Πολλές ήταν οι προκλήσεις για το Μe 262, αφού οι ναζιστικές απαιτήσεις απέβλεπαν στην κατασκευή ενός υπερ-μαχητικού όπου θα άλλαζε τη ροή ολοκλήρου του πολέμου. Η κυριότερη εξ αυτών αφορούσε τους Junkers Jumo, καθώς η έως τότε δυσλειτουργία τους έφερνε σοβαρά εμπόδια στην έναρξη της μαζικής παραγωγής του. Οι συγκεκριμένοι προορίζονταν επίσης και για το Αrado Ar 234 «Βlitz», το οποίο ταίριαζε περισσότερο στους οραματισμούς του Χίτλερ για ένα turbojet μαχητικό-βομβαρδιστικό. Αυτά, συνεπώς, επιφόρτιζαν με περισσότερες ευθύνες τους μηχανικούς της Junkers για την ταχύτατη δημιουργία και παραγωγή ικανών και αξιόπιστων κινητήρων.
Η ακόμη πρώϊμη και περίπλοκη νέα τεχνολογία καθιστούσε το Μe 262 μια πολεμική μηχανή σαφώς περιορισμένων δυνατοτήτων, απέχοντας μακράν των ναζιστικών φιλοδοξιών για το απόλυτο όπλο. Στα όποια προβλήματα, προστίθεντο επίσης και η μικρή διάθεση κατασκευαστικών υλικών, καθώς και η έλλειψη εξειδικευμένου προσωπικού, το οποίο αναγκαζόταν να εργάζεται υπογείως λόγω των ακατάπαυστων εναερίων βομβαρδισμών. Γι’αυτό, καμία σκέψη για μαζική παραγωγή δεν μπορούσε να γίνει νωρίτερα από τον Απρίλιο του 1944. Έως τότε, το αεριωθούμενο μπορούσε να φτάσει ταχύτητες των 540 μιλίων την ώρα, περνώντας κατά πολύ οποιοδήποτε άλλο μαχητικό ή αναχαιτιστικό των Συμμάχων.
Τέτοιες σκέψεις άρχισαν να γίνονται κατόπιν της κατασκευής δεκαέξι μαχητικών τον Απρίλιο και επτά ακόμη τον επόμενο μήνα. Τα ισχυρά πυροβόλα του Μe 262 μπορούσαν σε μία μόνο έφοδο να καταρρίψουν βαρύ εχθρικό βομβαρδιστικό, οπότε τα ανώτατα στελέχη της Luftwaffe πείσθηκαν πως είχαν πια στα χέρια τους αυτό που ζητούσαν για να δώσουν στον πόλεμο νέες διαστάσεις.
Πρόβλημα όμως ήταν και ο χρόνος που απαιτείτο για την εκπαίδευση πιλότων επάνω σε turbojet αεροσκάφη. Λόγω αυτού, όσα Μe 262 βγήκαν από το εργοστάσιο, αποφασίστηκε να μετατραπούν σε διθέσια, με το πρώτο να παραδίδεται τον Ιούλιο του 1944. Η απόφαση απέφερε κάποιους καρπούς με την πρώτη επιτυχία του νέου αεριωθουμένου να καταγράφεται προς το τέλος του μηνός (συγκεκριμένως στις 24 Ιουλίου), καταρρίπτοντας ένα de Havilland «Mosquito». Αντιστρόφως, η πρώτη απώλεια ενός Μe 262 έλαβε χώρα στις 28 Αυγούστου μετά από αερομαχία με δύο Republic P-47 «Thunderbolts».
Η εμμονή του Χίτλερ με τη μετατροπή του Me 262 σε μαχητικό-βομβαρδιστικό
Η επιθυμία του Χίτλερ για το Μe 262 με την ιδιότητα του Sturmvogel δεν είχε παρέλθει. Το Μάϊο του 1944, σε συνάντησή του με τα ανώτατα στελέχη του επιτελείου, ενημερώθηκε πως δεν είχε καν ξεκινήσει οιαδήποτε ενέργεια προς αυτήν την κατεύθυνση. Ως αποτέλεσμα, έκτακτη διαταγή εξεδόθη για προτεραιότητα σε μαχητικό-βομβαρδιστικό – έναντι αυτής ενός μαχητικού αποκλειστικά – χωρίς την ελάχιστη καθυστέρηση. Οι σχετικές μετατροπές είχαν μέγιστο βαθμό δυσκολιών, αλλά οι σχεδιαστές της Messerschmitt δεν μπορούσαν να υπαναχωρήσουν. Αυτές απαιτούσαν αύξηση των καυσίμων για μακράς εμβελείας αποστολές και μείωση του βαρέως οπλισμού κατά δύο πυροβόλα με σκοπό την διόρθωση της αστάθειας του αεροσκάφους, κυρίως κατά τη ρίψη βομβών. Οι αλλαγές βέβαια που επήλθαν κατέστησαν το αεριωθούμενο σαφώς βαρύτερο, επιρρεάζοντας και τα πτητικά χαρακτηριστικά του. Πιο έμπειροι και ικανοί πιλότοι απαιτούνταν τώρα για το χειρισμό του.
