Το Lockheed Hudson υπήρξε ένα από τα πιο σημαντικά αεροσκάφη κατά τα πρώτα χρόνια του B’ Παγκοσμίου Πολέμου, αποτελώντας τον κορμό της Παράκτιας Διοίκησης της RAF τουλάχιστον μέχρι το 1942. Η ιστορία του ξεκινάει από την αποστολή μιας βρετανικής επιτροπής στις Ηνωμένες Πολιτείες τον Απρίλιο του 1938 για την αγορά ενός εκπαιδευτικού των πληρωμάτων του Avro Anson, του πρώτου μονοπλάνου στην υπηρεσία της RAF και του πρώτου με αναδιπλούμενους τροχούς. Στα μέσα της δεκαετίας του 1930, ήταν ένα από τα ταχύτερα αεροσκάφη της εποχής του, το οποίο τέθηκε σε υπηρεσίες ναυτικής αναγνώρισης.
Η μετατροπή του Μοdel 14 «Super Electra» σε Lockheed Hudson
Δύο μήνες προ της αφίξεως των Βρετανών, η Lockheed είχε ξεκινήσει να διερευνά το ενδεχόμενο μετατροπής της πολιτικής εκδόσεως του «Super Electra» σε βομβαρδιστικό, έχοντας μάλιστα προτετοιμάσει και το σχετικό σχέδιο.
Lockheed Model 14 «Super Electra»: o πολιτικός πρόδρομος του στρατιωτικού Hudson
Μέσα σε πέντε ημέρες κατασκεύασε μια πλήρους κλίμακος μακέτα του προτεινόμενου αεροσκάφους όπου παρουσίασε στην επιτροπή των Βρετανών. Σε αυτήν είχε περάσει και μια σημαντική αλλαγή με δύο πυργίσκους (στο ρύγχος και τη ράχη), ενώ ο χώρος του πλοηγού προσαρμόστηκε πίσω από τις πτέρυγες. Λόγω προβλημάτων πλοηγήσεως πάνω από θάλασσα, οι Βρετανοί ήθελαν τον πλοηγό σε διαφανές ρύγχος για βελτίωση της ορατότητας και της επικοινωνίας του με τον πιλότο.
Οι προβλεπόμενες επιδόσεις του νέου αεροσκάφους ακούγονταν άκρως ικανοποιητικές, οπότε οι Βρετανοί έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον για την αγορά του. Το Hudson Mk.I (όπως λεγόταν το νέο σχέδιο) παρουσιαζόταν κατά 100 χλμ. ταχύτερο από το Avro Anson, μπορούσε να μεταφέρει τετραπλάσιο φορτίο βομβών και διέθετε υπεδιπλάσια εμβέλεια. Προοριζόταν για αναγνωριστικές αποστολές, ενώ το Anson θα γινόταν εκπαιδευτικό πλοηγών. Μετά από δύο μήνες διαπραγματεύσεων στο Λονδίνο, στις 23 Ιουνίου του 1938 έκλεισε τελικώς συμβόλαιο παραγγελίας 200 αεροσκαφών, κόστους £17.000 έκαστο.
Το Hudson Mk.I τροφοδοτείτο με δύο Wright GR-1820-G102A, παρέχοντας ισχύ 1.100 ίππων κατά την απογείωση. Θα έφερε τέσσερα πολυβόλα των 7,62 χλστ. (δύο σταθερά στο ρύγχος και δύο στο ραχιαίο πυργίσκο). Το ωφέλιμο φορτίο μεταφερόταν εσωτερικά, σε καταπακτή βομβών κάτω από το πιλοτήριο. Οι εργασίες προχωρούσαν ταχέως και η παρθενική του πτήση ολοκληρώθηκε στις 10 Δεκεμβρίου του 1938 με σχεδόν μηδαμινά προβλήματα. Δύο μήνες αργότερα, οι Βρετανοί παρέλαβαν το πρώτο της παραγγελίας, το οποίο μεταφέρθηκε αρχικώς στο εργοστάσιο της Boulton Paul για την εγκατάσταση του ραχιαίου πυργίσκου και κατόπιν υποβλήθηκε σε εκτεταμένες δοκιμές.
