Γράφει ο Ηρακλής Μαρδύρης
Από το τέλος των Ναπολεόντειων πολέμων, μέχρι το 1866, υπήρχαν περίπου 37 ανεξάρτητα γερμανόφωνα κράτη, που συγκροτούσαν τη Γερμανική Συνομοσπονδία. Εκείνη την εποχή εμφανίστηκαν δύο κύριες τάσεις, η Μεγάλη Γερμανική Λύση που ήταν υπέρ της ένωσης όλων των γερμανόφωνων κρατών και εκφραζόταν από την Αυστριακή αυτοκρατορία, και η Μικρή Γερμανική Λύση, που εκφραζόταν από το βασίλειο της Πρωσίας, που προέκρινε την ένωση μόνο των βορείων κρατών, και εξαιρούσε την Αυστρία.
Και τα δύο αυτά κινήματα τροφοδότησαν το γερμανικό εθνικισμό και τη θέληση για δημιουργία έθνους κράτους στα πρότυπα της Ελλάδας, της Σερβίας και της ιταλικής ενοποίησης από τον οίκο της Σαβοΐας. Μοιραία η Αυστρία και η Πρωσία βρέθηκαν σε τροχιά σύγκρουσης και το 1866 ξέσπασε πόλεμος ανάμεσα σε αυτές και τους συμμάχους τους. Η Ιταλία που είχε βλέψεις στην Αυστροκρατούμενη Βενετία, είχε συμμαχήσει με την Πρωσία και μπήκε στον πόλεμο έτοιμη να αρπάξει την ευκαιρία.
Στην Αδριατική θάλασσα ο Ιταλικός στόλος είχε την υπεροπλία. Οι στόλοι αποτελούνταν από ιστιοφόρα, ιστιοφόρα με ατμομηχανές και Ironclads (θωρακοβάρις) που ήταν ατμοκίνητες κανονιοφόροι με θωράκιση στα πυροβολεία και τη γέφυρα, όντας εξέλιξη των πλοίων της γραμμής, τα οποία δεν είχαν θωράκιση. Ο Ιταλικός στόλος παρέτασσε 12 θωρακισμένα και 17 μη θωρακισμένα πλοία, και ο Αυστριακός 7 και 11 αντίστοιχα. Οι Ιταλοί επίσης είχαν στη διάθεση τους το Affondatore που ήταν το μοναδικό πλοίο στη σύγκρουση με κινούμενο πύργο.
Η συνέχεια στο Naval Defence:
