Η Βρετανία πραγματοποιεί την πρώτη της ατομική δοκιμή και γίνεται η 3η χώρα στον κόσμο με τέτοιο όπλο μαζικής καταστροφής.
Η ανάπτυξη της βρετανικής βόμβας καθυστέρησε αρκετά, παρά το γεγονός ότι πολλοί Βρετανοί επιστήμονες και τεχνικοί συμμετείχαν στο αμερικανικό σχέδιο “Manhattan”. Οι εγχώριες για την ατομική σχάση, γνωστές με το κωδικό όνομα “Tube Alloys” σταμάτησαν με την είσοδο στον πόλεμο των ΗΠΑ και το πρόγραμμα συμφωνήθηκε να συγχωνευτεί με το αμερικανικό. Ωστόσο, οι παράμετροι κατασκευής της βόμβας τηρήθηκαν ως επτασφράγιστο αμερικανικό μυστικό, γεγονός που ξάφνιασε δυσάρεστα τους Βρετανούς.
Η ένταση επιτάθηκε μετά την επιτυχημένη σοβιετική δοκιμή, τον Αύγουστο του 1949, οπότε η Βρετανία αντελήφθη πως δεν μπορούσε να μείνει άλλο πίσω. Το νέο πρόγραμμα ερευνών αποκλήθηκε “High Explosive Research” (HER) και τέθηκε υπό την αιγίδα της Βρετανικής Βασιλικής Αεροπορίας και με καθοδήγηση του καθηγητή William Penney.
Έτσι, τον Οκτώβριο του 1952, η Βρετανία πυροδότησε την πρώτη της βόμβα εντός του κύτους ενός παλιού αντιτορπιλικού, του HMS Plym, στο νησιωτικό συγκρότημα Monte Bello, στη δυτική Αυστραλία. Το αντιτορπιλικό αγκυροβόλησε μόλις 350 μέτρα από την ακτή. Η πρακτική αυτή της τοποθέτησης βόμβας μέσα σε πλοίο ως επιχείρηση “Hurricane”, έγινε γιατί οι Βρετανοί ήθελαν να μελετήσουν μια “ατομική ναρκοθέτηση”, φοβούμενοι πως θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν τέτοια όπλα για την καταστροφή λιμένων.
Η έκρηξη που ακολούθησε δικαίωσε τους φόβους τους κομματιάζοντας το πολεμικό πλοίο και αφήνοντας έναν κρατήρα βάθους 6 μέτρων και ακτίνας 300 στο βυθό και αποδεικνύοντας πως η χρήση ατομικών όπλων μπορούσε να καταστρέψει ένα λιμάνι με ένα χτύπημα. Η έκρηξη άφησε ένα ραδιενεργό σύννεφο που έφτασε σε ύψος 3.000 μέτρων και παρασύρθηκε προς τα ανοιχτά, όπως είχε υπολογιστεί.
Ένα νέο ρεύμα αέρα, ωστόσο, έσπρωξε σύντομα το ραδιενεργό νέφος προς τα ανατολικά καλύπτοντας μεγάλο μέρος της Αυστραλιανής ηπείρου. Δεν αποδείχθηκε ποτέ με βεβαιότητα αν η εξέλιξη αυτή προκάλεσε προβλήματα υγείας στους Αυστραλούς, αν και κάποιες διαμαρτυρίες εγέρθηκαν -πολύ λίγες είναι γεγονός, καθότι η δοκιμή κρατήθηκε μυστική- ενώ η περιοχή των νησιών Monte Bello παρέμεινε αποκλεισμένη μέχρι το 1992.
Η Βρετανία σημείωσε μια επιτυχία αλλά ήταν ακόμα τραγικά πίσω καθώς οι ατομικές βόμβες ήταν ήδη ξεπερασμένες. Τον επόμενο μόλις μήνα οι ΗΠΑ δοκίμασαν επιτυχώς την πρώτη βόμβα υδρογόνου, ενώ οι πρώτες επιχειρησιακές βόμβες παραδόθηκαν στη R.A.F. το επόμενο έτος και άλλα δύο χρόνια πέρασαν μέχρι να παραληφθούν βομβαρδιστικά ικανά για πυρηνικό πλήγμα.
