Το Meteor «Mk.III (G-41C)» ήταν ο πρώτος τύπος που τέθηκε σε πλήρη παραγωγή. Κατασκευάστηκαν 210 μονάδες, με τις παραδόσεις να ξεκινούν τον Δεκέμβριο του 1944 και να ολοκληρώνονται το 1947. Συντόμως, όλα τα Mk.I αντικαταστάθηκαν από το Mk.III το οποίο είχε μεγαλύτερη χωρητικότητα καυσίμων. Τα πρώτα δεκαπέντε διέθεταν κινητήρες Rolls-Royce W.2B/Welland I, ενώ τα υπόλοιπα εφοδιάστηκαν με Rolls-Royce Derwent I. Οι βαρύτεροι κινητήρες όξυναν το παλαιότερο πρόβλημα της ισορροπίας, το οποίο επιλύθηκε πιο μετά με την αύξηση του έρματος.
Οι πιλότοι εξετίμησαν την πρόσθετη ισχύ του Mk.III, καθώς και τη βελτιωμένη ορατότητα με τη νέα καλύπτρα. Ωστόσο, τα πηδάλια κλίσεως είχαν βαρύνει για την αποτροπή της υπερβολικής πιέσεως στις πτέρυγες κατά τους ελιγμούς. Αυτό έκανε την πτήση του αεροσκάφους αρκετά κουραστική. Το συγκεκριμένο πρόβλημα δεν υφίστατο στο Mk.I, αλλά σε γενικές γραμμές το αεροπλάνο άφησε τους χειριστές λίαν ικανοποιημένους.
Τέσσερα εξ αυτών εστάλησαν τον Ιανουάριο του 1945 στη 2η Τακτική Πολεμική Αεροπορία, όπου συμμετείχαν σε αποστολές έως τις αρχές Μαΐου του 1945. Το κύριο καθήκον τους ήταν η προστασία του αεροδρομίου του Melsbroek στο Βέλγιο, από όπου επιχειρούσαν. Σε δεύτερο ρόλο, εφορμούσαν εναντίον χερσαίων στόχων, χωρίς όμως ποτέ να λάβουν μέρος σε αερομαχίες. Συνολικά, κατέστρεψαν 46 γερμανικά αεροσκάφη, όλα στο έδαφος. Οι ίδιοι οι πιλότοι επιθυμούσαν διακαώς να αντιμετωπίσουν τα Messerschmitt Me 262, αλλά είχαν σαφείς εντολές να μην ίπτανται πέρα από τις εχθρικές γραμμές, υπό το φόβο πιθανής καταρρίψεώς τους. Η RAF δεν ήθελε κανένα από τα αεριωθούμενά της να γίνει αντικείμενο ερεύνης και εξετάσεως από τους Γερμανούς. Καθώς το πέρας του πολέμου πλησίαζε και τα γερμανικά αποθέματα καυσίμων τέλειωναν, οι πτήσεις της Luftwaffe περιορίστηκαν σημαντικά, οπότε μειώθηκαν στο ελάχιστο και οι πιθανότητες αερομαχιών μεταξύ των δύο νεοεμφανιζομένων jet αεροσκαφών.
Κάποια Meteors βάφτηκαν λευκά κατά τη διάρκεια του χειμώνα 1944-1945, όχι μόνο ως καμουφλάζ, αλλά και για την αποφυγή του ενδεχομένου να δεχθούν φίλια αντιαεροπορικά πυρά, αφού οι πυροβολητές θα μπορούσαν να τα θεωρήσουν γερμανικά jets. Εχθρικά πυρά δέχτηκαν μεν, αλλά δεν υπήρξε καμία κατάρριψη. Παρ’όλα αυτά, υπήρξαν Meteors που απωλέσθησαν σε αεροπορικά ατυχήματα, και κάποια εξ αυτών ήταν θανατηφόρα.
Αμέσως μετά τον πόλεμο στην Ευρώπη, εξετάσθηκε η μετατροπή μερικών Mk.III σε φωτοαναγνωριστικά, αλλά ακόμη η συνολική απόδοσή τους δεν ήταν ανώτερη από αυτήν των Spitfire PR.XIX, ενώ η εμβέλειά τους ήταν σίγουρα μικρότερη. Η ιδέα δεν ευόδωσε, αλλά ούτε και ξεχάστηκε.
Δύο Mk.III διετέθησαν για δοκιμές απονηώσεως και προσνηώσεως στα HMS Illustrious και HMS Implacable. Το Βασιλικό Ναυτικό δεν απογοητεύτηκε από τα αποτελέσματα, αλλά θεώρησε πως δεν ήταν ακόμη καιρός να προχωρήσει σε σχετική παραγγελία, στρεφόμενο τελικά στον εξοπλισμό του με Supermarine Attackers.