Το Μάϊο του 1939, το Hudson έφτασε στη 224η Μοίρα Παράκτιας Διοίκησης της RAF. Είχαν ήδη βγει από το εργοστάσιο 48 αεροσκάφη, όταν τον επόμενο μήνα η Lockheed παρέλαβε νέο συμβόλαιο για 50 ακόμη, υπό τον όρο ότι η παράδοση και των 250 κομματιών θα γινόταν έως τα Χριστούγεννα του 1939. Αυτή η παραγγελία αποτέλεσε κομβικό σημείο για τη Lockheed, εγκαθιδρύοντάς την ως άκρως υπολογίσιμη κατασκευάστρια στρατιωτικών αεροπλάνων. Η εταιρεία αύξησε το εργατικό της δυναμικό για να μπορέσει να επιταχύνει την παραγωγή. Συνολικά 2.941 κομμάτια θα φτιάχνονταν ως το Μάϊο του 1943 για μονάδες της Βρετανίας, της Αυστραλίας, της Νέας Ζηλανδίας, του Καναδά, καθώς και της USAAF και του Αμερικανικού Ναυτικού.
Το Hudson στον πόλεμο
Με τον πόλεμο προ των πυλών, η Βρετανία εισήχθη σε κατάσταση πλήρους ετοιμότητος, ξεκινώντας στις 24 Αυγούστου του 1939 περιπολίες επάνω από το Βόρειο Ατλαντικό. Στις 4 Σεπτεμβρίου του ιδίου έτους, ένα Hudson της 224ης Μοίρας ενεπλάκη σε ατελέσφορη αερομαχία με ένα Do.18. Ήταν η πρώτη φορά που η RAF ερχόταν αντιμέτωπη με τη Luftwaffe.
Δύο μήνες αργότερα (συγκεκριμένως στις 10 Νοεμβρίου), δύο Hudsons της 220ης Μοίρας κατεγράφησαν ως τα πρώτα αεροσκάφη της Παράκτιας Διοίκησης που πέτυχαν κατάρριψη γερμανικού. Αυτό ήταν ήταν ένα Do.18 το οποίο συνετρίβη σε αναγκαστική προσγείωση, έχοντας δεχθεί βολές εχθρικών πυρών. Ήταν επίσης το πρώτο αεροπλάνο της Luftwaffe που καταρρίπτετο από αεροσκάφος αμερικανικής σχεδίασης και κατασκευής. Κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους του πολέμου, το Hudson σημείωσε το καλύτερο ποσοστό πτήσης-απωλειών από κάθε άλλο αεροπλάνο πρώτης γραμμής της RAF. Αυτό οφείλεται και στο γεγονός του ότι οι κύριοι αντίπαλοί του ήταν κατά βάση το Dornier Do.18 και το υδροπλάνο Heinkel He.115.
Στο μεγαλύτερο μέρος του πρώτου έτους του πολέμου, το Hudson χρησιμοποιήθηκε ως αναγνωριστικό, περιπολώντας επάνω από τη Βόρεια Θάλασσα για την αποτροπή ενδεχομένων γερμανικών επιδρομών σε ναυτικές βάσεις της ανατολικής ακτής. Έτσι, βρέθηκε πολλάκις απέναντι σε αεροσκάφη παρομοίων καθηκόντων, ενώ συμμετείχε και σε επιθέσεις εναντίον εχθρικών πλοίων και U-boats. Γενικώς πάντως, οι ανθυποβρυχιακές επιχειρήσεις του έως τα μέσα του 1941 ήταν λίαν περιορισμένες.
Σπουδαιότατο ρόλο είχαν τα Hudsons της 233ης Μοίρας και στην αναζήτηση του Altmark, ενός ανεφοδιαστικού του γερμανικού θωρηκτού Graf von Spee, που επέστρεφε στη Γερμανία με Βρετανούς αιχμαλώτους. Το Altmark εντοπίστηκε την 16η Φεβρουαρίου στο Josing Fjord της Νορβηγίας, και εστάλη εναντίον του το αντιτορπιλικό HMS Cossack όπου πέτυχε την απελευθέρωσή τους.
Μετά τη γερμανική εισβολή του Απριλίου του 1940, μονάδες των Hudsons επέστρεψαν στη Νορβηγία υπό διαφορετικές συνθήκες. Εκτελούσαν καθημερινές πτήσεις, αναλαμβάνοντας ακόμη και νυχτερινούς βομβαρδισμούς χερσαίων στόχων. Την ίδια περίοδο, μία ακόμη Μοίρα, η 269η, εξοπλίστηκε με Hudsons. Μεταξύ των πρώτων αποστολών της ήταν και η προσβολή στόχων στο Scharnhorst του Τρόντχαϊμ κατά την 11η Ιουνίου του 1940. Το αποτέλεσμα ήταν η απώλεια δύο από τα έντεκα αεροσκάφη της που ενεπλάκησαν.
