Με την αεροπορική επιχείρηση κατά του Ιράκ να έχει ξεκινήσει από τις 16 Ιανουαρίου 1991, αποσαθρώνοντας το σύστημα αεράμυνας και κομματιάζοντας τις ιρακινές μονάδες στη μεθόριο, το επιτελείο του στρατηγού Νόρμαν Σβάρτζκοπφ έκρινε πως ήρθε η στιγμή της έναρξης των χερσαίων επιχειρήσεων του 1ου Πολέμου στο Κόλπο.
Η επιχείρηση, που αρχικά ονομάστηκε “Desert Sword” για να αλλάξει κατόπιν σε “Desert Sabre”, προέβλεπε την επίθεση δύο ενισχυμένων Σωμάτων Στρατού από τα σύνορα Σαουδικής Αραβίας-Ιράκ με στόχο την καταστροφή των ιρακινών δυνάμεων και την απελευθέρωση του Κουβέιτ. Οι στόχοι της εκστρατείας ήταν ξεκάθαροι, αποτέλεσμα πίεσης των ανωτάτων στρατιωτικών ηγετών στις ΗΠΑ -που αποτελούσαν τον κύριο μοχλό και ισχύ των δυνάμεων της Συμμαχίας- για να αποφευχθούν καταστάσεις τύπου “Βιετνάμ”, όπου ένας νεφελώδης στόχος θα αναπροσαρμοζόταν από τις καταστάσεις, οδηγώντας σε ατέρμονη πολεμική εμπλοκή. Σκοπός του πολέμου παρέμενε η απελευθέρωση του Κουβέιτ και να καταφερθεί ένα χτύπημα στο Ιράκ που να το αποτρέψει από μελλοντικές σκέψεις επεκτατισμού και όχι η ολοκληρωτική κατάληψη και κατοχή του ή η ανατροπή του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν.
Στις 24 Φεβρουαρίου, το XVIII Αερομεταφερόμενο Σώμα (82η και 101η Αερομεταφερόμενες Μεραρχίες, 24η Μηχανοκίνητη ΜΠ, 6η γαλλική Ελαφρά Τεθωρακισμένη με την υποστήριξη του 3ου αμερικανικού Συντάγματος τεθωρακισμένου Ιππικού και των 16ης και 18ης Ταξιαρχίων Αεροπορίας Στρατού) και το VII Μηχανοκίνητο Σώμα (1η Μηχανοκίνητη ΜΠ, 1η Μεραρχία τεθωρακισμένου Ιππικού, 1η και 3η Τεθωρακισμένες Μεραρχίες, 1η βρετανική Τεθωρακισμένη Μεραρχία, με την υποστήριξη του 2ου Συντάγματος τεθωρακισμένου Ιππικού και της 11ης Ταξιαρχίας Αεροπορίας Στρατού) κινήθηκαν σε ένα μέτωπο 480 χλμ. με το ένα άκρο στο τριεθνές Σαουδικής Αραβίας-Ιράκ-Κουβέιτ και το άλλο στην έρημο του Ιράκ στα δυτικά.
Μια ακόμα σημαντική δύναμη αποτελούμενη από μηχανοκίνητες μονάδες από τη Σαουδική Αραβία, τη Συρία (9η ΤΘΜ) και την Αίγυπτο (3η Μ/Κ και 4η ΤΘ Μεραρχία), τάχθηκε στο δεξί άκρο των δύο Σωμάτων, ενώ στα σύνορα Σαουδικής Αραβίας-Κουβέιτ δεξιά τους, τάχθηκαν οι 1η και 2η Μεραρχία Αμερικανών Πεζοναυτών με την στήριξη της 1ης Τεθωρακισμένης Ταξιαρχίας/2ης ΤΘΜ (Ι Εκστρατευτική Δύναμη Πεζοναυτών) και μιας συμμαχικής αραβικής δύναμης (με στρατεύματα από Σαουδική Αραβία, Ομάν, ΗΑΕ με πυρήνα την 10η Μηχανοκίνητη Ταξιαρχία των Σαούδ).
Σε μια κλασσική κίνηση συνδυασμένων αερο-εδαφικών μηχανοκίνητων επιχειρήσεων, οι συμμαχικές δυνάμεις εισχώρησαν βαθιά στο εχθρικό έδαφος αποφεύγοντας ζώνες όπου οι Ιρακινοί είχαν οργανωθεί αμυντικά, αφήνοντας τες στη “φροντίδα” του πυροβολικού και της αεροπορίας. Οι δυνάμεις του αριστερού άκρου έκαναν μια τεράστια υπερκέραση, απομονώνοντας τις δυνάμεις των Ιρακινών εφέδρων, ώστε να βρεθούν απέναντι στις μηχανοκίνητες στρατηγικές εφεδρείες των Ιρακινών και στην Ρεπουμπλικανική Φρουρά. Ταυτόχρονα, αερομεταφερόμενες δυνάμεις με 300 ελικόπτερα βρέθηκαν βαθιά στο έδαφος του Ιράκ εγκαθιστώντας την προκεχωρημένη βάση ‘Cobra’.
Στη συνέχεια με με τη βοήθεια ελαφρών μηχανοκίνητων δυνάμεων και εναερίων μέσων, έθεσαν τις κεντρικές οδεύσεις υποχώρησης των Ιρακινών υπό συνεχές πυρ αποδεκατίζοντάς τους και απαγορεύοντας οποιαδήποτε επικοινωνία και αναδιάταξη του εχθρού. Την ίδια στιγμή, οι δυνάμεις Πεζοναυτών και οι συμμαχικές αραβικές δυνάμεις εισέρχονταν στο Κουβέιτ από το Νότο εκδιώκοντας τις ιρακινές δυνάμεις κατοχής. Σύντομα θα βοηθούσαν σε αυτό το έργο και οι βρετανικές και αμερικανικές δυνάμεις, που έχοντας ολοκληρώσει το μικρό τμήμα της κύκλωσης θα έμπαιναν στο Κουβέιτ από το Βορρά.
Η επιχείρηση κράτησε 100 περίπου ώρες και αποτέλεσε μάθημα χρήσης μηχανοκίνητων δυνάμεων σε συνεργασία με εναέριες δυνάμεις υποστήριξης. Ασφαλώς, η αεροπορική εκστρατεία, που είχε προηγηθεί συνέβαλε τα μέγιστα στην αποσάθρωση του δικτύου αεράμυνας και επικοινωνιών μεταξύ των ιρακινών μονάδων αλλά και πάλι οι τεθωρακισμένες δυνάμεις της Συμμαχίας δεν έκαναν σε καμία περίπτωση περίπατο και σε αρκετές περιπτώσεις έπρεπε να πολεμήσουν σκληρά (μάχες 73 Easting, Al Busayyah, Phase Line Bullet, Norfolk, Medina Ridge, Kuwait International Airport, Rumaila). Ενώ μόνο το VII M/Κ Σώμα ήταν υπεύθυνο για την καταστροφή 12 ιρακινών μεραρχιών, 1.300 αρμάτων μάχης, 1.200 τεθωρακισμένων οχημάτων, 285 μέσων πυροβολικού και 100 αντιαεροπορικών συστημάτων και την αιχμαλωσία 22.000 στρατιωτών του εχθρού.
Από τη στιγμή που ολοκληρώθηκε ο αποκαλούμενος σήμερα “ελιγμός Σβάρτζκοπφ”, η ραχοκοκαλιά των ιρακινών δυνάμεων είχε σπάσει και οι Ιρακινοί στρατιώτες, αποκομμένοι από μέρες, παγωμένοι, χωρίς φαγητό και υπό ψυχολογική πίεση, άρχισαν να παραδίδονται μαζικά. Στις 28 Φεβρουαρίου, ο πρόεδρος Μπους θεωρώντας τους σκοπούς της εκστρατείας πετυχημένους ανακοίνωσε την ανακωχή. Ο άλλοτε πανίσχυρος ιρακινός στρατός, τσακισμένος αφέθηκε να αποσυρθεί στο εσωτερικό της χώρας ενώ το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν θα αντιμετώπιζε σειρά εσωτερικών αναταράξεων και εξεγέρσεων.
Οι Σύμμαχοι ήταν περιχαρείς. Όλες οι δυσοίωνες προβλέψεις που κυκλοφορούσαν για την εκστρατεία είχαν διαψευστεί και τα νέα όπλα και τακτικές των Αμερικανικών Δυνάμεων αποδείχθηκαν ακατανίκητα. Οι αναταραχές στο εσωτερικό του Ιράκ θεωρήθηκαν αρκετές για να ανατρέψουν τον δικτάτορα Χουσεΐν -άλλοτε σύμμαχο της Δύσης στη μάχη για την κυριαρχία στη Μέση Ανατολή- ή τουλάχιστον να τον κρατήσουν απασχολημένο ώστε να μην αποτελέσει ξανά κίνδυνο για την ασφάλεια στην περιοχή.
Τα όπλα του πολέμου (πύραυλοι Patriot, άρματα Μ-1 Abrams, ρουκετοβόλα MLRS, ελικόπτερα Apache, έξυπνες βόμβες, μαχητικά F-15 και F-16) θα γίνουν εξαιρετικά δημοφιλή μεταξύ συμμάχων και φίλων. Όσο για το Ιράκ, το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν θα κατορθώσει να επιβιώσει με τα σύνορά του σε Βορρά και Νότο αποκλεισμένα σε αποστρατιωτικιοποιημένες Ζώνες Απαγόρευσης Πτήσεων για άλλα 12 χρόνια, μέχρι τον επόμενο πόλεμο.