Oι εκδόσεις F.4, FR.5, T.7
Κατ’ουσίαν, το Mk.III ήταν μια βελτίωση του προκατόχου του χωρίς ουσιώδεις τροποποιήσεις. Μερικά μόνο από τα τελευταία που βρήκαν από τα εργοστάσια της Gloster, έφεραν μακρύτερα ατρακτίδια κινητήρων. Αυτό από μόνο του επέφερε αύξηση της ταχύτητας σε υψόμετρο κατά 75 μίλια/ώρα, χωρίς να έχουν αλλάξει οι κινητήρες, οι οποίοι δεν σταμάτησαν να εξελίσσονται. Σε ένα δοκιμάστηκε ο νέος Rolls-Royce Derwent 5, όπου αποτέλεσε το πρωτότυπο της επομένης εκδόσεως, του “F.4” (Fighter Mark 4). Να αναφέρουμε εδώ παρενθετικά πως η RAF είχε εν τω μεταξύ περάσει από τους ρωμαϊκούς σε αραβικούς αριθμούς.
Μετά το τέλος του πολέμου, καταπονημένη πια η Βρετανία ψυχικώς και οικονομικώς, δεν θα είχε τη διάθεση για εμπλοκή σε νέους πολέμους. Ως εκ τούτου, δεν υπήρξε κατεπείγουσα ανάγκη για την παραγωγή βελτιωμένων εκδόσεων του Meteor. Η Gloster, υπό τας εντολάς του Υπουργείου Αεροπορίας, συνέχισε μεν να τροποποιεί το αεριωθούμενο, χωρίς όμως να δημιουργήσει έναν καινούριο τύπο. Σε ένα πρωτότυπο F.4 αφαιρέθηκαν τα όπλα του και οι κινητήρες αναβαθμίστηκαν. Έτσι πέτυχε νέο παγκόσμιο ρεκόρ ταχύτητας στις 7 Νοεμβρίου 1945, φτάνοντας τα 606 μίλια/ώρα.
Οι Αμερικανοί προετοίμαζαν στο ενδιάμεσο το Lockheed Shooting Star για να σπάσουν το βρετανικό ρεκόρ. Η RAF, από πλευράς της, ζήτησε μια σειρά τροποποιήσεων του F.4, με την κυριότερη εκ των οποίων να αφορά τις πτέρυγες, μειώνοντας το άνοιγμά τους κατά 1,47 μέτρα και πετυχαίνοντας έτσι νέο παγκόσμιο ρεκόρ ταχύτητας στις 7 Σεπτεμβρίου του 1946. Το αεροπλάνο έπιασε τα 616 μίλια/ώρα. Η νέα αυτή παραλλαγή κυκλοφόρησε τελικά το 1947. Διέθετε τους Derwent 5, τις μικρότερες πτέρυγες, ελαφρύτερα πηδάλια κλίσεως, συμπιεζόμενο πιλοτήριο, ενώ είχε και δυνατότητα τοποθετήσεως εξωτερικών δεξαμενών, μία σε κάθε πτέρυγα. Συνολικά κατασκευάστηκαν 535 μονάδες για τη RAF, με τις 48 από αυτές να παράγονται από την Armstrong-Whitworth. Το F.4 έγινε εξαγώγιμο προϊόν το 1947 στην Αργεντινή, το Βέλγιο, τη Δανία, Αίγυπτο και Ολλανδία.
Τα F.4 αξιολογήθηκαν επίσης και για ανεφοδιασμό κατά την πτήση, αλλά δεν πέρασαν ποτέ στην παραγωγή. Άλλες παραλλαγές προερχόμενες από το συγκεκριμένο τύπο ήταν το FR.5 (Fighter-Reconnaissance Mark 5) όπου δοκιμάστηκε πτητικώς τον Ιούλιο του 1949. Διέθετε δύο κάμερες στο οπίσθιο τμήμα της ατράκτου και μία στο ρύγχος. Εκείνη όμως η πρώτη πτήση ήταν και η τελευταία του, όπου καταστράφηκε πετώντας με υψηλή ταχύτητα σε χαμηλό υψόμετρο, χωρίς ο πιλότος να προλάβει να σωθεί. Η έκδοση του φωτοαναγνωριστικού αναβίωσε πάντως αργότερα.
Ενώ το F.6 δεν υλοποιήθηκε ποτέ, παραμένοντας μόνο ως σχέδιο, δε συνέβη το ίδιο με τη διθέσια παραλλαγή T.7 (Trainer Mark 7) που ετέθη σε παραγωγή και χρησιμοποιήθηκε από τη RAF για πολλά χρόνια. Δεδομένου ότι το Meteor ήταν το πρώτο εξαγώγιμο αεριωθούμενο, οι παραγγελίες των ξένων πολεμικών αεροποριών περιελάμβαναν συχνότατα και κάποια T.7 για την εκπαίδευση του προσωπικού. Συνολικά, κατασκευάστηκαν 650 μονάδες.
