Ο βρετανικός στόλος της Μεσογείου ηττάται στα σημεία από τον ηνωμένο στόλο Γαλλίας και Ισπανίας, έξω από το λιμάνι της Τουλών κατά τον πόλεμο της Αυστριακής διαδοχής.
Ο πόλεμος ξεκίνησε όταν ο αυτοκράτορας της Αυστρίας Κάρολος ο 6ος πέθανε χωρίς αρσενικούς διαδόχους, αφήνοντας το στέμμα στην κόρη του, Μαρία Θηρεσία. Ο Κάρολος προβλέποντας το τί θα επακολουθούσε, παραμέρισε τον “Σαλικό” Νόμο που ίσχυε για την αυστριακή μοναρχία και απαγόρευε να περάσει το στέμμα σε θηλυκά τέκνα, και κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες για να το αποδεχθούν οι σύμμαχοι και ανταγωνιστές του.
Οι τελευταίοι έλαβαν μεγάλα ανταλλάγματα και δέχτηκαν τελικά να διαδεχθεί η Μαρία Θηρεσία τον πατέρα της ως αυτοκράτειρα της Αυστρίας. Όταν, ωστόσο, η ώρα ήρθε, οι εχθροί της της αρνήθηκαν κηρύσσοντας τον πόλεμο, προσβλέποντας στον διαμελισμό της Αυστρίας. Ο οκταετής πόλεμος εξελίχθηκε σε μια βεντάλια συγκρούσεων στην Ευρώπη και στις αποικίες των Μεγάλων Δυνάμεων σε ξηρά και σε θάλασσα.
Ισπανία και Βρετανία ήταν από παλιά ανταγωνιστές στη θάλασσα και πολεμούσαν πολλά χρόνια πριν το ξέσπασμα του πολέμου της Αυστριακής Διαδοχής. Οι Βρετανοί πίεσαν σκληρά τον ισπανικό στόλο που μέρος κατέφυγε στο ουδέτερο γαλλικό λιμάνι της Τουλών όπου και αποκλείστηκε από βρετανικά πλοία.
Με την κήρυξη του πολέμου, Ισπανοί και Γάλλοι συμμάχησαν μυστικά σχεδιάζοντας μια συνδυασμένη εισβολή στη Βρετανία συγκεντρώνοντας πλοία και στρατό στη Δουνκέρκη, στις βόρειες γαλλικές ακτές. Προκειμένου να αποσπάσουν την προσοχή του βρετανικού ναυτικού, οι Ισπανοί διατάχθηκαν να επιχειρήσουν να διασπάσουν τον αποκλεισμό της Τουλώνος στη Μεσόγειο, γεγονός που θα συγκέντρωνε την προσοχή των βρετανών εκεί, μακρυά από τη βόρεια Γαλλία.
Έτσι, στις 21 Φεβρουαρίου 1744, ο ισπανικός στόλος της Τουλών, απέπλευσε ακολουθούμενος από τη γαλλική μοίρα. Συνολικά, εικοσιτέσσερα πολεμικά πλοία της γραμμής και τρεις φρεγάτες κινήθηκαν προς τον Ατλαντικό καταδιωκόμενα από τον βρετανικό στόλο της Μεσογείου, του ναυάρχου Τόμας Μάθιους. Την επόμενη μέρα, οι τρεις στόλοι συναντήθηκαν και κινούμενοι γρήγορα άνοιξαν πυρ μεταξύ τους.

Όμως η βρετανική τόλμη και το θράσος δεν απέδωσαν καλά αυτή τη φορά. Τα βρετανικά πλοία ήταν λιγότερα, αλλά οι επικεφαλής τους θεώρησαν πως το μεγαλύτερο μέγεθός τους και το ότι μετέφεραν περισσότερα κανόνια ήταν αρκετά για να κερδίσουν το συγκριτικό πλεονέκτημα. Ωστόσο, έκαναν λάθος.
Ο ναύαρχος Μάθιους αναπτύχθηκε με τα πλοία του σε μεγάλη απόσταση και δέχτηκε τα πυρά των ισπανικών πλοίων πρώτος. Πλησιάζοντας έδωσε την εντολή με τον σηματωρό στα πλοία του να μπουν σε γραμμή μάχης αλλά πριν ολοκληρωθεί η πολύπλοκη αυτή μανούβρα, έδωσε νέα εντολή “αναστρέψατε”, που την ακολούθησαν μερικά μόνο πλοία δημιουργώντας σύγχιση. Τα επικεφαλής πλοία, HMS Amur και HMS Marlborough, δέχτηκαν καταιγισμό πυρών για ώρες με αποτέλεσμα να υποστούν μεγάλες ζημιές. Μια και η Γαλλία δεν ήταν εμπόλεμο έθνος επίσημα, ο γαλλικός στόλος περίμενε και ενώθηκε με τα ισπανικά πλοία προς το τέλος της σύγκρουσης, κατά τις 5 το απόγευμα, όταν η μάχη είχε σχεδόν κριθεί υπέρ των Ισπανών.
Φοβούμενοι μήπως κυκλωθούν και αποδεκατιστούν από τα συνδυασμένα πυρά, οι Βρετανοί αποφάσισαν να διακόψουν και να απεμπλακούν. Αν και οι απώλειες εκατέρωθεν δεν ήταν συντριπτικές (140-150 νεκροί από κάθε πλευρά και 200-470 τραυματίες ενώ κανένα πλοίο δεν βυθίστηκε) η νίκη έστεψε τους Γαλλο-Ισπανούς κυρίους στα σημεία.
Η Ισπανία τίμησε τον ναύαρχό της, Juan Jose Navarro με τον τίτλο “μαρκήσιος της νίκης”. Η υποχώρηση του βρετανικού στόλου από τη Μεσόγειο θα επιτρέψει την αποστολή εφοδίων και ενισχύσεων στην Ιταλία, ενώ ο Βρετανός ναύαρχος Τόμας Μάθιους θα αντιμετωπίσει σοβαρές κατηγορίες στο ναυτοδικείο, που θα του στερήσουν τη διοίκησή του.