκορεατικό στρατό, που βρισκόταν στα νότια της χερσονήσου.
Η ιστορία της σύγκρουσης στην Κορέα ξεκίνησε την επαύριο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Έχοντας περάσει χρόνια ιαπωνικής κατοχής, η χερσόνησος απελευθερώθηκε από σοβιετικά και αμερικανικά στρατεύματα εξίσου, οπότε σχηματίστηκαν δύο κυβερνήσεις: μια υπό τον Σιγκμάν Ρη στο Νότο και μια σοσιαλιστική, υπό τον Κιμ Ιλ Σουνγκ, στο Βορρά.
Το 1950, με τις ξένες δυνάμεις σημαντικά απομειωμένες και προσηλωμένες στον μεταξύ τους ανταγωνισμό κυρίως στην Ευρώπη, ο Κιμ Ιλ Σουνγκ εξαπέλυσε έναν κεραυνοβόλο πόλεμο με στόχο να ανατρέψει το καθεστώς του Σίγκμαν Ρη, ελπίζοντας ότι ο διεθνής παράγοντας δεν θα προλάβει να αντιδράσει. Κατόπιν ο σχεδιασμός του προέβλεπε πως με τη στήριξη ΕΣΣΔ και Κίνας και έχοντας την ανοχή της Δύσης, θα αναδεικνυόταν σε μοναδικό κύριο της Κορέας.
Στις 25 Ιουνίου, οι δυνάμεις των Νοτιοκορεατών σαρώθηκαν κάτω από τη θυελλώδη προέλαση του Βορειοκορεατικού Στρατού. Η Σεούλ έπεσε και οι δυνάμεις της, που ενισχύθηκαν από αναιμικά τμήματα δυτικών, περιορίστηκαν γρήγορα σε έναν θύλακα γύρω από την πόλη Πουσάν στα νοτιοανατολικά. Ωστόσο, ο στόχος των Βορειοκορεατών για μια γρήγορη νίκη δεν πραγματοποιήθηκε.
Ο αρχηγός των Συμμαχικών Δυνάμεων Άπω Ανατολής, Ντάγκλας ΜακΆρθουρ συνέλαβε ένα σχέδιο ανατροπής της κατάστασης με κυκλωτική αποβατική κίνηση. Επέλεξε για το λόγο αυτό το λιμάνι της πόλης Ιντσόν στα δυτικά. Ο ΜακΆρθουρ, βετεράνος δύο παγκοσμίων πολέμων, είχε εφαρμόσει τέτοια σχέδια με μεγάλη επιτυχία στη Μάχη του Ειρηνικού και “πούλησε” το σχέδιο στους δύσπιστους γραφειοκράτες της Ουάσινγκτον, αλλά και στους διστακτικούς επιτελείς στο αρχηγείο του.
Με πίστη στο ένδοξο παρελθόν του και ωθούμενοι από την απελπισία, η επιχείρηση “Blueheart” έλαβε έγκριση και ο ΜακΆρθουρ ζήτησε τα πάντα: πολεμικά και αποβατικά πλοία βγήκαν από από τον παροπλισμό μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, άρματα και τεθωρακισμένα προωθήθηκαν στην Ιαπωνία, που χρησίμευσε ως βάση επιχειρήσεων και άνδρες κλήθηκαν για κατάταξη και εκπαίδευση.
Το αμερικανικό Σώμα Πεζοναυτών ήταν το κατεξοχήν αρμόδιο για την επιχείρηση αλλά το 1950, 5 χρόνια μετά το τέλος του πολέμου, είχε απομειωθεί σε κάτι περισσότερο από 70 χιλιάδες άνδρες, σκορπισμένους σε μονάδες και υπηρεσίες σε όλον τον κόσμο. Αν και επίσημα παρέτασσε δύο Μεραρχίες, χρειάστηκε να γίνει αναδιανομή αξιωματικών και οπλιτών από υπηρεσίες φρουράς σε πλοία και διπλωματικές αποστολές και μερική κλήση εφέδρων, για να συμπληρωθεί η δύναμη της 1ης Μεραρχίας, ακόμα και αν το 3ο Σύνταγμα της δεν συμπληρώθηκε πλήρως.
Μια ακόμα Μεραρχία Πεζικού απαιτείτο για να υποστηρίξει την απόβαση. Η 1η Μεραρχία Ιππικού ετοιμάστηκε και εκπαιδεύτηκε σε αμφίβιες αποστολές αλλά πριν ανατεθεί στο νεοσύστατο Χ Σώμα Στρατού που θα έκανε την απόβαση, οι πιεστικές ανάγκες την έστειλαν στον θύλακα του Πουσάν. Το ίδιο συνέβη και με την 3η ΜΠ που επίσης απορροφήθηκε. Έτσι, ο κλήρος έτυχε στην 7η ΜΠ που αποτελούσε την τρίτη εφεδρεία και υπέφερε από έλλειψη αξιωματικών και οπλιτών. Την τελευταία στιγμή, ο Μακάρθουρ διέταξε την ένταξη 8.000 Νοτιοκορεατών στρατιωτών στη δύναμή της, με ανεπαρκή εκπαίδευση, για να προχωρήσει η επιχείρηση.
Στις 15 Σεπτεμβρίου, το 3/5 τάγμα Πεζοναυτών υποστηριζόμενο από 9 άρματα Μ-46 Pershing αποβιβάστηκε στο νησί Wolmi-do, έξω από την Ιντσόν. Μέσα σε 75 λεπτά το νησί καταλήφθηκε ανοίγοντας την αυλαία της επιχείρησης “Chromite” (το όνομα του σχεδίου είχε αλλάξει, από το αρχικό “Blueheart”). H παλίρροια και τα ρεύματα θα καθυστερούσαν την κύρια απόβαση για ώρες, με τα πρώτα τμήματα να φθάνουν στην ακτή στις 4 το απόγευμα, ύστερα από έναν κλασσικό ισοπεδωτικό βομβαρδισμό από το ναυτικό πυροβολικό και αεροσκάφη F-4U Corsair αλλά ο ΜακΆρθουρ είχε δίκιο: ελάχιστες εχθρικές δυνάμεις κάλυπταν το μικρό λιμάνι και μικρή αντίσταση εμπόδισε την προέλαση των Πεζοναυτών μέχρι τη Σεούλ.
Το παράτολμο σχέδιο πέτυχε. Οι Βορειοκορεάτες αιφνιδιάστηκαν πλήρως από την ισχυρή επίθεση στις ευαίσθητες γραμμές ανεφοδιασμού τους και με τον φόβο κατάληψης και της δικής τους πρωτεύουσας, υποχώρησαν άτακτα. Ο πόλεμος της Κορέας θα μπορούσε να τελειώσει εκεί, με τις δύο πλευρές να επιστρέφουν στο status quo ante bellum.
Αυτό κατάλαβαν οι πολιτικοί στην Ουάσινγκτον και το επιτελείο στο Τόκυο, αλλά ο ΜακΆρθουρ είχε άλλα σχέδια. Θέλοντας να δώσει ένα τέρμα στο κορεατικό ζήτημα, διέταξε την προέλαση ώστε να καταστρέψει τον βορειοκορεατικό στρατό, φθάνοντας σχεδόν στα σύνορα με την Κίνα. Η κίνηση αυτή, θα προκαλέσει το Πεκίνο που θα επέμβει δυναμικά, μετατρέποντας μια τοπική σύγκρουση σε διεθνές επεισόδιο, που θα διαρκέσει ως το 1953.