Οι υπόλοιπες εκδόσεις έως την απόσυρσή του
Έχοντας καλύψει τις εκδόσεις του Gloster Meteor έως το πέρας του πολέμου, θα αναφέρουμε κάτοθι επί τροχάδην τις υπόλοιπες κατά τα έτη που ακολούθησαν:
| Gloster Meteor F.8. Κατασκευάστηκε σε 1.183 μονάδες | Mαχητικό, παραλλαγή του F.4. Έφερε κινητήρες Rolls-Royce Derwent 8 και διέθετε αυξημένη χωρητικότητα καυσίμων. Εξήχθη σε Αυστραλία, Βέλγιο, Βραζιλία, Δανία, Αίγυπτο, Ισραήλ, Ολλανδία και Συρία. |
| Gloster Meteor F.8 με τον πιλότο σε πρήνη θέση (1 μονάδα) |
Kατασκευάστηκε μόνο ένα πειραματικό (τροποποίηση του F.8) από την Armstong Whitworth, πιστεύοντας πως η πρήνη θέση του πιλότου θα αύξανε τις αντοχές του στις δυνάμεις της βαρύτητας. |
| Gloster Meteor FR.9
(126 μονάδες) |
Αναγνωριστικό, παραλλαγή του F.8, που δημιουργήθηκε κατά παραγγελία της RAF. Δόθηκε αργότερα μεταχειρισμένο στο Ecuador, το Ισραήλ και τη Συρία. |
| Gloster Meteor PR.10 (59 μονάδες) |
Φωτοαναγνωριστικό, άνευ οπλισμού, προερχόμενο από το F.8, όπου χρησιμοποιήθηκε μόνο από τη RAF. |
| Gloster Meteor F.21 Sea Vampire (6 τροποποιημένα) | Αποτέλεσε μετατροπή του F.3 για δοκιμές προσνηώσεως σε αεροπλανοφόρα. |
| Gloster Meteor NF.11
(314 μονάδες) |
Νυχτερινό μαχητικό προερχόμενο από το T.7. Διέθετε AI ραντάρ, μακρύτερη άτρακτο, ενώ ο οπλισμός του μεταφέρθηκε στις πτέρυγες. Κατασκευάστηκε από την Armstrong Whitworth και εξήχθη στο Βέλγιο, τη Δανία και τη Γαλλία. |
| Gloster Meteor NF.12 (100 μονάδες) |
Αποτέλεσε παραλλαγή του NF.11 και διέθετε μακρύτερο ρύγχος, στο οποίο ήταν εγκατεστημένο το ραντάρ US APS.21. Χρησιμοποιήθηκε μονάχα από τη RAF. |
| Gloster Meteor NF.13
(40 μονάδες) |
Ήταν η τροπική έκδοση του NF.11. Δημιουργήθηκε από την Armstrong Whitworth για τη RAF με σκοπό την αντικατάσταση του DH Mosquito. Δόθηκε μεταχειρισμένο στην Αίγυπτο, τη Γαλλία, τη Συρία και το Ισραήλ. |
| Gloster Meteor NF.14 (101 μονάδες) |
Αποτέλεσε την τελευταία παραλλαγή του NF.11. Διέθετε επίμηκες ρύγχος και διμελές πλήρωμα. Κατασκευάστηκε αποκλειστικά για τη RAF. |
| Gloster Meteor TT.20
(24 μετατρεπόμενα) |
Δημιουργήθηκαν από την Armstrong Whitworth για τη ρυμούλκηση στόχων και παραδόθηκαν στο βασιλικό Ναυτικό. Τέσσερα από αυτά δόθηκαν στη Δανία. |
| Gloster Meteor U.15 (92 μονάδες) |
Κατασκευάστηκαν για τον ίδιο ακριβώς σκοπό και αποτέλεσαν τροποποιήσεις των F.4. |
| Gloster Meteor U.16
(108 μονάδες) Gloster Meteor U.21 (24 μετατρεπόμενα) |
Ήταν μετασκευασμένα F.8. Tα U.21 κατασκευάστηκαν για την Αυστραλία. |
| Gloster Ground Attack Fighter (μία μονάδα) |
Ήταν, κα’τουσίαν F.8 με πυραυλική ενισχυτική ώση κατά την απογείωσή του. |
Το Meteor είναι αξιομνημόνευτο για τη σημασία του ως το πρώτο συμμαχικό μαχητικό τζετ που ετέθη εν υπηρεσία, καθώς και για τις μακροχρόνιες υπηρεσίες που παρήξε στη RAF και πολλές άλλες χώρες. Σίγουρα, ήταν ξεπερασμένο μέχρι τη δεκαετία του 1950 και παρέμεινε μόνο στην παραγωγή και το σέρβις, αφού δεν υπήρχε ακόμη κάτι ανώτερο. Ήταν το jet πρώτης γενιάς που έθεσε τις σταθερές βάσεις για τη συνέχεια. Τα Meteors συνέχισαν να αργότερα να ίπτανται ως στόχοι και μερικά πλέον εξακολουθούν να ανεβαίνουν στον ουρανό για αεροπορικές επιδείξεις.
