Στα χρόνια της Αμερικανικής Επανάστασης, ο γαλλικός στόλος αποτελούσε συχνά τον παράγοντα που καθόριζε τη διαφορά μεταξύ ήττας ή επιβίωσης των Αμερικανών επαναστατών. Τα γαλλικά πλοία όμως, μεταφέροντας πολύτιμα εφόδια και ενισχύσεις για την Αμερική, αντιμετώπιζαν πολλές φορές επιθέσεις Βρετανών πειρατών (privateers) που κρύβονταν στα μικρά και άγονα βρετανικά νησιά της Μάγχης, κυρίως στο Jersey (Υερσέη), με την ανοχή του στέμματος.
Αποφασισμένοι να σπάσουν το “απόστημα” του Jersey και των γειτονικών νησιών, οι Γάλλοι προσπάθησαν σε πολλές περιπτώσεις να τα εξουδετερώσουν αλλά όσο κι αν οι πράκτορές τους συνέλεγαν πληροφορίες, ο στρατός και το ναυτικό δεν μπορούσαν να ξεπεράσουν τις βρετανικές άμυνες. Για παράδειγμα το 1779, μια απόβαση στο Jersey, δέχτηκε τα θεριστικά πυρά της εθνοφρουράς του νησιού και απέτυχε να το καταλάβει.
Οι Βρετανοί οργάνωσαν την εθνοφυλακή σε 3 συντάγματα πεζών και δραγώνων ιππέων και τα ενίσχυσαν με τέσσερα ακόμα συντάγματα τακτικού στρατού, Σκωτσέζων Χαϊλάντερς και από τη νότιο Αγγλία καθώς και ισχυρό πυροβολικό ενώ μια ναυτική μοίρα περιπολούσε κοντά, σε μόνιμη βάση. Τέλος, με πρόταση του κυβερνήτη του νησιού, ο βασιλιάς χρηματοδότησε την οικοδόμηση 30 πύργων στα παράλια, που θα άντεχαν και στα βαρύτερα ναυτικά πυρά και θα ενισχύονταν με πυροβολικό για να απωθήσουν τους εισβολείς.
Το 1781, ο βαρώνος Φιλίπ ντε Ρουλεκούρ, που είχε λάβει μέρος στην επιχείρηση του 1779, έπεισε τον Γάλλο βασιλιά Λουδοβίκο τον 16ο, πως η προηγούμενη αποτυχία ήταν σφάλμα τακτικής και πως με κατάλληλη προετοιμασία και αιφνιδιασμό η άλωση των νησιών ήταν όχι απλά δυνατή αλλά και εύκολη.
Ο ντε Ρουλεκούρ ισχυρίστηκε πως με 2.000 άνδρες θα μπορούσε να κάμψει τις άμυνες των νησιών μέσα σε μια ή δύο μέρες και ο Λουδοβίκος, που είχε να χάσει λίγα αλλά να κερδίσει πολλά, συμφώνησε να του δώσει όσα του ζήτησε τάζοντας του το βαθμό του στρατηγού και το παράσημο του “Κόκκινου Λουδοβίκου”, αν τα κατάφερνε να φτάσει στην πλατεία της πόλης.
Επίσημα, η επιχείρηση εμφανιζόταν ως προσωπική σταυροφορία του ντε Ρουλεκούρ αλλά τα πλοία που θα τον μετέφεραν ανήκαν στο στέμμα της Γαλλίας, τα κανόνια στο κρατικό οπλοστάσιο και οι άνδρες στα βασιλικά συντάγματα, που για τους τύπους “λιποτάκτησαν” λίγο πριν την επιχείρηση.
Στις πρώτες μέρες του Ιανουαρίου του 1781, ενώ στη νήσο Jersey ακόμα στρατιώτες και πολίτες γιόρταζαν, 2.000 Γάλλοι στρατιώτες και οι ναύτες των μεταγωγικών τους πλησίαζαν τις ακτές χωρίς να εντοπιστούν. Η πρώτη ομάδα από 800 άνδρες έφτασε στα Νοτιοδυτικά και οι στρατιώτες προέλασαν κάτω από τη μύτη των παρακτίων φυλακίων. Η δεύτερη ομάδα δεν ήταν τόσο τυχερή: σπρωγμένες από μια τοπική θύελλα, οι βάρκες με 400 άνδρες κομματιάστηκαν στα κοφτερά βράχια και όλοι σχεδόν χάθηκαν. Μια τρίτη ομάδα με 600 παρασύρθηκε από τα ρεύματα και δεν κατάφεραν να ενωθούν με την κύρια δύναμη παρά πολύ αργότερα. Τέλος, η τελευταία ομάδα με 200 άνδρες έφτασε το επόμενο πρωί και έπλευσε απευθείας στο στόμιο του λιμανιού.