Ωστόσο, οι εργασίες του αμιγώς μαχητικού δεν διεκόπησαν εντελώς. Οι αρνητικές όμως εξελίξεις του πολέμου ώθησαν τους Γερμανούς στην άμεση επιστράτευση του νέου αεροσκάφους για κάλυψη ρόλων αναγνωριστικού και νυχτερινού μαχητικού προς το τέλος του 1944. Τα μεν αναγνωριστικά εφοδιάστηκαν με συστήματα καμερών, χάνοντας έτσι μέρος του οπλισμού τους. Τα δε νυχτερινά μαχητικά ξεκίνησαν αρχικώς αποστολές δίχως ραντάρς, τα οποία εγκαταστάθηκαν λίγο πιο μετά στη διθέσια έκδοσή τους. Ήταν ευκόλως αναγνωρίσιμα από τις τύπου «Antler» κεραίες στο ρύγχος τους.
Το νέο γερμανικό αεριωθούμενο σε συμμαχικά χέρια
Την ίδια περίοδο, οι συμμαχικές δυνάμεις είχαν την τύχη να βρουν κάποια καταρριφθέντα Me 262. Τα πρώτα εστάλησαν άμεσα στη Βρετανία για εξονυχιστικούς ελέγχους. Επιπρόσθετες πληροφορίες αντλήθηκαν επίσης από Γάλλους τεχνικούς στα εργοστάσια κατασκευής τους εγκατεστημένα στην κατεχομένη Γαλλία. Έτσι οι Σύμμαχοι μπόρεσαν να μάθουν αρκετά για το αεροπλάνο, αντιπαραβάλλοντας τα διαθέσιμα στοιχεία με τα έως τότε δικά τους επιτεύματα στην Αμερική και τη Βρετανία.
Παρ’ότι δεν υπήρχε ακόμη στους ουρανούς κάποιο αντίστοιχο δικό τους, κατόρθωσαν, μολαταύτα, να αντιληφθούν τις αδυναμίες του γερμανικού αεριωθουμένου στην απογείωση και προσγείωσή του. Η αλήθεια πάντως είναι πως οι σχηματισμοί βομβαρδιστικών ήταν εν γένει στο έλεος των Me 262, όπως και τα συμβατικά μαχητικά συνοδείας, τα οποία απλώς περιορίζονταν στη διαφυγή τους μετά από πολλαπλές μανούβρες. Οι τακτικές επιθέσεως συνήθως πραγματοποιούνταν με κατάδυση από ψηλά, αλλά αυτές εμπεριέκλειαν τον κίνδυνο της διαρραγής των πτερύγων λόγω των υπερβολικών, για τα δεδομένα της εποχής, ταχυτήτων.
Ως βομβαρδιστικό, το Me 262 με το μακρύτερο ρύγχος είχε περιορισμένες καταδυτικές ικανότητες, αλλά και μειωμένη ορατότητα του στόχου. Οι πιλότοι είχαν εκπαιδευτεί στη ρίψη βομβών από ύψος άνω των 3.000 ποδιών, ώστε να έχουν μια ασφαλή απόσταση από το έδαφος για την ακόλουθη αναρρίχησή τους.
Το Μe 262 μπαίνει σε γραμμή παραγωγής
Οι ανηλεείς συμμαχικοί βομβαρδισμοί ανάγκασαν τους Γερμανούς στην κατασκευή και συναρμολόγηση του αεριωθουμένου σε δασώδεις και καλά καμουφλαρισμένες περιοχές, εκτός βιομηχανικών ζωνών. Από το καταφύγιό τους έβγαιναν μόνο για τις σχετικές πτητικές και βαλλιστικές δοκιμές, χρησιμοποιώντας αυτοκινητοδρόμους μακρυά από αεροδρόμια.
Και πάλι όμως δεν μπορούσε να υπάρξει απόλυτη ασφάλεια. Δεν ήταν μεμονωμένες οι περιπτώσεις που κάποια βομβαρδίζονταν κατά τη μεταφορά τους με τραίνα, όποτε τύγχανε το σιδηροδομικό δίκτυο να γίνεται στόχος συμμαχικών αεροσκαφών. Άλλα πάλι καταστρέφονταν από τους ιδίους τους Γερμανούς, όταν υπήρχαν πληροφορίες παρουσίας συμμαχικών στρατευμάτων σε κοντινή απόσταση. Συνήθως, ο ρυγχαίος οπλισμός αφαιρείτο στο σύνολό του και μεταφερόταν αλλού, ώστε να τοποθετηθεί σε άλλα αεροσκάφη. Παρομοίως, αφαιρούνταν και οι κινητήρες για την εγκατάστασή τους σε άλλα αεροπλάνα. Δεν είναι ελάχιστες οι φωτογραφίες κατεστραμμένων Μe 262 σε απόμακρες περιοχές από φίλια εκρηκτικά ή εχθρικές βόμβες.
Βάσει των πηγών, κάπου 1.400 παρήχθησαν συνολικά, με κάποια από αυτά να κατασκευάζονται, μαζί με τους κινητήρες τους, επί Τσεχοσλοβακικού εδάφους. Συνολικά ετέθησαν σε υπηρεσία κάπου 200 μόνο αεριωθούμενα, λόγω καταστροφής των υπολοίπων. Το νούμερο είναι ενδεικτικό της καταστάσεως που επικρατούσε πλέον στους ουρανούς της Γερμανίας, με τους Συμμάχους να έχουν πια αποκτήσει ολοσχερή υπεροχή. Τα περισσότερα από όσα γλύτωσαν και μπόρεσαν να πετάξουν ήταν αναγνωριστικά, νυχτερινά μαχητικά και εκπαιδευτικά.
Η ιστορία του Me 262 θα ολοκληρωθεί την Παρασκευή
