Ορισμένες πρώην “Λαϊκές Δημοκρατίες” της Ομοσπονδίας της Γιουγκοσλαβίας -όπως η Σλοβενία και η “Μακεντόνιγια”- αποσπάστηκαν αναίμακτα και απρόσκοπτα κατά τη διαδικασία διάλυσης της. Ωστόσο, η Βοσνία που περιλάμβανε μειονότητες εθνικού (σερβικές και κροατικές) και θρησκευτικού (χριστιανοί ορθόδοξοι, καθολικοί, μουσουλμάνοι) χαρακτήρα, συχνά ανάμικτες μέσα στις ίδιες κοινότητες, δεν ήταν εύκολο να αποκτήσει δική της κρατική οντότητα και πολιτισμική ταυτότητα.
Μέχρι το 1993, απαίτηση όλων ήταν να διαμελιστεί η παλιά γιουγκοσλαβική δημοκρατία σε δύο ή τρείς “εθνικά καθαρές” οντότητες αλλά το ζητούμενο ήταν η μετακίνηση των αλλογενών και αλλοθρήσκων. Η ένταση των παθών και η απροθυμία των περισσότερων να λυθεί το ζήτημα ειρηνικά, κατέληγε πως ο διαμελισμός της Βοσνίας θα γινόταν -κατά πάσα πιθανότητα- με βία.
Στις 7 Ιανουαρίου 1993, ομάδες ενόπλων του «Στρατού της Δημοκρατίας Βοσνίας και Ερζεγοβίνης» εισέβαλαν στο σερβικό χωριό της Κράβιτσα, εντός του θύλακα της Σρεμπρένιτσα, εξόντωσαν με συνοπτικές διαδικασίες 46 στρατιώτες και κατοίκους του, αφήνοντας 80 τραυματίες και το πυρπόλησαν. Η επίθεση είχε σχεδιαστεί να συμπέσει με τα Ορθόδοξα Χριστούγεννα (η Σερβική εκκλησία χρησιμοποιεί το Ιουλιανό Ημερολόγιο), ώστε να επιτύχει αιφνιδιασμό και να μην υπάρχει αντίδραση από τον σερβικό στρατό της “Δημοκρατίας Srpska”, δηλαδή τους Σέρβους της Βοσνίας.
Η περίπτωση της Κράβιτσα δεν ήταν μοναδική. Και σε αυτή, οι ένοπλοι πέρασαν μέσα από την αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη της πόλης της Σρεμπρένιτσα, επιτέθηκαν σε μια σειρά σερβικών χωριών γύρω από την πόλη, κατακαίγοντάς τα, πόζαραν για φωτογραφίες και επέστρεψαν από την ίδια ζώνη.
Περίπου 3.000 Σέρβοι σκοτώθηκαν κατά τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις αυτού του τύπου από τους Μουσουλμάνους από το 1992 μέχρι το 1995. Οι επιχειρήσεις αυτές προκάλεσαν την οργή των Σέρβων της Βοσνίας οδηγώντας εν πολλοίς στα γεγονότα της ανθρωποσφαγής της Σρεμπρένιτσα.
