Στο 5ο έτος του πολέμου του Πρώτου Συνασπισμού, οι ευρωπαϊκές δυνάμεις που αντιμάχονταν τη Γαλλική Επανάσταση άρχισαν να τίθενται σιγά σιγά εκτός μάχης.
Τρία χρόνια μετά την έναρξη της επανάστασης, με τη σύλληψη του βασιλιά Λουδοβίκου του 16ου, η Βρετανία, η Ισπανία και η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία συνασπίστηκαν για να περιορίσουν τα φαινόμενα έκλυσης του επαναστατικού πνεύματος στους ευρωπαϊκούς λαούς και να αποκαταστήσουν τη μοναρχία στη Γαλλία.
Ο γαλλικός επαναστατικός στρατός όμως άρχισε να κυριαρχεί. Η Αγία Ρωμαϊκή αυτοκρατορία διαλύθηκε, η Ισπανία πέρασε στην ουδετερότητα και η Ολλανδία, η μικρή χώρα με το ισχυρό ναυτικό, μετατράπηκε σε δορυφόρο της Γαλλίας ως Δημοκρατία των Βαταβών.
Η τελευταία αποτελούσε πλέον αγκάθι στο πλευρό της Βρετανίας, που συνέχιζε σχεδόν μόνη της τον αγώνα. Έτσι επιχειρώντας να εξουδετερώσει το Ολλανδικό ναυτικό, ο βρετανικός στόλος ενέδρευσε και του επιτέθηκε καθώς επέστρεφε στους ναυστάθμους του, έξω από την πόλη του Καμπερντούιν (Kamperduin ή Camperdown για τους Βρετανούς).
Οι Βρετανοί κατόρθωσαν να διασπάσουν την Ολλανδική γραμμή σε δύο σημεία μετατρέποντας τη ναυμαχία σε δύο συγκρούσεις, όπου στην μία είχαν την υπεροχή πυρός και στη δεύτερη υπήρχε ισορροπία. Η σύγκρουση αποδείχθηκε σκληρή, γιατί οι Ολλανδοί ήταν μαχητικοί και εξασκούσαν παρόμοιες τακτικές με τους Βρετανούς κανονιοβολώντας στα ύφαλα και προκαλώντας μεγάλες ζημιές και απώλειες.
Τελικά, η Ολλανδική ναυαρχίδα και 10 ακόμα πλοία αιχμαλωτίστηκαν και τα υπόλοιπα σκόρπισαν, εξαρθρώνοντας το ολλανδικό ναυτικό ως μάχιμη δύναμη. Περίπου 1.200 Ολλανδοί ναύτες σκοτώθηκαν, τραυματίστηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν έναντι 800 Βρετανών.