Στα χρόνια της 7ης Σταυροφορίας, οι Φράγκοι σταυροφόροι επιχειρούν ακόμα μια φορά την κατάκτηση των Αγίων Τόπων, εκκινώντας από το μουσουλμανικό βασίλειο της Αιγύπτου. Οι σταυροφόροι αποβιβάστηκαν στο λιμάνι της Νταμιέτα, που οι κάτοικοι της την εγκατέλειψαν πανικόβλητοι. Προέλασαν βιαστικά προς το Κάιρο βοηθούμενοι από την διάλυση του αιγυπτιακού στρατού, από τα νέα του θανάτου του σουλτάνου Αλ Σαλίχ Αγιούμπ.
Ο πανικός περιορίστηκε όταν την διοίκηση ανέλαβαν οι Μαμελούκοι, μια στρατιωτική σέχτα από πρώην σκλάβους. Οι στρατηγοί τους ανασύνταξαν τον αιγυπτιακό στρατό και οργάνωσαν την άμυνα της πόλης Αλ Μανσούρα. Άφησαν τους σταυροφόρους να επιτεθούν και τους απέκλεισαν σε μια στενή κεντρική πλατεία. Οργανώνοντας τον πληθυσμό κύκλωσαν την πλατεία και άρχισαν να βάλλουν κατά των Φράγκων από τις ταράτσες.
Ελάχιστοι σταυροφόροι σώθηκαν και υποχώρησαν άτακτα στη Νταμιέτα. Οι Αιγύπτιοι όμως έπλευσαν με πλοία μέσω των καναλιών και απέκλεισαν το λιμάνι περικυκλώνοντάς τους. Κάπου εκεί σήμανε το τέλος της σταυροφορίας. Ο Γάλλος βασιλιάς, Λουδοβίκος ο 9ος, θα συλληφθεί αιχμάλωτος μαζί με επιφανείς ιππότες του στη μάχη που θα ακολουθήσει (της Φαρισκούρ) τον Απρίλιο.
Αν και οι παπικοί θα προσπαθήσουν να προπαγανδίσουν μια μεγάλη νίκη του Σταυρού, τα νέα θα συνταράξουν την Ευρώπη και μια αυθόρμητη «σταυροφορία των ποιμένων» θα οργανωθεί τον επόμενο χρόνο από έναν γέρο μοναχό που αυτοαποκαλείτο «ο κυρίαρχος της Ουγγαρίας», για τη σωτηρία του Λουδοβίκου.
