Καθελκύεται στα ναυπηγεία του Newport News το USS Ranger (CV-4), το τρίτης γενεάς αμερικανικό αεροπλανοφόρο και το πρώτο που ναυπηγήθηκε εξαρχής ως τέτοιο. Τα προηγούμενα αμερικανικά αεροπλανοφόρα, κλάσης ‘Langley’ (CV-1) και ‘Lexington’ (CV-2 & CV-3) ήταν μετατροπές από καταδρομικά μάχης, όπου μια κατάλληλη υπερκατασκευή μπήκε σε κύτος που προοριζόταν για ένα πολύ διαφορετικό πλοίο.
Αναγνωρίζοντας τη χρησιμότητα του αεροπλανοφόρου για ένα ναυτικό που ήθελε να κυριαρχήσει στις ανοιχτές θάλασσες, το υπουργείο Ναυτικών των ΗΠΑ ενέκρινε τη ναυπήγηση ενός ειδικά σχεδιασμένου πλοίου για να φιλοξενεί και να εξαπολύει μια πτέρυγα αεροσκαφών.
To ‘Ranger’ αποτέλεσε ένα πείραμα από μόνο του. Ναυπηγημένο σε μια περίοδο που οι Μεγάλες Δυνάμεις προσπαθούσαν να αυτοπεριοριστούν σε ναυτικούς εξοπλισμούς υπογράφοντας τη Συνθήκη της Ουάσινγκτον (1922), το πλοίο όφειλε να τηρήσει ορισμένους περιορισμούς. Το Αμερικανικό Ναυτικό σε ό,τι αφορούσε στα αεροπλανοφόρα δεν έπρεπε να παρουσιάσει πλοία εκτοπίσματος μεγαλύτερου των 27.000 τόνων, ενώ το συνολικό τονάζ τον αεροπλανοφόρων περιοριζόταν στους 135.000. Έτσι το ‘Ranger’ σχεδιάστηκε περιορισμένο στις διαστάσεις (μόλις 222,5 μέτρα μήκος και 15.000 τόνους εκτόπισμα), αφού μετά τα ‘Lexington’ (CV-2) και ‘Saratoga’ (CV-3) απέμεναν μόνο 69-70 χιλιάδες τόνοι για νέες κατασκευές. Οπότε προκρίθηκε η ναυπήγηση μικρών αεροπλανοφόρων, που θα λειτουργούσαν περισσότερο ως εκπαιδευτικά.
Καθώς η εμπειρία στη σχεδίαση τέτοιων πλοίων ήταν πολύ περιορισμένη, το πλοίο έγινε πεδίο δοκιμών. Αρχικά, όπως και το USS Langley, το ‘Ranger’ ήταν χωρίς γέφυρα με το κατάστρωμα ελεύθερο και την αίθουσα ελέγχου και επιχειρήσεων κάτω από αυτό. Μόνο έξι καπνοδόχοι εξήχαν στο πίσω μέρος του καταστρώματος πτήσης. Οι τρεις κινητήρες του, θα του προσέδιδαν ταχύτητα λίγο μεγαλύτερη των 30 κόμβων και θα έφερε 76 αεροσκάφη στο τελευταίο κατάστρωμα που λειτουργούσε σχεδόν ολοκληρωτικά ως υπόστεγο. Για λόγους ευκολίας το κατάστρωμα απονήωσης κατασκευάστηκε από ξύλο που ήταν φθηνό και εύκολα επισκευάσιμο.
Το πλοίο θα φέρει πολλές καινοτομίες αλλά ήδη, καθώς οι εξελίξεις στη ναυτική τεχνολογία ήταν αλματώδεις, στην αρχή του 2ου Παγκοσμίου κρίθηκε παρωχημένο. Θα του προσθέσουν πύργο ελέγχου ενώ άλλες αλλαγές έλαβαν χώρα και στα κατοπινά χρόνια, με το Ναυτικό των ΗΠΑ να προσαρμόζεται σιγά σιγά στο περιβάλλον αεροπλανοφόρων.
Όντας αργοκίνητο, θα αναλάβει δράση αρχικά στον Ατλαντικό όπου το Γερμανικό Ναυτικό ήταν ευκολότερος αντίπαλος. Θα πάρει μέρος στην επιχείρηση “Torch”, στην αποβίβαση συμμαχικών στρατευμάτων στη Βόρειο Αφρική και στην επιχείρηση “Leader” επιτιθέμενο σε γερμανικά πλοία στις νορβηγικές ακτές. Με τη συνθηκολόγηση της Γερμανίας, πέρασε από αναβάθμιση του εξοπλισμού του πριν σταλεί στον Ειρηνικό, όπου θα υπηρετήσει σε συνοδείες νηοπομπών και υποστήριξης αποβατικών επιχειρήσεων. Με το τέλος του πολέμου διαγράφηκε από τις λίστες του Ναυτικού και διαλύθηκε το 1947.
