Αμερικανικές και Νοτιοβιετναμικές δυνάμεις εκκινούν την επιχείρηση “Sealords”, μια σύλληψη του πλοιάρχου Elmo “Bud” Zumwalt, για τον έλεγχο των ποτάμιων διαβάσεων στο δέλτα του ποταμού Μεκόγκ.
Η επιχείρηση που ονομάστηκε από το αρκτικόλεξο South-East-Asia-Lake-Ocean-River-Delta-Strategy, καλούσε για τη δημιουργία μιας δύναμης παραποταμίων επιχειρήσεων αξιοποιώντας πλοιάρια όπως ΑΒΑΚ (Αποβατικές Ακάτους), ελαφρά παράκτια περιπολικά, φορτηγίδες κ.λπ. που θα περιπολούσαν μέσα στους λαβυρίνθους των ποταμών, παραποτάμων και λιμνών του Βιετνάμ διακόπτοντας και καταστρέφοντας τον ανεφοδιασμό του εχθρού.
Τα στελέχη που επάνδρωναν το «πράσινο ναυτικό» (Green Water Navy, από το χρώμα των ποτάμιων υδάτων) προήλθαν κυρίως από προσωπικό του Αμερικανικού Στρατού (2η Ταξιαρχία της 9ης Μεραρχίας Πεζικού), το Αμερικανικό Ναυτικό και το στρατό του Νοτίου Βιετνάμ.
Τα πλοία εφοδιάστηκαν με επιπλέον θωράκιση από χαλύβδινες πλάκες και μεταλλικές “γρίλιες”, για να αντέχουν στις σοβιετικής κατασκευής ρουκέτες RPG, ενώ εξοπλίστηκαν με ότι ήταν διαθέσιμο: πολυβόλα 0,50 ίντσας, πυροβόλα των 20 και 40 mm, εκτοξευτές βομβίδων, όλμους των 81 mm, πύργους παλιών αρμάτων Μ24, ακόμα και φλογοβόλα. Μια τυπική Μοίρα αποτελείτο από 400 άνδρες, χωριζόταν σε δύο διοικήσεις με 5 κανονιοφόρους, 2-3 πλοία διοίκησης και 4-5 ελαφρά ταχύπλοα ASPB (Αssault Support Patrol Boats) εκάστη.
Τα τελευταία αναλάμβαναν καθήκοντα αναγνώρισης και ναρκαλιείας εκμεταλλευόμενα το σχεδόν μηδενικό τους βύθισμα και την μεγάλη ταχύτητα και ευελιξία, που τους έδιναν οι δύο 12-κύλινδροι κινητήρες ντίζελ. Κοντά σε αυτά, η διοίκηση είχε μεριμνήσει για ειδικά τροποιημένα παλιά αρματαγωγά LST, που έπαιζαν τον ρόλο κινητών βάσεων, πλωτών νοσοκομείων καθώς και στρατώνων και κέντρων ανεφοδιασμού. Κάποια δεν έφεραν οπλισμό μετατρεπόμενα σε ελαφρά, θωρακισμένα αποβατικά στρατευμάτων (1-2 διμοιριών πεζικού) ή προωθημένα πλοιάρια ανεφοδιασμού καυσίμων.
H εμφάνιση της δύναμης του “πράσινου ναυτικού” στους ποταμούς του Βιετνάμ αιφνιδίασε αρχικά του Βιετκόνγκ, σημειώνοντας επιτυχίες εναντίον τους. Γρήγορα, ωστόσο, οι Βορειοβιετναμέζοι προσάρμοσαν τις τακτικές τους αποφεύγοντας την επαφή με τις μονάδες της παραποτάμιας δύναμης και στήνοντας ισχυρές και ευρηματικές ενέδρες που προκάλεσαν αντίστοιχα σημαντικές απώλειες στους Αμερικανούς.
Στο διάστημα 1968-1969 η παραποτάμια διοίκηση θα έχει σημαντική δράση αλλά δύο χρόνια μετά τη δημιουργία της, όλη η επιχείρηση παραδόθηκε στις δυνάμεις του στρατού του Νοτίου Βιετνάμ.
