Ο Ναπολέων κερδίζει στα σημεία μια αιματηρή νίκη επί του ρωσικού στρατού στην Ανατολική Πρωσσία.
Ο Κορσικανός λέων είχε στις αρχές του 1800 κατορθώσει να κυριαρχήσει στην ευρωπαϊκή ήπειρο κινώντας τον στρατό του σε κάθε κατεύθυνση και νικώντας τους εχθρούς του σε μια σειρά αποφασιστικών μαχών: το 1805 νίκησε τους Αυστριακούς στο Ουλμ και αργότερα την ίδια χρονιά Ρώσους και Αυστριακούς στο Αούστερλιτς. Το 1806 τσάκισε τους Πρώσσους διαδοχικά σε Ίενα-Αουερστάντ, Πρετζλάου και Λιούμπεκ. Το 1807 είχε έρθει ξανά η σειρά της Ρωσίας.
Ο Ρωσικός στρατός κινήθηκε στην περιοχή της Ανατολικής Πρωσσίας υπό τη διοίκηση του Γερμανού στρατηγού Μπένιγκσεν (στην υπηρεσία του Τσάρου). Ελισσόμενος για να τον αποκόψει, ο Ναπολέων βρέθηκε να τον καταδιώκει προς τα ανατολικά μέχρι που συναντήθηκαν στο χωριό του Εϋλάου.
Η μάχη διεξήχθη μέσα στο χειμώνα και υπό σφοδρή χιονοθύελλα, ασυνήθιστο για συνήθειες της εποχής. Η σύγκρουση ήταν σκληρή. Οι απώλειες και των δύο πλευρών ανήλθαν σε 25-35 χιλιάδες άνδρες, αν και οι πραγματικοί αριθμοί είναι αδύνατον να επιβεβαιωθούν. Συνεχείς επιθέσεις και αντεπιθέσεις έκαναν τη μάχη αμφίρροπη. Τη θυελλώδη ορμητικότητα των Γάλλων, οι Ρώσοι την αντιστάθμιζαν με την σχεδόν υπεράνθρωπη πειθαρχία και στωικότητα.
Στο τέλος της δεύτερης μέρας, ο Ναπολέων σάρωσε το ρωσικό αριστερό με μια συγκεντρωτική επέλαση 10.700 ιππέων υπό τον ορμητικό στρατάρχη Μυρά. Μετά από αυτό ο Μπένιγκσεν επέλεξε να υποχωρήσει μέσα στη νύχτα, αφήνοντας τον Ναπολέοντα κύριο ενός ματωμένου πεδίου μάχης. Η “νίκη” του Ναπολέοντα είχε στοιχίσει πολλά, κυρίως στο πεδίο των εντυπώσεων. Το Εϋλάου ήταν η πρώτη φορά που ο γαλλικός στρατός υπό τον ίδιο τον Ναπολέοντα απέτυχε να κερδίσει ένα αποφασιστικό αποτέλεσμα, “θαμπώνοντας” το άστρο του αήττητου του αυτοκράτορα.
Για τον Μπένιγκσεν υπήρξε μια υπόκωφη αποδοκιμασία για την απαγκίστρωση του, αλλά αυτή διαλύθηκε λίγο αργότερα όταν ο τσάρος Αλέξανδρος τον επιβράβευσε με το μετάλλιο του Αποστόλου Ανδρέα -του υψηλοτέρου παρασήμου στη Ρωσία- και το μήνυμα “σε εσάς έλαχε ο κλήρος να νικήσετε τον αήττητο”, δίνοντας του και ένα χρηματικό ποσό ετησίως. Το πεδίο του Εϋλάου παρέμεινε ένα καταθλιπτικό θέαμα που έκανε και τους πιο σκληροτράχηλους να “σπάσουν”. Ο στρατάρχης Νέϋ ξεστόμισε τη φράση: “Quel massacre! Et sans résultat” (τί σφαγή! Και χωρίς αποτέλεσμα).
