Στην πρώτη μάχη του νεαρού βασιλιά της Πρωσσίας, Φρειδερίκου του Β΄και μιας από τις πρώτες συγκρούσεις του πολέμου της Αυστριακής Διαδοχής, ο πρωσσικός στρατός νικά τον αυστριακό και κερδίζει την επαρχία της Σιλεσίας.
Ο πόλεμος της Αυστριακής Διαδοχής είχε ξεσπάσει με τον θάνατο του αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, Καρόλου του 6ου, το 1740. Σε μια εποχή που η διεθνής ειρήνη βασίζονταν στην αδιαμφισβήτητη εξουσία των βασιλικών οίκων, ο θάνατος του ηγεμόνα του ισχυρότερου κράτους της Ευρώπης, χωρίς να αφήσει αρσενικούς απογόνους, συντάραξε συθέμελα την ήπειρο.
Η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, στην ουσία τα βασίλεια της Αυστρίας και Ουγγαρίας, προΐστατο μιας χαλαρής συνομοσπονδίας πριγκηπάτων, βασιλείων και ηγεμονιών, που είχαν τον αυτοκράτορα ως επιτηρητή για κάπου 300 χρόνια. Όμως, ο θάνατος του Καρόλου και η στέψη στη θέση του της κόρης του, Μαρίας Θηρεσίας, προκάλεσε σοβαρές αντιδράσεις μεταξύ των άλλων ισχυρών βασιλείων, κυρίως της Πρωσσίας, της Βαυαρίας και της Σαξωνίας. Αυτά ακολουθούσαν τον Σάλιο Νόμο, που σήμαινε πως μόνο αρσενικοί απόγονοι είχαν δικαίωμα ανόδου στο θρόνο, αλλά ο Κάρολος από το 1713 είχε περάσει μια τροπολογία που και επέτρεπε τη διαδοχή του από την κόρη του.
Το αποτέλεσμα ήταν οι μισοί Γερμανοί ηγεμόνες να στραφούν εναντίον των άλλων μισών συνάπτοντας συμμαχίες με ισχυρά κράτη εκτός της αυτοκρατορίας, τη Βρετανία, τη Γαλλία, τη Ρωσία και τη Σουηδία, μετατρέποντας γρήγορα μια εμφύλια σύγκρουση σε πανευρωπαϊκό πόλεμο.
Το 1741, ο νεαρός βασιλιάς Φρειδερίκος της Πρωσσίας εισέβαλε στη Σιλεσία. Η τελευταία είχε πλούσια ορυχεία και οι βιομηχανίες υφασμάτων της παρήγαγαν το 10% του πλούτου της αυτοκρατορίας. Γρήγορα, ο Φρειδερίκος θα αντιμετώπιζε έναν ισχυρό αυστριακό στρατό.
Τον Απρίλιο του 1741, μέσα από ένα ιδιαίτερα κρύο πρωϊνό και πυκνό χιόνι στις πεδιάδες γύρω από το Μόλβιτς (σημερινό Malujowice, της νοτιοδυτικής Πολωνίας) ο πρωσσικός στρατός προέλασε και έλαβε θέσεις αθόρυβα μόλις 2.000 βήματα από το στρατόπεδο των Αυστριακών. Οποιοσδήποτε διοικητής θα επετίθετο αιφνιδιαστικά αλλά ο Φρειδερίκος ήταν άπειρος, απεχθανόμενος το στρατιωτικό επάγγελμα, παρά τις προσπάθειες του πατέρα του να τον μυήσει στη στρατιωτική ηγεσία και ζωή.
Με τους Αυστριακούς να ξυπνάνε και να λαμβάνουν βιαστικά θέσεις, οι Πρώσσοι άρχισαν να προελαύνουν αργά. Μια ξαφνική επίθεση του αυστριακού ιππικού στο δεξί της πρωσσικής παράταξης έτρεψε το πρωσσικό ιππικό σε φυγή και άφησε τα πλευρά του πεζικού του εκτεθειμένα. O Φρειδερίκος φυγαδεύτηκε αφήνοντας τη διοίκηση του στρατού στον έμπειρο στρατηγό κόμητα Σβέριν. Η ψυχραιμία του τελευταίου και η σιδηρά πειθαρχία και εκπαίδευση του πεζικού, που ο πατέρας του Φρειδερίκου, βασιλιάς Φρειδερίκος-Γουλιέλμος, είχε φροντίσει για χρόνια, απέδωσαν την κρίσιμη ώρα.
Έτσι, χωρίς να σπάσουν τους σχηματισμούς τους, τα πρωσσικά συντάγματα έκαναν μεταβολή και άνοιξαν πυρ κατά των Αυστριακών ιππέων αποδεκατίζοντάς τους. Ανήμπορο να οργανωθεί για νέα επέλαση το αυστριακό ιππικό, υποχώρησε αφήνοντας τους Πρώσσους, που είχαν πλησιάσει αρκετά, να ασχοληθούν με το εχθρικό πεζικό. Με ρυθμούς βολής 4-5 βολών το λεπτό έναντι το πολύ 2 από τους Αυστριακούς, η παράταξη των τελευταίων διαλύθηκε κάτω από τα καταστρεπτικά πυρά.
Οι Πρώσσοι είχαν 5.000 σχεδόν νεκρούς και τραυματίες -το ένα τέταρτο της δύναμής τους- έναντι 4.500 Αυστριακών αλλά η πρώτη νίκη ήταν δική τους και μαζί τους και η Σιλεσία. Ο Φρειδερίκος ορκίστηκε να μην εγκαταλείψει ποτέ ξανά τον στρατό του, υπόσχεση που κράτησε τα επόμενα 45 χρόνια ενώ αναγνώρισε την απειρία του και την συμβολή του στρατηγού του, λέγοντας “ο Σβέριν ήταν το σχολείο μου”.
