Μετά από ομόφωνη έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών (Απόφαση 794/3-12-1992), αναπτύσσεται στη σπαρασσόμενη από τον εμφύλιο πόλεμο Σομαλία, πολυεθνική δύναμη (Unified Task Force – UNITAF). H δύναμη υπό τη διοίκηση των ΗΠΑ, σκοπό είχε την «με κάθε απαραίτητο μέσο» διασφάλιση της παράδοσης της ανθρωπιστικής βοήθειας στον άμαχο πληθυσμό που αντιμετώπιζε το φάσμα της πείνας.
Η Σομαλία είχε περάσει από την αποικιοκρατία στην ανεξαρτησία, εξελίχθηκε σε Λαϊκή Δημοκρατία και από το 1989 -μετά από 7 χρόνια στρατιωτικής δικτατορίας- βρισκόταν σε διάλυση και κοινωνική αποσάρθρωση, με τον εμφύλιο να έχει ήδη προκαλέσει δεκάδες χιλιάδες θανάτους και εκτοπισμένους.
Το 1991, ο ΟΗΕ αποφάσισε την αποστολή μιας δύναμης που συγκροτήθηκε γύρω από ένα σώμα Πακιστανών κυανοκράνων και δυνάμεων άλλων κρατών για να μοιραστεί η ανθρωπιστική βοήθεια. Αλλά σε λιγότερο από ένα χρόνο η αποστολή της UNOSOM όπως λεγόταν, απέτυχε. Χωρίς στιβαρή ηγεσία, καθορισμένες εντολές και με την απροθυμία των τοπικών ενόπλων παρατάξεων να συμμορφωθούν στις προσκλήσεις για εκεχειρία, η δύναμη περιορίστηκε σε ένα κτιριακό συγκρότημα στο Μογκαντίσου, όπου πολιορκήθηκε.
Το 1992, οι ΗΠΑ πρότειναν να τεθεί μια νέα διοίκηση (UNITAF) υπό την εποπτεία τους για να επιβάλει τους όρους του ΟΗΕ. Τον Αρπίλιο, καθώς μεγάλη μερίδα του αμάχου πληθυσμού λιμοκτονούσε και ένοπλες συμμορίες κακοποιούσαν τις ομάδες παροχής βοήθειας και λεηλατούσαν τα καραβάνια εφοδίων. Ο Οργανισμός συμφώνησε και η επιχείρηση “Restore Hope” έλαβε σάρκα και οστά υπό τη διεύθυνση των Πεζοναυτών των ΗΠΑ. Από τους 37.000 άνδρες της δύναμης, οι 25.000 ήταν Αμερικανοί και οι υπόλοιποι ανήκαν σε 27 κράτη, μεταξύ αυτών και η Ελλάδα.
Η χώρα μας απέστειλε 106 στρατιωτικούς (64 από τον Στρατό Ξηράς, 21 του Ναυτικού και 21 της Αεροπορίας) που συγκρότησαν το ΕΛΛΑΣΟΜ (Ελληνικό Απόσπασμα Σομαλίας), στην πρώτη ελληνική αποστολή στο εξωτερικό υπό την αιγίδα του ΟΗΕ από τον πόλεμο της Κορέας. Η ελληνική δύναμη έφτασε στη Σομαλία το Μάρτιο του 1993 και τέθηκε υπό γαλλική διοίκηση στην πόλη Ουαζίντ, αναλαμβάνοντας καθήκοντα κυρίως μεταφοράς ανθρωπιστικής βοήθειας και παροχής ιατρικής φροντίδας.
Η δύναμη αποσύρθηκε το επόμενο έτος έχοντας εκπληρώσει την αποστολή της. Στο διάστημα αυτό μετέφερε και διένειμε τόνους τροφίμων και φαρμάκων στον δοκιμαζόμενο πληθυσμό, έχτισε σχολεία, σπίτια και έργα υποδομής και οργάνωσε και λειτούργησε ένα νοσοκομείο, παρέχοντας σημαντική βοήθεια σε ασθενείς.
Στη διάρκεια της αποστολής σημειώθηκε και η πρώτη επιχειρησιακή απώλεια στελέχους του Ελληνικού Στρατού από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, όταν στις 7 Οκτωβρίου 1993 ο μόνιμος λοχίας (ΤΘ) Μιχαήλ Σούμπουρος σκοτώθηκε από πυρά ενόπλων, κατά τη διάρκεια ενέδρας σε οχήματα διανομής βοήθειας.
