Αν και η Συνθήκη των Βερσαλλιών που ακολούθησε, όριζε ρητά την παράδοση όλων των U-Βoats στους νικητές Συμμάχους και απαγόρευε τη μελλοντική κατοχή τους από τους ηττημένους Γερμανούς, η κατασκευή υποβρυχίων δεν έπαυσε, διότι ο Χίτλερ αποκήρυξε το σύμφωνο ειρήνης το 1935. Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε δείξει πως τα υποβρύχια μακράς εμβελείας θα μπορούσαν να καταστούν πανίσχυρα όπλα και όταν ο επόμενος πόλεμος το 1939, επάνω σε αυτήν την παράμετρο βασίστηκαν οι Γερμανοί εξελίσσοντας τα U-Boats ποιοτικώς και ποσοτικώς.
H ζοφερή επανεμφάνιση των U-Boats
Με την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Γερμανία είχε στο στόλο της 57 υποβρύχια υπό τη διοίκηση του Ναυάρχου Karl Dönitz, ο οποίος είχε υπηρετήσει σε U-Βoat την περίοδο 1914-1918. Ο ίδιος είχε σχηματίσει την εντύπωση ότι ο πόλεμος θα κρινόταν στον Ατλαντικό και πίστευε ακράδαντα πως ήταν εις θέσιν να τον κερδίσει με 300 υποβρύχια στη διάθεσή του.
Το Μάϊο του 1940, ο Χίτλερ ενέκρινε έναν άνευ ορίων υποβρύχιο πόλεμο σε κάθε σκάφος που έπλεε στα ύδατα της Μεγάλης Βρετανίας, έχοντας αρχικώς απορρίψει την πρόταση αποφυγής προκλήσεως των Ηνωμένων Πολιτειών. Μόλις κατέλαβε τα στρατηγικά λιμάνια στη Νορβηγία και τη Δυτική Γαλλία, η ναζιστική Γερμανία επεξέτεινε το βελινεκές των U-Βoats της με σκοπό να παραλύσει ολοσχερώς την εμπορική ναυτιλία. Εν αντιθέσει με τις απλές γερμανικές τακτικές του Μεγάλου Πολέμου, τώρα τα U-Βoats κατεδίωκαν τους στόχους τους για αρκετές ημέρες και επιτίθοντο κατά ομάδες, τις οποίες οι Βρετανοί αποκαλούσαν «αγέλες λύκων». Από το καλοκαίρι του 1940 έως την άνοιξη του 1941, κάθε ένα U-Βoat βύθιζε κατά μέσο όρο οκτώ εμπορικά πλοία μηνιαίως.
Αν και τα βρετανικά εμπορικά εντάσσονταν σε νηοπομπές με συνοδεία, τους πρώτους δεκαοκτώ τουλάχιστον μήνες δεν υπήρξε ικανοποιητικό αποτέλεσμα, αφού η τεχνολογία των ραντάρ ήταν ακόμη πρωτόγονη. Τα αεροσκάφη δεν ήταν τόσα πολλά αριθμητικώς, αλλά ούτε είχαν και την απαιτούμενη εμβέλεια ώστε να μπορούν να συνοδεύουν πλοία κατά τη νύχτα. Εν αντιθέσει με τους Συμμάχους που δε διέθεταν επαρκείς πληροφορίες σχετικά με τις κινήσεις των U-Βoats, οι Γερμανοί κατάφερναν και υπέκλεπταν επικοινωνίες μεταξύ αμερικανικών και ευρωπαϊκών ναυτιλιακών ασφαλιστικών εταιρειών. Με αυτόν τον τρόπο μάθαιναν με απόλυτη ακρίβεια τα φορτία των πλοίων, τις ημερομηνίες απόπλου τους, καθώς και τους προορισμούς τους.
Μετά την είσοδο των Ηνωμένων Πολιτειών στον πόλεμο, μια ομάδα από δεκαέξι U-Βoats επιτέθηκε σε εμπορικά πλοία κατά μήκος των αμερικανικών και καναδικών ακτών, στο πλαίσιο της επιχειρήσεως «Drumbeat» (διήρκησε μεταξύ Ιανουαρίου και Αυγούστου του 1942). Εκμεταλλευόμενα τις αδύναμες και αποδιοργανωμένες άμυνες των εχθρών, τα U-Βoats έφτασαν μέχρι τον Κόλπο του Μεξικού. Καραδοκώντας κατά μήκος των ναυτιλιακών λωρίδων της Βορείου Καρολίνας, πέτυχαν τη βύθιση 78 στόχων, σκοτώνοντας έτσι και 1.200 άνδρες του εμπορικού ναυτικού.
Όταν τα αμερικανικά εμπορικά άρχισαν να πλέουν σε υπερατλαντικές νηοπομπές με συνεχή θαλάσσια και αεροπορική συνοδεία, οι γερμανικές επιθέσεις μειώθηκαν δραστικά. Μόλις αποκρυπτογραφήθηκαν οι επικοινωνίες των U-Βoats, εκσυγχρονίσθηκαν τα ραντάρ και αυξήθηκε η αποτελεσματικότητα των βομβαρδισμών αεροσκαφών μακράς εμβελείας και αντιτορπιλικών, οι συμμαχικές δυνάμεις κατόρθωσαν να βυθίσουν 41 U-Βoats το Μάϊο του 1943 (μάλιστα οκτώ από αυτά σε μία μόνο ημέρα). Μετά από τέτοια πανωλεθρία, ο Dönitz έδωσε εντολή στα υποβρύχιά του να υποχωρήσουν και να εκδηλώσουν δράση σε πιο απομακρυσμένες τοποθεσίες, όπως στον Ινδικό Ωκεανό, όπου οι επικείμενοι στόχοι δεν προστατεύονταν από συνοδευτικά πολεμικά.
Τα γερμανικά υποβρύχια επέστρεψαν στις βρετανικές ακτές το 1944, μετά την ανάπτυξη των συστημάτων εξαερισμού που τους επέτρεπαν να κινούνται βαθύτερα, μειώνοντας έτσι την πιθανότητα ανιχνεύσεώς τους από συμμαχικά ραντάρ και αεροσκάφη. Ωστόσο, οι επιτυχίες ήταν και πάλι περιορισμένες, ενώ οι αποτυχίες ακόμη μεγαλύτερες. Μετά την αυτοκτονία του Χίτλερ στις 30 Απριλίου του 1945, ο Dönitz τον διαδέχτηκε για μικρό χρονικό διάστημα και διέταξε τις γερμανικές δυνάμεις να σταματήσουν πάσαν επιχείρηση και να παραδοθούν. Έτσι, 45 U-Βoats που βρίσκονταν εν πλω βγήκαν στην επιφάνεια και προχώρησαν σε λιμάνια που είχαν ορίσει οι Σύμμαχοι.
Κατάληξη
Βάσει των εκτιμήσεων, η ναζιστική Γερμανία έχασε εν συνόλω τα τρία τέταρτα των U-Boats που κατασκεύασε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αν και διέλυσαν σε μεγάλο βαθμό τη συμμαχική ναυτιλία κατά τη διάρκεια και των δύο πολέμων, τα U-Boats έγιναν κι αυτά μεταλλικά φέρετρα στον πυθμένα των ωκεανών για περίπου 30.000 από τους 40.000 ναυτικούς που τα επάνδρωσαν.
