Ξεκινά η μάχη του Πολυαράβου στη Μάνη, που θα κρατήσει μέχρι τις 30/8 (12/9) 1826. Στη διάρκεια της προσπάθειας αυτής οι Έλληνες αμύνονται σθεναρά έναντι του στρατού του Ιμπραήμ, που προσπαθεί να εκπορθήσει τα ισχυρά οχυρά της ορεινής Μάνης.
Ο Ιμπραήμ πασάς ήταν θετός γιός του χεδίβη της Αιγύπτου Μωχάμετ Άλι και έμπειρος στη στρατιωτική οργάνωση και δράση, με ευάριθμο και εκπαιδευμένο στρατό από Γάλλους αξιωματικούς. Τον Φεβρουάριο του 1825, ενώ στο Μωριά μαινόταν εμφύλιος πόλεμος μεταξύ Ρουμελιωτών και Πελοποννησίων, ο Ιμπραήμ αποβιβάστηκε με στρατό και στόλο στη Μεθώνη και σε μικρό διάστημα κυριάρχησε στην κεντρική και νότια Πελοπόννησο.
Κάθε προσπάθεια των Ελλήνων να τον αναχαιτίσουν απέτυχε, με τους Αιγυπτίους να καταγάγουν συντριπτικές νίκες στο Μανιάκι, στο Κρεμμύδι και στη Σφακτηρία. Οι Έλληνες, διχασμένοι ακόμα και με επικεφαλής που επιλέγονταν με κριτήριο την πίστη στην κυβέρνηση παρά την ικανότητά τους στις πολεμικές επιχειρήσεις, γνώριζαν την μία μετά την άλλη αποτυχία με αποτέλεσμα την καταστροφή, τον θάνατο σημαντικών ηγετών και πολύτιμων αγωνιστών και κυρίως την απώλεια εδαφών και τη θραύση του ηθικού τους. Μέχρι το 1826, οι Αιγύπτιοι είχαν κατορθώσει αυτό που οι Τούρκοι αποδείχθηκαν ανίκανοι να κάνουν, καταλαμβάνοντας την Τριπολιτσά και το Μεσολόγγι και έχοντας ενσπείρει στην ψυχολογία του πληθυσμού το μύθου του αήττητου, καθιστώντας σχεδόν αδύνατη τη στρατολόγηση νέων ανδρών.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 20 Μαΐου/1 Ιουνίου 1825: Μανιάκι, η θυσία του Παπαφλέσσα και των λιγοστών μαχητών του
Μόνο στη Μάνη, ο Ιμπραήμ και τα στρατεύματά του γνώρισαν την αποτυχία, εξαιτίας της φύσης του εξαιρετικά ορεινού και κακοτράχαλου εδάφους και της σκληρής τοπικής αντίστασης. Τον Ιούνιο/Ιούλιο του 1826, ο Ιμπραήμ έστειλε ένα σώμα να καταστρέψει τη Μάνη αλλά καταστράφηκε στη μάχη της Βέργας. Τον Αύγουστο, νέα προσπάθεια των Αιγυπτιακών στρατευμάτων να εκπορθήσουν τα ορεινά χωριά της Μάνης οδήγησε στη μάχη του Διρού, με τους Έλληνες να νικούν.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 22 Ιουνίου/4 Ιουλίου 1826: Μάχη της Βέργας-Διρού, οι Μανιάτες αντιστέκονται
Το Σεπτέμβριο, ο Ιμπραήμ χάνοντας την υπομονή του και βλέποντας πως οι απελευθερωμένοι πλέον αρχηγοί της επανάστασης (Κολοκοτρώνης, Νικηταράς, Αναγνωσταράς) είχαν επανέλθει εξαπολύοντας έναν αμείλικτο ανταρτοπόλεμο στα νώτα του εφορμώντας από τα λακωνικά όρη, αποφάσισε να «σπάσει το απόστημα» που παρενοχλούσε τον ανεφοδιασμό του στρατού του. Ήταν η τρίτη και τελευταία προσπάθεια του να εκπορθήσει την περιοχή και αντίθετα με την επιχείρηση στη Βέργα και στο Διρό, οι Αιγύπτιοι προσέγγισαν από τα ανατολικά του Ταϋγέτου με στόχο τον όγκο των Μανιατών, που ήδη παρενοχλούσαν τα στρατεύματα του με ενέδρες.
Αφού κάλεσε για ακόμη μια φορά τους προκρίτους της Μάνης να δηλώσουν υποταγή με την απειλή ότι θα ισοπεδώσει τα χωριά τους, εισπράτοντας κατηγορηματική άρνηση, ο Ιμπραήμ κινήθηκε από το Μυστρά στις ανατολικές υπώρειες του Ταϋγέτου. Οι κινήσεις του έγιναν αμέσως αντιληπτές με τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη να τίθεται και πάλι επικεφαλής κινητοποιώντας όσες δυνάμεις μπορούσε. Προκηρύξεις των Μανιατών οπλαρχηγών έκαναν έκκληση στον πατριωτισμό των Ελλήνων, ώστε να αντισταθούν στον ξένο στρατό που ερχόταν να κατακάψει τα χωριά και τις οικογένειές τους.
Ο Ιμπραήμ έφθασε στο κάστρο του Πασσαβά, 10 χλμ. από το Γύθειο, έχοντας δεχθεί ισχυρή παρενόχληση στο πέρασμά του από μικρές ομάδες στα στενά περάσματα και ετοιμάστηκε να προελάσει προς τον Πολυτσάραβο, που στην τοπική διάλεκτο σημαίνει “πολλά φρύγανα”. Εκεί, σε δεσπόζουσες προετοιμασμένες θέσεις δόθηκε η αποφασιστική σύγκρουση, με 2.000 Μανιάτες να αποκρούουν διαδοχικές επιθέσεις των εχθρών.
Οι Μανιάτες είχαν κατορθώσει να οργανώσουν το έδαφος προσφέροντας κάποια προστασία και αλληλοκάλυψη ενώ οι Αιγύπτιοι επέδραμαν κουρασμένοι από την ανάβαση στα δύσκολα περάσματα, σε κακοτράχαλο ανηφορικό έδαφος και με αταξία. Μην μπορώντας να εκμεταλλευτούν το μεγαλύτερο πλεονέκτημά τους, το ομαδικό και πειθαρχημένο πυρ, που τους έδινε η καλή τους εκπαίδευση και οι αριθμοί τους.
Οι Αιγύπτιοι πολέμησαν σκληρά αλλά κάθε φορά οι επιθέσεις τους αποκρούονταν. Ο Ιμπραήμ δεν ήταν συνηθισμένος στην αποτυχία και το γεγονός ότι η Μάνη είχε απορρίψει τρεις φορές τις απαιτήσεις του τον πείσμωνε. Κάθε φορά που οι στρατιώτες του επέστρεφαν διαλυμένοι, διέταζε ανασύνταξη και νέα επίθεση. Όμως μετά από σκληρές μάχες και μεγάλη φθορά του στρατού του θα πάρει την απόφαση να αποσυρθεί.
Η σημερινή ονομασία της περιοχής (Πολυάραβος) δόθηκε λόγω του πλήθους των πτωμάτων που άφησαν οι Αιγύπτιοι πίσω τους. Η νίκη στον Πολυάραβο έδωσε μια αναλαμπή επιτυχίας και λειτούργησε καταλυτικά για το ηθικό των Ελλήνων επαναστατών.