Ο ντε Ρουλεκούρ προέλασε ανεμπόδιστος στην πρωτεύουσα St. Helier. Γνωρίζοντας με λεπτομέρειες τη δύναμη των φυλακίων και της φρουράς, την ισχύ πυρός, ακόμα και τα ονόματα των αξιωματικών, απέφυγε τις οχυρωμένες θέσεις των Βρετανών, μπήκε γρήγορα στην πόλη και τοποθετήθηκε σε στρατηγικά σημεία συλλαμβάνοντας τον αντικυβερνήτη, ταγματάρχη Μοζές Κόρμπετ στο κρεβάτι του. Εκεί, με το ξίφος στο χέρι είπε ψέμματα στον Βρετανό αξιωματικό πως είχε καταλάβει το νησί με “χιλιάδες στρατιώτες” και πως για το καλό όλων έπρεπε να διατάξει και την παράδοση όλων των δυνάμεων.
Ο Κόρμπετ σε σύγχιση του είπε πως ως αιχμάλωτος οι διαταγές του ήταν άχρηστες και δεν θα εισακούονταν από τους υφισταμένους του, αλλά μετά από απειλές υπέγραψε το έγγραφο παράδοσης του νησιού. Ο ντε Ρουλεκούρ παρουσίασε το χαρτί αυτό στον διοικητή του κάστρου της Elizabeth, που επόπτευε το λιμάνι, λοχαγό Μαλκάστερ αλλά αυτός αρνήθηκε να παραδοθεί και άνοιξε πυρ κατά των Γάλλων στρατιωτών. Με την άφιξη ενισχύσεων οι Γάλλοι επιτέθηκαν ξανά, αλλά πλέον η φρουρά είχε ενισχυθεί από εθνοφύλακες ενώ τα συντάγματα του βρετανικού στρατού είχαν κινητοποιηθεί.
Τη διοίκηση των βρετανικών δυνάμεων είχε πλέον ο 24χρονος ταγματάρχης Φράνσις Πήρσον, που κάλεσε υπό τα όπλα σχεδόν 2.000 άνδρες κυκλώνοντας τους Γάλλους στην πόλη. Το πρωί οι δύο νεαροί διοικητές αντάλλαξαν μηνύματα με παρόμοιο περιεχόμενο: “οι δυνάμεις τους είχαν το πλεονέκτημα, η αντίσταση θα ήταν μάταιη, παραδοθείτε αμέσως”. Ο ντε Ρουλεκούρ προειδοποίησε πως αν οι Βρετανοί δεν παραδίδονταν, θα κατέκαιγε την πόλη μέσα σε μισή ώρα. Ο ταγματάρχης Πήρσον απάντησε πως θα τους εξόντωνε όλους σε 20 λεπτά!
Οι Βρετανοί άρχισαν να κινούνται σε φάλαγγες από τους λόφους ενώ οι Γάλλοι μετέφεραν τα πυροβόλα του φρουρίου στις παρυφές της πόλης και άνοιξαν πυρ. Η βρετανική γραμμή προέλασε γρήγορα και σε λίγο χρόνο ανέτρεψε τις θέσεις τους. Οι Γάλλοι βρήκαν καταφύγιο στην μικρή πλατεία της πόλης, επιχειρώντας να σταματήσουν τους αντιπάλους τους στα στενά σοκάκια.
Στην κρίσιμη ώρα, οι δύο διοικητές ήταν στην πρώτη γραμμή. Ο ταγματάρχης Πήρσον δέχτηκε μια σφαίρα στην καρδιά και κατέρρευσε. Την διοίκηση ανέλαβε ένας αξιωματικός της Εθνοφυλακής. Και ο Γάλλος διοικητής, ωστόσο, δέχτηκε πλήγμα από βρετανικά πυρά και μεταφέρθηκε εκτός της πόλης. Η γαλλική αντίσταση κάμφθηκε μέσα σε 15 λεπτά, 78 σκοτώθηκαν και 74 τραυματίστηκαν, πολλοί έριξαν τα όπλα και παραδόθηκαν, όταν ο ντε Ρουλεκούρ χτυπήθηκε και οι εναπομείναντες σκόρπισαν προσπαθώντας να φτάσουν στις βάρκες τους. Αρκετοί συνελήφθησαν από Βρετανούς εθνοφύλακες. Μαζί με τους υπολοίπους που παραδόθηκαν εντός της πόλης οι αιχμάλωτοι Γάλλοι έφτασαν τους 600.
Οι Βρετανοί είχαν 15 νεκρούς και 65 τραυματίες. Ο 36χρονος ντε Ρουλεκούρ, θανάσιμα τραυματισμένος κι ο ίδιος, απεβίωσε από τις πληγές του την επομένη. Τα γαλλικά πλοία βλέποντας το μέγεθος της καταστροφής και φοβούμενα την άφιξη του βρετανικού στόλου αποχώρησαν εγκαταλείποντας όλους στην τύχη τους. Ο Πήρσον τάφηκε ως ήρωας στην εκκλησία της πόλης και οι αμυντικοί παράλιοι πύργοι, που είχαν παραγγελθεί, χτίστηκαν στα επόμενα χρόνια, 26 τελικά. Οι Γερμανοί κατέλαβαν τα νησιά το 1940, γκρεμίζοντας πολλούς από αυτούς για να βελτιώσουν τα πεδία βολής των δικών τους όπλων. Σήμερα, ελάχιστοι στέκονται όρθιοι βαμμένοι με έντονα χρώματα θυμίζοντας μια άλλη εποχή.
