Τα ρωμαϊκά στρατεύματα του στρατηγού Τίτου κατορθώνουν να διασπάσουν τα τείχη της Ιερουσαλήμ, περιορίζοντας τους επαναστατημένους Ζηλωτές στο Ναό “του Σολομώντα” και την Άνω και Κάτω πόλη.
Βρισκόμαστε στον τέταρτο χρόνο του Πρώτου Ρωμαιο-Ιουδαϊκού πολέμου. Γνωστός στους Ισραηλίτες ως “η Μεγάλη Εξέγερση”, ήταν ο πρώτος από τρεις επαναστάσεις κατά των Ρωμαίων, που οδήγησαν τελικά στην καταστροφή των ιουδαϊκών πόλεων και τον εξανδραποδισμό και εκτοπισμό της πλειοψηφίας του πληθυσμού της Ιουδαίας.
Η πολιορκία της Ιερουσαλήμ ξεκίνησε στα μέσα Απριλίου του 70 μ.Χ., λίγες μέρες πριν το Εβραϊκό Πάσχα, με τη ανάπτυξη τεσσάρων λεγεώνων (V Macedonica, XII Fulminata, XV Apollinaris στη δυτική πλευρά της Ιερουσαλήμ και την X Fretensis στην ανατολική). Οι ομάδες των Ζηλωτών προσπάθησαν να οργανωθούν αλλά οι διαφωνίες των ξεχωριστών φατριών και ομάδων ήταν πολλές, οδηγώντας σε καταστροφικές συχνά ενέργειες -όπως η καύση των αποθηκών τροφίμων για να «αναγκαστεί» ο Θεός των Εβραίων να μεσιτεύσει για τη σωτηρία του λαού του.
Οι Ρωμαίοι διέρρηξαν τα εξωτερικά τείχη τον Μάϊο και το δεύτερο τείχος λίγο μετά. Οι μάχες στην πυκνοδομημένη πόλη θα είναι συνεχείς με μεγάλες απώλειες, κάτι που ευνοούσε τους Ζηλωτές, αλλά παρόλα αυτά οι Ρωμαίοι προχωρούσαν.
Το φρούριο της Αντωνίας, δίπλα στον μεγάλο ναό του Σολομώντα ήταν το τελευταίο μεγάλο εμπόδιο. Για εβδομάδες, οι λεγεωνάριοι έσκαβαν υπονόμους κάτω από τα τείχη του για να προκαλέσουν κατάρρευση. Στις αρχές Ιουλίου, μια μικρή ομάδα Ρωμαίων σκαρφάλωσε κρυφά στα τείχη και κατέβαλε τους Ζηλωτές φρουρούς. Η σύγχιση έκανε τον Ιουδαίο διοικητή να υπερεκτιμήσει το πλήθος των εχθρών και διέταξε να εγκαταλείψουν το φρούριο, την ώρα που οι Ρωμαίοι έκαναν διείσδυση μέσα από τα λαγούμια. Μέχρι το χάραμα, οι Ρωμαίοι είχαν εκδιώξει πλήρως τους υπερασπιστές του.
Τελικά, στα μέσα Ιουλίου το ηθικό των υπερασπιστών έδειξε να κάμπτεται, ενώ οι Ρωμαίοι έθεσαν τον περίβολο του ναού εντός βολής και γκρέμιζαν τα τείχη του φρουρίου της Αντωνίας για να γεφυρώσουν το κενό. Το τέλος είχε επέλθει. Στις 10 Αυγούστου, ο Ναός θα πέσει και θα πυρποληθεί: είτε από τους αγανακτισμένους από τη ζέστη και τις διαρκείς μάχες λεγεωναρίους, ή από πορωμένους επαναστάτες για να μην «μολυνθεί» από τους αλλόθρησκους.
Οι απώλειες των Εβραίων κατοίκων της πόλης λέγεται από τον ιστορικό Ιώσηπο πως ξεπέρασαν το ένα εκατομμύριο, αριθμός που θεωρείται εξωπραγματικός από σύγχρονους ιστορικούς. Σίγουρα όμως θα ήταν χιλιάδες οι νεκροί στις οδομαχίες και την καταστροφή της πόλης που ακολούθησε, ενώ περί τους 100.000 υποδουλώθηκαν και πολλοί μεταφέρθηκαν στα 4 άκρα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Η άλωση και καταστροφή της Ιερουσαλή θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες καταστροφές στην εβραϊκή ιστορία και τιμάται συμβατικά στις 15 Ιουλίου κάθε έτους.
