Γαλλική αποικία, η Αϊτή, αποτέλεσε πεδίο εξέγερσης των ντόπιων σκλάβων, που επηρεασμένοι από τις διακηρύξεις της Γαλλικής Επανάστασης, στασίασαν και στράφηκαν κατά των αποικιοκρατών, οι οποίοι κατείχαν το νησί από τα μέσα του 17ου αιώνα. Η επανάσταση των Αϊτινών κράτησε από το 1791 ως το 1804 και είχε σημαντική απήχηση σε πολλές γειτονικές χώρες όπου επικρατούσε η δουλεία.
Χρόνια αργότερα, όταν τα νέα της ελληνικής Επανάστασης έφτασαν στο νησί του Ατλαντικού, πυροδότησαν αισθήματα αλληλεγγύης. Ο πρόεδρος της ελεύθερης δημοκρατίας, Ζαν-Πιερ Μπουαγιέ, απέστειλε μάλιστα συγχαρητήριο γράμμα στην ελληνική Εθνοσυνέλευση γράφοντας: «Τέτοιος όμορφος και δίκαιος αγώνας και κυρίως, οι πρώτες επιτυχίες που τον συνόδεψαν, δεν ημπορούν να αφήσουν τους Αϊτινούς αδιαφόρους, διότι εμείς, όπως οι Έλληνες, υπήρξαμε υποκείμενοι επί μακρόν ατιμωτικής δουλείας και τελικώς τσακίσαμε το κεφάλι της τυραννίας με τις ίδιες τις αλυσίδες μας».
Ο Μπουαγιέ στην επιστολή του έκανε λόγο και για άλλες ομοιότητες που διέκριναν τους «απογόνους του Λεωνίδα» με τους Αϊτινούς και τον κοινό αγώνα τους κατά της δουλείας και της τυραννίας. Αλλά, κατάληξε ότι η μακρά απόσταση και οικονομικές δυσκολίες της χώρας του δεν επιτρέπουν την αποστολή ενισχύσεων, είτε χρηματικών είτε σε άνδρες. Κάποιες πηγές, όμως, αναφέρουν πως ομάδα εθελοντών επιβιβάστηκε σε πλοίο και προσπάθησε να κάνει το μακρύ ταξίδι προς την Ελλάδα αλλά δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό τους. Και μόνον η πράξη, ωστόσο, και τα ενθαρρυντικά λόγια του Μπουαγιέ αποτελούσαν σημαντική ηθική στήριξη της ελληνικής Επανάστασης στην κρίσιμη τότε φάση του αγώνα για ανεξαρτησία, τη στιγμή που οι ευρωπαϊκές αυλές αντιδρούσαν από αδιάφορα ως εχθρικά.
