Η βορειοβιετναμική ηγεσία εξαπολύει εκτεταμένη επίθεση εναντίον σημαντικών στρατιωτικών στόχων και κέντρων εξουσίας στο Νότιο Βιετνάμ την ημέρα του Τετ (η τοπική πρωτοχρονιά) του 1968, αιφνιδιάζοντας πλήρως την αμερικανική και νοτιοβιετναμική πλευρά.
Κάπου 84.000 Βιετκόγκ και Βορειοβιετναμέζοι τακτικοί επιτέθηκαν σε αεροδρόμια, σταθμούς ανεφοδιασμού, διοίκησης και τηλεπικοινωνιών και σε μεγάλες βάσεις με την υποστήριξη πυρών όλμων και ρουκετών. Ακόμη χιλιάδες είχαν προωθηθεί και ήταν σε εφεδρεία ή σε ρόλο αποκοπής συγκοινωνιών.
Συνολικά επλήγησαν πάνω από 100 διαφορετικές πόλεις ή χωριά, μεταξύ τους οι 36 από τις 44 επαρχιακές πρωτεύουσες του Νοτίου Βιετνάμ, 5 από τις 6 αυτόνομες πόλεις, 72 από τις 245 μικρότερες πόλεις και η ίδια η πρωτεύουσα Σαϊγκόν. Ο Αμερικανός Στρατηγός Γουεστμόρλαντ, διοικητής των αμερικανικών δυνάμεων στη χώρα, έμεινε έκθαμβος με το μέγεθος της επίθεσης, το συντονισμό και τη μυστικότητα που πέτυχε ο εχθρός αλλά προσπάθησε αρχικά να αποκρύψει την έκταση των επιχειρήσεων, από τον Τύπο και τις αναφορές του προς την Ουάσινγκτον.
Ωστόσο, τα πράγματα δεν πήγαν και τέλεια για τους Βορειοβιετναμέζους. Η επίθεση εκδηλώθηκε πρόωρα σε πολλά μέτωπα με αποτέλεσμα να ενεργοποιηθούν άμεσα αρκετές αμερικανικές και νοτιοβιετναμικές δυνάμεις, ξεπερνώντας την χαλαρότητα των ημερών της τοπικής γιορτής. Επικές μάχες έλαβαν χώρα στη Σαϊγκόν, στην ιστορική πόλη της Χούε και στο Κε Σαν, που πολιορκείτο ήδη από τις αρχές του μήνα.
Στους επόμενους μήνες θα διεξαχθεί η 2η Φάση (Μάιος-Ιούνιος) και 3η (Αύγουστος-Σεπτέμβριος) της επιθετικής επιχείρησης. Οι απώλειες ήταν μεγάλες: 45.000 Βορειοβιετναμέζοι στρατιώτες και άτακτοι, 11.700 Νοτιοβιετναμέζοι και 9.300 Αμερικανοί και σύμμαχοι.
Αν και αποτυχημένη σε τακτικό επίπεδο, η επίθεση του Τετ έφερε το επιθυμητό στρατηγικό αποτέλεσμα. Η Αμερικανική ηγεσία και η κοινή γνώμη θορυβήθηκαν από την ικανότητα του Βορείου Βιετνάμ να σχεδιάσει, να οργανώσει και να εκτελέσει επιχειρήσεις με μεγάλη σφοδρότητα και μαχητικότητα στα μετόπισθεν και μάλιστα με τόση διάρκεια.
Έτσι μεγάλο μέρος της αμερικανικής κοινωνίας είχε πλέον πειστεί πως ο πόλεμος δεν είχε ελπίδα και πως οι διαβεβαιώσεις του Προέδρου Λίντον Τζόνσον και της στρατιωτικής ηγεσίας για νίκη ήταν απόλυτα ψευδείς. Οπότε αν και οι επιθέσεις απέτυχαν να προκαλέσουν την “μεγάλη λαϊκή εξέγερση” που ήθελε το Ανόι και εξάντλησαν τις δυνάμεις του, πέτυχαν να σπάσουν το ηθικό του εχθρού.
