Μια κλασσική δυναστική διαμάχη του Μεσαίωνα για την επικυριαρχία στην πλούσια και κομβική επαρχία του Λίμπουργκ, κοντά στην σημερινή Λιέγη του Βελγίου, κατέληξε σε μία από τις μαζικότερες μάχες της Μεσαιωνικής Ευρώπης με πάνω από 9.000 άνδρες, οι 5.000 ιππότες και έφιπποι, να συγκρούονται με πάταγο στο Βόρινγκεν (Worringen ή Woeringen).
Ο θάνατος του δουκός του Λίμπουργκ, Βάλεραν του 4ου, χωρίς απογόνους, κληροδότησε την επαρχία στον γαμπρό του, Ρέγκιναλντ του Γκουέλντερς. Με τον βασιλιά Ρούντολφ των Αψβουργών να τον αναγνωρίζει το ζήτημα έδειχνε να έληγε εδώ. Όταν όμως κι ο Ρέγκιναλντ έμεινε άκληρος, με τον θάνατο της γυναίκας του και κληρονομικής διαδόχου του Λίμποργκ, ο ανηψιός του μακαρίτη Βάλεραν, Αδόλφος, ξεσηκώθηκε ζητώντας το δουκάτο για τον ίδιο.
Με τα ήθη της εποχής, ο Ρέγκιναλντ θα μπορούσε να δεχθεί μια συμφωνία με τον Αδόλφο και να του παραχωρήσει το δουκάτο έναντι ανταλλαγμάτων. Όμως, ο Αδόλφος εκχώρησε τα δικαιώματά του στον δούκα του Μπράμπαντ, τον ισχυρό τοπάρχη Ιωάννη. Ο τελευταίος διεκδίκησε α δικαιώματά του προσβάλοντας τον Γκουέλντερς. Δυο συμμαχίες συνεπήγησαν με τους ισχυρούς δούκες της περιοχής να λαμβάνουν μέρη ανάλογα με τα στενά τους συμφέροντα.
Η αναπόφευκτη σύγκρουση έγινε κοντά στην Κολωνία μεταξύ των δουκάτων του Λουξεμβούργου και Γκουέλντερς από τη μία υπό την αρχηγία του επισκόπου Ζήγκφριντ του Βέστερμπουργκ και του Ιωάννη του Μπράμπαντ με τους συμμάχους και βασσάλους του και τις πολιτοφυλακές της Κολωνίας και του Μπεργκ από την άλλη.
Στη μάχη ο ανθός του Λουξεμβούργου αφανίστηκε και ο επίσκοπος Ζήγκφριντ αιχμαλωτίστηκε για να αφεθεί ελεύθερος μετά από ένα χρόνο ενώ 1.100 από τους άνδρες τους σφαγιάστηκαν έναντι 40 από τη μεριά του Μπράμπαντ (οι αδιάκριτες σφαγές αιχμαλώτων μετά τη μάχη ήταν συνηθισμένες στον Μεσαίωνα). Το δουκάτο του Λίμπουργκ πέρασε στον οίκο του Μπράμπαντ, κάνοντάς τον έναν από τους ισχυρότερους της εποχής, η Κολωνία απέκτησε δικαίωμα ανεξάρτητης πόλης, ενώ το Ντύσσελντοφ αναβαθμίστηκε σε πόλη και έγινε πρωτεύουσα του δουκάτου του Μπεργκ.
