Ο στρατός του Βυζαντινού στρατηγού Ναρσή, κουβικουλάριου του παλατίου, νικά τον Οστρογοτθικό στρατό του βασιλιά Τωτίλα στην ιταλική εκστρατεία του αυτοκράτορα Ιουστινιανού για την επανάκτηση των αρχαίων ρωμαϊκών εδαφών από τους βαρβάρους.
Ο Ναρσής απέπλευσε από τα Σάλωνα της Δαλματίας και περιτρέχοντας την Αδριατική αποβιβάστηκε στην Ανκόνα και κατευθύνθηκε προς τη Ρώμη μέσω της Φλαμινίας οδού. Διοικούσε έναν ισχυρό στρατό 25.000 περίπου τακτικών βυζαντινών στρατευμάτων αλλά και συμμάχων (μισθοφόρων και φοιδεράτων) Λομβαρδών, Ερούλων, Γέπιδων και Βουλγάρων.
Εκεί τους έφραξε το δρόμο ο βασιλιάς των Οστρογότθων, Τωτίλας με 15.000 άνδρες. Οι Βυζαντινοί έλαβαν αμυντικές θέσεις σε ύψωμα, τοποθέτησαν τους ξένους στο κέντρο και το βυζαντινό πεζικό και τους τοξότες στα άκρα. Αφού καθυστέρησε όσο μπορούσε αναμένοντας ενισχύσεις, ο Τωτίλας επέπεσε αιφνιδιαστικά στο κέντρο ηγούμενος ο ίδιος έφιππης επίθεσης.
Ο Ναρσής, όμως, ήταν έτοιμος. Αφού έθεσε τους Οστρογότθους στις διασταυρούμενες βολές των τοξοτών του, κίνησε τα άκρα του πειθαρχημένα με τις ασπίδες σε πυκνή διάταξη κυκλώνοντας τον εχθρό και εκμηδενίζοντάς τον. Ο Τωτίλας σκοτώθηκε και οι άνδρες του διαλύθηκαν. Ο Ναρσής θα καταλάβει τη Ρώμη χωρίς αντίσταση και μετά από μία ακόμα νίκη οι Οστρογότθοι θα εκλείψουν ως σημαντική δύναμη.
